آیا امام سجاد( علیه السلام ) به اندازه‌ای خوش‌صدا بود که مردم با شنیدن صدای تلاوت قرآن‌ حضرتشان، بی‌هوش می‌شدند؟!

شیعه نیوز:
پرسش
امام هادی( علیه السلام ) فرمود: «گاهی امام زین ‏العابدین( علیه السلام ) قرآن می‌خواند و رهگذر از صدای زیبای آن‌حضرت غش می‌کرد و اگر امام اندکی از صدای دلنشین خود را ظاهر نماید مردم تحمل آن‌را ندارند. راوی پرسید: مگر رسول خدا( صلی الله علیه و آله و سلم ) هنگام نماز صدای مبارک را به خواندن قرآن بلند نمی‌نمود؟ فرمود: حضرت آن مقدار که مردم توان داشتند با آنان رفتار می‌نمود». آیا این روایت صحیح است؟!
پاسخ اجمالی

امام سجاد( علیه السلام ) صدای زیبایی داشتند که باعث می‌شد مردم هنگام خواندن قرآن آن‌حضرت به سمت ایشان جذب شده و به قرائت قرآن ایشان گوش بسپارند:

1. امام صادق( علیه السلام ): «امام سجاد( علیه السلام ) از همه مردم خوش‌صدا‏تر بود و سقاها در هنگام قرائت قرآن آن‌حضرت( علیه السلام ) به خانه ‏ایشان می‌رفتند و به قرآن خواندنشان گوش می‌دادند».[1]
2. امام صادق( علیه السلام ): صدای قرآن خواندن امام سجاد( علیه السلام ) از همه مردم بهتر بود و ایشان صدای خودشان را بالا می‌برد که اهل خانه او صدای ایشان را می‌شنیدند.[2]
3. امام هادی( علیه السلام ): امام سجاد( علیه السلام ) آن‌چنان زیبا قرآن می‌خواند که گاهی رهگذری بر حضرتشان عبور می‏کرد، از زیبایی صدای آن‌حضرت( علیه السلام ) بر جایش خشک می‌زد و اگر امام( علیه السلام ) اندکی از صدای دلنشین خود را ظاهر می‌نمود، مردم تحمل آن‌را نداشتند. عرض کردم: مگر رسول خدا( صلی الله علیه و آله و سلم ) هنگام نماز صدای مبارک را به خواندن قرآن بلند نمی‌نمود؟ فرمود: پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) آن مقدار که مردم توان داشتند با آنان رفتار می‏نمود».[3]

گرچه سند روایت اخیر در برخی از کتاب‌ها ضعیف اعلام شده،[4] اما این تضعیف مانع از پذیرش آن نیست، زیرا صدای حضرت داود( علیه السلام ) و امام باقر( علیه السلام ) نیز دلنشین بود.[5]

از طرفی، عبارت «فَصَعِقَ مِنْ حُسْنِ صَوْتِهِ» لزوماً آن‌گونه که برخی مترجمان ترجمه کرده‌‌اند، به معنای «غش‌کردن» و «بی‌هوش شدن» نیست تا کمی عجیب به نظر آید؛ بلکه معنایش آن است که هر کسی این صدا را می‌شنید، در جایش خشک می‌زد! یعنی می‌ایستاد تا تمام تلاوت را گوش کند و این موضوع عجیبی نیست و امروزه نیز در مورد برخی قاریانی که بسیار زیبا تلاوت می‌کنند، رخ می‌دهد.

[1]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 2، ص 616، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.

[2]. ابن ادریس حلّی، السرائر الحاوی لتحریر الفتاوی، محقق، مصحح، موسوی، حسن بن احمد، ابن مسیح، ابو الحسن، ج 3، ص 604، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1410ق.

[3]. کافی، ج ‏2، ص 615.

[4]. مجلسی، محمد باقر، مرآة العقول فی شرح أخبار آل الرسول، محقق، مصحح، رسولی، سید هاشم، ج 12، ص 500، تهران، ‌دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1404ق.

[5]. «صدای خوش حضرت داود و امام باقر( علیه السلام ) بدون ابزار موسیقی»، 53002؛ «نعمت‌های عطا شده به حضرت داود( علیه السلام )»، 49697؛ «تلاوت شایسته قرآن، تفسیر آیه 121 بقره»، 29684.

T