شیعه نیوز:
پرسش
کسی به من نامه ای داده بود که به امام زمان ( عجه الله تعالی فرجهم الشریف ) برسانم و در رودخانه جاری بیندازم. سؤال من این است که حقیقتاً نحوه نوشتن نامه محضر امام عصر ( عجه الله تعالی فرجهم الشریف ) چگونه باید صورت بگیرد؟
پاسخ اجمالی
نفس ارتباط با امام زمان ( عجه الله تعالی فرجهم الشریف ) و درخواست از وی آثار سازنده روحى و معنوی دارد. این درخواست می تواند به صورت قلبى یا لفظى و حتى کتبى باشد. نوشتن نامه کتبى براى حضرت راهى براى ایجاد ارتباط با او است و در وقت گرفتارى و حاجت مى توان این کار را انجام داد و به نحوه خاصّی از نوشتن نیاز ندارد. تمام شیوه های موجود تنها مصداقی از ارتباط و در خواست از امام عصر ( عجه الله تعالی فرجهم الشریف ) است.
پاسخ تفصیلی
درخواست حاجت از ائمه اطهار ( علیه السلام )، وقتى با نیّت خالصانه و صادقانه صورت گیرد، قطعاً سبب بذل توجه و عنایات خاصّ آنان خواهد شد؛ چون هیچ ارتباطى با منابع رحمت و فیض الاهی بدون پاسخ و اثر نمى ماند. اما این به معناى اجابت خواسته مطرح شده و برآمدن حاجت نیست؛ زیرا برآمدن یک خواسته گاهى به جهات مختلف مصلحت نیست، که در این صورت برکات و نعمت هاى دیگرى در دنیا و آخرت براى او مقرر مى شود.
نفس ارتباط با امام زمان ( عجه الله تعالی فرجهم الشریف ) و درخواست از وی آثار سازنده روحى و معنوی دارد. این درخواست می تواند به صورت قلبى یا لفظى و حتى کتبى باشد. نوشتن نامه کتبى براى حضرت راهى براى ایجاد ارتباط با او است و در وقت گرفتارى و حاجت مى توان این کار را انجام داد و به نحوه خاصّی از نوشتن نیاز ندارد.
البته مجلسی (به نقل از مصباح کفعمی) نقل مى کند که هر که حاجتى داشته باشد، آن را در رقعه و نامه اى بنویسد و در قبور یکى از امامان ( علیه السلام ) بیاندازد و یا آن را ببندد و مهر کند و از خاک پاک گل بسازد و نامه را در میان آن بگذارد و در نهرى یا چاهى عمیق یا گودال آبى بیاندازد و آن نامه به حضرت صاحب الزمان ( عجه الله تعالی فرجهم الشریف ) مى رسد و آن حضرت عهده دار برآوردن حاجت او مى گردد. و نامه اى که نوشته مى شود با این عبارت است: «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ کَتَبْتُ إِلَیْکَ یَا مَوْلَایَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْکَ مُسْتَغِیثاً وَ شَکَوْتُ مَا نَزَلَ بِی مُسْتَجِیراً بِاللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ثُمَّ بِکَ مِنْ أَمْرٍ قَدْ دَهِمَنِی وَ أَشْغَلَ قَلْبِی وَ أَطَالَ فِکْرِی وَ سَلَبَنِی بَعْضَ لُبِّی وَ غَیَّرَ خَطَرَ النِّعْمَةِ لِلَّهِ عِنْدِی أَسْلَمَنِی عِنْدَ تَخَیُّلِ وُرُودِهِ الْخَلِیلُ وَ تَبَرَّأَ مِنِّی عِنْدَ تَرَائِی إِقْبَالِهِ لِی [إِلَیَ] الْحَمِیمُ وَ عَجَزَتْ عَنْ دِفَاعِهِ حِیلَتِی وَ خَانَنِی فِی تَحَمُّلِهِ صَبْرِی وَ قُوَّتِی فَلَجَأْتُ فِیهِ إِلَیْکَ وَ تَوَکَّلْتُ فِی الْمَسْأَلَةِ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ثَنَاؤُهُ عَلَیْهِ وَ عَلَیْکَ وَ فِی دِفَاعِهِ عَنِّی عِلْماً بِمَکَانِکَ مِنَ اللَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ وَلِیِّ التَّدْبِیرِ وَ مَالِکِ الْأُمُورِ وَاثِقاً مِنْکَ بِالْمُسَارَعَةِ فِی الشَّفَاعَةِ إِلَیْهِ جَلَّ ثَنَاؤُهُ فِی أَمْرِی مُتَیَقِّناً لِإِجَابَتِهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى إِیَّاکَ بِإِعْطَائِی سُؤْلِی وَ أَنْتَ یَا مَوْلَایَ جَدِیرٌ بِتَحْقِیقِ ظَنِّی وَ تَصْدِیقِ أَمَلِی فِیکَ فِی أَمْرِ کَذَا وَ کَذَا مِمَّا لَا طَاقَةَ لِی بِحَمْلِهِ وَ لَا صَبْرَ لِی عَلَیْهِ وَ إِنْ کُنْتُ مُسْتَحِقّاً لَهُ وَ لِأَضْعَافِهِ بِقَبِیحِ أَفْعَالِی وَ تَفْرِیطِی فِی الْوَاجِبَاتِ الَّتِی لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَیَّ فَأَغِثْنِی یَا مَوْلَایَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْکَ عِنْدَ اللَّهْفِ وَ قَدِّمِ الْمَسْأَلَةَ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِی أَمْرِی قَبْلَ حُلُولِ التَّلَفِ وَ شَمَاتَةِ الْأَعْدَاءِ فَبِکَ بَسَطَتِ النِّعْمَةُ عَلَیَّ وَ أَسْأَلُ اللَّهَ جَلَّ جَلَالُهُ لِی نَصْراً عَزِیزاً وَ فَتْحاً قَرِیباً فِیهِ بُلُوغُ الْآمَالِ وَ خَیْرُ الْمَبَادِی وَ خَوَاتِیمِ الْأَعْمَالِ وَ الْأَمْنِ مِنَ الْمَخَاوِفِ کُلِّهَا فِی کُلِّ حَالٍ إِنَّهُ جَلَّ ثَنَاؤُهُ لِمَا یَشَاءُ فَعَّالُ وَ هُوَ حَسْبِی وَ نِعْمَ الْوَکِیلُ فِی الْمَبْدَإِ وَ الْمَآل». [1]
آن گاه بالاى آن نهر جارى یا گودال آب مى آید و بر یکى از وکلاى حضرت اعتماد و توجه نماید (یعنى به عثمان بن سعید عمروى یا فرزندش محمد بن عثمان یا حسین بن روح و یا على بن محمد سمرى که از وکلاى خاص حضرت حجت ( عجه الله تعالی فرجهم الشریف ) بوده اند) و سپس نامه خود را در آن نهر و یا چاه و یا گودال آب بیاندازد که ان شاءالله حاجت او برآورده مى شود. [2]
البته نمی توان به صورت قطعی اعلام کرد که این دستور، برگرفته از روایتی از معصومان باشد.
[1] . مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج 91، ص 29 – 30، مؤسسة الوفاء، بیروت، 1404ق.
[2] . شیخ عباس، قمی، منتهى الآمال، ج 2، ص 869، انتشارات هجرت، چاپ چهاردهم، تابستان 1380ش.
T
