شیعه نیوز:
پرسش
من می‌خواستم درباره یاران امام زمان( عجه الله تعالی فرجهم الشریف ) و کسانی که قدرت درک ایشان را دارند سؤال کنم و درباره آنها بدانم؛ آیا این حدیث از امام صادق( علیه السلام ) که می‌فرماید: «هرکس بعد از نماز صبح و ظهر صلوات بر محمد و آل محمد بفرستد نمی‌میرد تا امام زمان( عجه الله تعالی فرجهم الشریف ) را درک نماید»، صحیح و درست است و 100% از سوی ائمه اطهار تأیید شده است؟
پاسخ اجمالی
امام صادق( علیه السلام ) فرمود: «هر کس پس از نماز صبح و نماز ظهر بگوید: «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ، نمی‌میرد تا این‌که حضرت قائم( عجه الله تعالی فرجهم الشریف ) را درک نماید».[1] و «هر کسی در هر شب جمعه سوره بنی اسرائیل را بخواند نمی‌میرد، تا این‌که حضرت قائم( عجه الله تعالی فرجهم الشریف ) را درک کند و از یارانش خواهد بود».[2]
احادیث دیگری نیز به همین مضمون از امامان معصوم( علیه السلام ) وارد شده است. از جمله این‌که امام باقر( علیه السلام ) می‌فرماید: «هر کس قبل از خواب، همه سوره‌های مسبّحات[3] را بخواند نمی‌میرد تا این‌که امام زمان( عجه الله تعالی فرجهم الشریف ) را درک کند و هر گاه بمیرد در کنار پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) خواهد بود».[4]
دو نکته در این احادیث باید مورد دقت و توجه قرار گیرد تا معنای آنها به خوبی روشن شود.
اول: در این احادیث؛ سخن از درک امام زمان( عجه الله تعالی فرجهم الشریف ) است، نه رؤیت و دیدن با چشم ظاهری و یا زنده ماندن تا زمان ظهور آن‌حضرت.
دوم: در ذیل برخی از این احادیث آمده است: «اگر این شخص، بمیرد جایگاهش در کنار پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم )، خواهد بود»؛ جمله یاد شده، بیانگر این مطلب است که: زنده ماندن این شخص تا ظهور آن‌حضرت، الزامی نبوده و مورد نظر روایت نیست تا از روایت، استنباط رسیدن به محضر ایشان و دیدن با چشم مادی شود، بلکه ذیل این روایات، مؤیّد همان کلام بزرگان است که گفته‌اند: مراد از درک ایشان، رسیدن به درجه علم و یقین و درک نمودن امامت آن‌حضرت از عمق جان و وجود است؛[5] یعنی کسی که این سوره‌ها را بخواند و به محتوای آنها عمل نماید و یا بر پیامبر اکرم( صلی الله علیه و آله و سلم ) و آلش از روی ایمان - با توجه به درجات ایمان- درود بفرستد، برایش علم و یقین به امامت امام عصر( عجه الله تعالی فرجهم الشریف ) حاصل می‌شود و هر گونه شک و شبهه نسبت به این مسئله از دلش بر طرف و زدوده می‌شود.
[1]. شیخ طوسى، مصباح المتهجّد و سلاح المتعبّد، ج 1، ص 368، مؤسسة فقه الشیعة، بیروت، چاپ اوّل، 1411ق.
[2]. شیخ حر عاملى، وسائل الشیعة، ج 7، ص 410، مؤسسة آل البیت( علیه السلام )، قم، چاپ اول، 1409ق.
[3]. مراد از مسبحات؛ سوره‌هایی است که اول آنها، «سبّح» یا «یسبّح» یا «سبحان» دارد؛ سروی مازندرانی، محمد صالح بن احمد، شرح الکافی (الاصول و الروضة)، محقق و مصحح: شعرانی، ابو الحسن، ج 11، ص 49، المکتبة الإسلامیة، تهران، چاپ اول، 1382ق.
[4]. کلینى، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق و مصحح: غفارى، على اکبر، آخوندى، محمد، ج 2، ص 620، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ چهارم، 1407ق.
[5]. شرح الکافی (الاصول و الروضة)، ج 11، ص 49.
T