مراسم سنتی حلال بحلال در اندونزی

شیعه نیوز | حلال بحلال مراسم سنتی مذهبی و معنوی است که تا به امروز در اندونزی پابرجا مانده است.

به گزارش «شیعه نیوز»، پایگاه جامعه و فرهنگ ملل نوشت: حلال بحلال مراسم سنتی مذهبی و معنوی است که تا به امروز در اندونزی پابر جا مانده است. حلال بحلال همچنین به Open House (یک رویداد خانگی است که به معنای اینکه در خانه فرد به باز است و هر کسی دوست دارد می تواند در دورهمی آنجا حاضر شود) تبدیل شده است، جایی که یک خانه یا موسسه یا سازمان از مردم دعوت می کند که بیایند و صله رحم کنند.

بر اساس یافته ها و اسناد تاریخی گذشته مراسم معنونی و مذهبی حلال بحلال ظاهراً تاریخ خاص خود را در اندونزی دارد. این سنت یک سنت اصیل و منحصر به فرد است که در کشورهای دیگر برگزار نمی شود. حلال بحلال از کلمه عربی "حلال" گرفته شده است. این اصطلاح به سنتی بعد از رمضان اطلاق می شود که مردم برای عذرخواهی از یکدیگر و تحکیم روابط دوستی و محبت به همدیگر به ویژه در عید فطر جمع می شوند. معنای حلال بحلال نشان دهنده تلاش برای آشتی دادن و بخشش خطاها یا اشتباهات گذشته و همچنین تقویت پیوندهای اجتماعی است.

این سنت ریشه های تاریخی عمیقی دارد که از دوران مانکونِگارا اول Mangkunegar آغاز شده و در سال 1930 در سولو (Solo)، جاوه مرکزی رایج شده است. نقش آن در فرهنگ و مذهب، به ویژه در میان جامعه جاوه، بر اهمیت حلال بحلال در حفظ روابط اجتماعی همچنین هماهنگ تأکید می کند.

تاریخچه حلال بحلال

تاریخچه حلال بحلال در اندونزی ریشه های عمیق و متنوعی دارد که نشان دهنده فرهنگ و سنت های غنی دیرینه است:

منشاء اصطلاح و برگزاری آن:

واژه حلال بحلال اولین بار در فرهنگ لغت جاوه-هلندی توسط Dr. Th. Pigeaud در سال 1938 بکار گرفته شد که حلال بحلال را دیدار، سلام عذرخواهی و بخشش یکدیگر بعد از ماه رمضان یا عید فطر تعریف کرده است. در سال 1948، کیایی حاجی عبدالوهاب حسب الله از این اصطلاح برای توصیف جلسات بین رهبران سیاسی برای ترویج وحدت و صلح استفاده کرده است.

توسعه و محبوبیت آن:

این سنت در سال 1930 در سولو رایج شد، زمانی که یک فروشنده مارتابک (میان وعده‌ای ترد و خوشمزه که از ترکیب کردن تخم مرغ، گوشت، پیازچه، ادویه و سبزی تهیه می‌شود) در پارک سریوِداری سولو از اصطلاح "حلال بحلال" برای تبلیغ محصولات خود استفاده کرد. رئیس جمهور سوکارنو در سال 1948 یک رویداد حلال بحلال را در کاخ دولتی برگزار کرد و از رهبران سیاسی دعوت کرد تا با هم آشتی کنند و یک جبهه متحد تشکیل دهند.

نفوذ و گسترش آن:

کیایی حاجی وهاب حسب الله نیز در سال 1946 مفهوم حلال بحلال را برای ترویج آموزه های اهل سنت و جماعت و متحد کردن علما و نخبگان سیاسی مختلف پیشنهاد کرد. این سنت از زمان مانکونگارا انجام می ‌شده که پادشاه و اشراف بخشش یکدیگر را در سالن کاخ بعد از نماز عید فطر انجام می‌دادند.

معنا و فلسفه حلال بحلال

هدف اصلی:

حلال بحلال با هدف ترمیم روابط از هم گسیخته، ایجاد هماهنگی و ترویج اعمال نیک است. این نه تنها یک سنت مذهبی بلکه نمادی از وحدت و یکپارچگی ملی است. به گفته پروفسور قریش شهاب، حلال بحلال ارتباط مجدد و روابط شکسته را ترمیم می کند.

فلسفه و اجرا:

حلال بحلال شامل دیدار اقوام، دوستان و همسایگان، ابراز خوشحالی از عید فطر و بخشش خطاهای یکدیگر است. این روابط را تقویت می کند و هماهنگی بین افراد را حفظ می کند. فلسفه حلال بحلال شامل مفهوم دوستی است که سنت پیامبر است، تجلی آموزه های اسلامی در مورد احترام متقابل، درک و گذشت.

اجرای حلال بحلال

اجرای حلال بحلال به روش های مختلف منحصر به فرد و معنادار انجام می شود، به ویژه در عید سعید فطر، که در آن افراد برای عذرخواهی و تحکیم روابط از اقوام، همسایگان و دوستان بازدید می کنند. این فعالیت شامل معاشرت، تقسیم غذا، و تبادل هدایا است و منعکس کننده جوهر دوستی، با هم بودن و صله رحم است.

عیادت و بخشش: سنت حلال بحلال شامل دیدار بین خانواده ها برای عذرخواهی از یکدیگر بعد از نماز عید است که اصل حلال بحلال است.
فعالیت های مشترک: این سنت به غیر از دید و بازدید، با هم غذا خوردن و آوردن کیک عید را نیز شامل می شود که بر صمیمی و گرمی محفل می افزاید.
اجرا در محیط های مختلف: حلال بحلال در محیط خانواده، مدارس و سازمان ها نیز اجرا می شود که نشان از اهمیت این سنت در ابعاد مختلف زندگی افراد دارد.

اهمیت حلال بحلال در فرهنگ و دین

حلال بحلال نه تنها یک سنت فرهنگی بلکه یک واجب دینی است که بخشش، عفو، وحدت و همبستگی مسلمانان را تشویق می کند. در نگاه فقهی، عمل به حلال بحلال بسیار توصیه شده است، زیرا در ایجاد هماهنگی و بخشش نقش دارد. علاوه بر این، حلال بحلال نه تنها باید به دوره عید فطر محدود شود بلکه باید تلاشی مداوم برای افزایش تفاهم و هماهنگی بین باورهای مختلف باشد. این عمل بر اهمیت حفظ روابط خوب و احترام متقابل بین جوامع دینی که هسته اصلی آموزه های اسلامی است، تأکید می کند.