شیعه نیوز:
پرسش
آیا امام حسین( علیه السلام ) در کودکی دچار لکنت زبان بودند؟
پاسخ اجمالی
در برخی گزارشات تاریخی آمده است که شخصى به معاویة بن ابوسفیان گفت: چشم تمامى مردم به سمت حسین بن على( علیه السلام ) است و چون او سبط پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) است به او زیاد مراجعه می‌کنند، اما او لکنت زبان دارد.[1] لذا به او دستور بده تا به منبر رود و خطبه بخواند و به دلیل همین لکنت زبانش از جایگاه او نزد مردم کاسته شود. معاویه گفت ما در مورد برادرش حسن بن علی( علیه السلام ) نیز همین‌گونه فکر می‌کردیم، اما او با نهایت بلاغت خطبه خواند و ما را رسوا کرد. سرانجام معاویه دستور داد تا امام حسین( علیه السلام ) به منبر برود و خطبه بخواند. اما بر خلاف تصور آنها، امام حسین( علیه السلام ) در نهایت فصاحت خطبه خواند و مردم با احترام نسبت به آن‌حضرت( علیه السلام ) برخورد کردند و معاویه و اطرافیان او رسوا شدند.[2]
البته در برخی از سایت‌ها آمده است که امام حسین( علیه السلام ) در دوران کودکی پای منبر پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) می‌نشست و تمام آنچه را که پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) می‌فرمود، حفظ می‌کرد و با همان لحن و حالت برای حضرت زهرا( سلام الله علیها ) بیان می‌کرد. حضرت فاطمه( سلام الله علیها ) نیز این شیرین‌زبانی حسین( علیه السلام ) را برای پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) تعریف کرد؛ لذا روزی پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) در پشت پرده پنهان شد تا به سخنرانی امام حسین( علیه السلام ) گوش دهد، اما امام حسین( علیه السلام ) بر خلاف همیشه دچار لکنت زبان شد و به مادرش گفت که دلیل این لکنت زبانم آن است که در پشت پرده شخصی پنهان شده که اگر تمام سخنوران عالم جمع شوند، در پیش او زبانشان بند می‌آید. پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) با شنیدن این سخن از پشت پرده بیرون آمد و حسین( علیه السلام ) را در آغوش گرفت و بوسید.
آنچه در مورد این نقل می‌توان گفت این است که اولاً: با جست‌وجویی که داشتیم چنین مطلبی را در منابع معتبر و قبل استناد نیافتیم. ثانیاً: لکنت زبان امام حسین( علیه السلام ) مخالف روایاتی است که بیان می‌کند امام معصوم( علیه السلام ) باید در نهایت بلاغت و فصاحت و عاری از هرگونه عیب در تکلم - که مهم‌ترین ابزار امام( علیه السلام ) برای رساندن پیام است - باشد، تا بتواند مأموریت خود را به طور کامل به انجام برساند:
1. در صلوات بر پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) آمده است: « اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ سَیدِ الْمُرْسَلِینَ وَ خَاتَمِ النَّبِیینَ ... الْمُطَهَّرِ مِنْ کُلِّ آفَةٍ الْبَرِیءِ مِنْ کُلِ عَیبٍ الْمُؤَمَّلِ لِلنَّجَاةِ الْمُرْتَجَى...».[3]
2. در زیارت امام حسین( علیه السلام ) آمده است: «السَّلَامُ عَلَى الْإِمَامِ ... الْمُبَرَّإِ مِنْ کُلِ عَیب...».[4]
3. امام رضا( علیه السلام ) در مناظره با جاثلیق یکی از اوصاف امام( علیه السلام ) را پاک بودن از هر عیب بیان می‌کنند.[5]
لذا شاید مراد از لکنت پیامبران و ائمه، نوعی مأخوذ به حیا بودن آن بزرگواران باشد که نمی‌توانستند به صراحت سخن خود را بیان کنند.[6]
[1]. ر. ک: « تنافی نداشتن روایات استحباب هفت تکبیر اول نماز»، 34417؛ «لکنت زبان حضرت موسی( علیه السلام )»، 68655.
[2]. طبرسی، احمد بن علی، الاحتجاج علی أهل اللجاج، محقق، مصحح، خرسان، محمد باقر، ج 2، ص 298 – 299، مشهد، نشر مرتضی، چاپ اول، 1403ق.
[3]. طبری آملی، محمد بن جریر، دلائل الامامة، ص 549، قم، بعثت، چاپ اول، 1413ق.
[4]. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 98، ص 236، بیروت، مؤسسة الطبع و النشر، چاپ اول، 1410ق.
[5]. قطب الدین راوندی، سعید بن عبد اللّٰه، الخرائج و الجرائح، ج 1، ص 350، قم، مؤسسه امام مهدی(عج)، چاپ اول، 1409ق.
[6]. «صفات و ویژگی‌های امامان معصوم( علیه السلام )»، 37361؛ «قد امام علی ( علیه السلام )»، 12188؛ «ویژگی‌ها و صفات ائمه اطهار( علیه السلام ) از نظر شیخ صدوق»، 37360؛ «نشانه‌های امام معصوم( علیه السلام )»، 91407
آیات مرتبط
سوره طه (27) : وَاحْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسَانِي
سوره الشعراء (13) : وَيَضِيقُ صَدْرِي وَلَا يَنْطَلِقُ لِسَانِي فَأَرْسِلْ إِلَىٰ هَارُونَ
سوره القصص (34) : وَأَخِي هَارُونُ هُوَ أَفْصَحُ مِنِّي لِسَانًا فَأَرْسِلْهُ مَعِيَ رِدْءًا يُصَدِّقُنِي ۖ إِنِّي أَخَافُ أَنْ يُكَذِّبُونِ
T