شیعه نیوز:
پرسش
چرا با وجود این‌که علی اکبر( علیه السلام ) می‌دانست آب نیست، رفت پیش امام حسین( علیه السلام ) و گفت: «پدر به من آب بده»؟!
پاسخ اجمالی
در برخی از منابع چنین نقل شده است، علی اکبر( علیه السلام ) پس از مدتی جنگیدن پیش پدر خود امام حسین( علیه السلام ) آمد و گفت: «یَا أَبَتِ الْعَطَشُ قَدْ قَتَلَنِی وَ ثِقْلُ الْحَدِیدِ قَدْ أَجْهَدَنِی فَهَلْ إِلَى شَرْبَةٍ مِنَ الْمَاءِ سَبِیل»؛[1] پدرم! شدّت تشنگى جانم را به لب رسانده، و سنگینى تجهیزات جنگی، مرا به زحمت انداخته، آیا این امکان وجود دارد که به آبی دسترسی پیدا کنم؟!
در ارتباط با این نقل تاریخی، این پرسش وجود دارد که علی اکبر( علیه السلام ) می‌دانست که در خیمه‌گاه آب نیست و زنان و کودکان از تشنگی رنگشان زرد شده است، پس چرا از پدر بزرگوارشان تقاضای آب کرد؟!
درباره علت این تقاضا دیدگاه‌هایی بیان شده است؛ مانند این‌که گفته‌اند:
1. با این سخن، علی اکبر( علیه السلام ) با توجه به علاقه شدیدی که به پدرش داشت، می‌خواست با دیدن پدر نیروی بیشتری بگیرد و بهتر بتواند با دشمنان بجنگد؛[2] لذا وقتی حضرت علی اکبر به خیمه‌ها می‌آید و از خستگی و تشنگی گلایه می‌کند گویا امام حسین( علیه السلام ) منظور علی اکبر را می‌فهمد و می‌داند که علی اکبر می‌خواهد در این لحظات با پدر تجدید دیدار کند؛ از این‌رو امام حسین( علیه السلام ) گریست و فرمود: «وا غوثاه! پسر جان! اندکى بجنگ و به همین زودى جدّت محمد را دیدار کنى و از جام لبالب او بنوشى و هرگز تشنه نشوى».[3] پس آب خواستن نیز اگر بهانه مراجعت به خیمه‌ها باشد تا پدر را دوباره ببیند دارای ایراد شرعی و عقلی نیست.
2. شاید معنایش آن باشد که از پدرشان اجازه بخواهد تا برای نوشیدن و آوردن آب به سمت فرات برود.
3. این احتمال هم وجود داشت که در گیر و داری که ایشان مشغول نبرد بودند، افرادی مقدار اندکی آب به خیمه‌ها رسانده باشند و ایشان فقط پرسشی را مطرح کردند که آیا چنین اتفاقی رخ داده است؟
4. این عبارت تنها دردلی نزد پدر بود که خیلی تشنه‌ام.
[1]. ابن طاووس، على بن موسى، اللهوف على قتلى الطفوف، ص 113، تهران، جهان، چاپ اول، 1348ش؛ ابن أعثم کوفی، ابو محمد احمد بن على، الفتوح، ج 5، ص 115، بیروت، دار الأضواء، چاپ اول، 1411ق.
[2]. ر. ک: عالمی، محمد علی، حسین( علیه السلام ) نفس مطمئنه، ص 259 – 258، تهران، هاد، چاپ اول، 1372ش.
[3]. اللهوف على قتلى الطفوف، ص 113
T