اینارو بدونیم غیبت نمی کنیم!

به گزارش «شیعه نیوز»، به نظر می رسه چند نکته هست که اگر فرد غیبت کننده واقعا به اون ها توجه کند، او را از غیبت بیشتر باز می دارد:

1 – یکی از این راه ها برای از بین بردن این رذیله اخلاقی، توجه به پی‌آمد‌های سوء معنوی و مادی، فردی و اجتماعی آن هست.

اگر  انسان به این نکته توجه کنه که غیبت، اون فرد رو از چشم مردم می‌اندازد و به عنوان فردی خائن، حق‌نشناس، ضعیف‌ و نا‌توان در جامعه معرفی می‌کند و پیوند اعتماد و اطمینان رو در جامعه متزلزل می‌سازد حتی موجب از دست دادن دوستان انسان هم خواهد شد، کم کم سعی می کنه این عادت ناپسند رو ترک کنه.

2 -   غیبت‌کننده باید به این حقیقت توجه کنه که غیبت کردن یکی از نشانه‌های بارز ضعف و ناتوانی و فقدان شخصیت و عقده خود کم‌بینی است و او با غیبت کردن این صفات درونی خود رو آشکار می‌سازد و پیش از آنکه شخصیت اجتماعی طرف مقابل را بشکند، شخصیت خودش رو در هم می‌کوبه.

امیرالمومنین علیه السلام در این باره می فرمایند:

«الغَیبَةُ جُهدُ العاجز»

«غیبت، کار (کوشش) ناتوان است.» (نهج البلاغه بقلم فیض الاسلام: حکمت 453)

در شرح این حکمت آمده است: « تنها وسیله ای که شخص ناتوان می تواند با آن از دشمن انتقام گیرد یا بر کسی حسد و رشک برد، غیبت است.» که همه این ها ناشی از ضعف و ناتوانی فرد هست و او با این عمل زشت، این ناتوانی خود رو به جامعه نشان می دهد!

3 - غیبت‌کننده از دو جهت مدیون است:

اول:  نسبت به خدای متعال که با امر او مخالفت کرده.

دوم:  نسبت به کسی که آبرویش به وسیله غیبت در خطر افتاده.

اگر فرد غیبت کننده به این نکته توجه کنه که غیبت، حق‌الناس  هست، چون آبروی خلق خدا رو می‌برد و ارزش آبروی هر کس مثل ارزش جان و مال اوست از طرف دیگه تا صاحب حق راضی نشود خدا او را نمی‌بخشد، و چه بسا او غیبت می‌کند و دسترسی برای جلب رضایت طرف مقابل پیدا نمی‌کنه و این بار گناه برای همیشه بر دوش او می‌ماند. اگر غیبت‌کننده در این امور دقت کنه حتما از کار خودش پشیمان و منصرف خواهد شد.

در تعریف غیبت از پیامبر اکرم (صلی الله و علیه وآله) نقل شده که فرمودند: ذکر چیزی از برادرت (یا برادر مومنت) که از آن ناراحت شود.

برداشت درست این است که: دایره غیبت این قدر تنگ است که هر چه بگویی، باید قبلا مطمئن باشی که ناراحت نمی شود و یا بعدا اگر فهمیدی بروی حلالیت بطلبی.

برداشت غلط: حتما باید مومن باشه، یا برادر (= یعنی آشنا) باشه تا غیبت به حساب بیاد. وگرنه اگر مومن نبود و غریبه بود ... هرچه می خواهد دل تنگت بگو.   

این برداشت غلط، به این دلیل غلط است که ما اولا میزان سنجش ایمان افراد را نداریم که بتوانیم به کسی بگوییم غیر مومن، ثانیا چه او را بشناسیم و چه نشناسیم خود به خود با این حرف مان، کاری را در جامعه نشر داده ایم و اگر گناه بوده باشد که قبح آن را نیز در انظار مردم انداخته ایم و شامل این آیه خواهیم شد:

«إِنَّ الَّذِینَ یُحِبُّونَ أَن تَشِیعَ الْفَاحِشَةُ فِی الَّذِینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ وَاللَّهُ یَعْلَمُ وَأَنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ»كسانى كه دوست دارند زشتی ها در میان مردم با ایمان شیوع یابد، عذاب دردناكى براى آنان در دنیا و آخرت است; و خداوند مى‏داند و شما نمى‏دانید! (سوره نور ، آیه 19)

پس باید مراقب بود که بهانه اینکه فلانی هزار جور ادا در میاره و هزارکاره هست، پس میشه غیبتشو کرد. مسئله اصلا شخصی نیست! بلکه کاملا اجتماعی هست. خداوند میگه من عیب او را می پوشانم، شما هم بپوشانید تا جامعه آسیب نبیند.

 

منبع: تبیان

 

انتهای پیام/ ز.ح