شیعه نیوز: «آیه تطهیر» و «حدیث ثقلین» فقط شامل معصومان از اهلبیت(علیه السلام ) می‌شود و کسی غیر از این بزرگواران تحت این آیه و حدیث قرار نمی‌گیرد.[1] اما با این وجود، اگرچه سلمان فارسی را نمی‌توان مشمول این آیه و حدیث دانست؛ اما این مطلب چیزی از ارزش و مقام ایشان نمی‌کاهد، چنانچه پیامبر زنده‌ای مانند حضرت عیسی(علیه السلام ) نیز با وجود معصوم بودن، از ثقلین به شمار نمی‌آید. به عبارت دیگر؛ سلمان، امامِ منصوب از خدا نیست، اما با توجه به ویژگی‌های بسیاری که در آن بزرگوار وجود داشت که مشابه با ویژگی‌های معصومان بود، پیامبر اسلام(صل الله علیه و آله) و نیز اهلبیت(علیه السلام ) همواره ایشان را به عنوان شخصیت ارزش‌مندی معرفی کرده و به خود منتسب می‌نمودند:
1. پیامبر اکرم(صل الله علیه و آله): «جبرئیل امین بر من نازل شد و گفت: خدا فرمود: من چهار نفر از اصحاب تو را دوست دارم». کسی از پیامبر(صل الله علیه و آله) پرسید: این چهار نفر چه کسانی هستند؟ پیامبر(صل الله علیه و آله) فرمود: «علی(علیه السلام )، سلمان، ابوذر و مقداد».[2]
2. از امام علی(علیه السلام ) در باره جایگاه سلمان پرسیدند و آن‌حضرت در پاسخ فرمود: «سلمان جوان‌مردی از ما اهلبیت است، در میان شما چه کسی مانند لقمان حکیم است که عالم علم اولین و آخرین بود و کتاب اول و آخر را خواند و دریایی است که خشک نمی‌شود».[3] در نقل دیگری امام علی(علیه السلام ) فرمود: «سلمان، علم اول و آخر را یاد گرفت و آن چیزی که در نزد او قرار دارد، برای عموم قابل درک نیست».[4]
3. منصور بن بزرج می‌گوید: از امام صادق(علیه السلام ) پرسیدم که چرا همواره می‌شنوم که شما از سلمان فارسى به نیکی یاد می‌کنید؟! امام(علیه السلام ) فرمود: «نگو سلمان فارسى، بلکه بگو سلمان محمدى! آیا می‌دانى چرا فراوان از او یاد می‌کنم؟» گفتم: نه. گفت: «به جهت ویژگی‌های سه‌گانه‌ای که در او بود: نخست این‌که خواست امیر المؤمنین(علیه السلام ) را بر خواست خود مقدم می‌داشت. دوم آن‌که بینوایان را دوست می‌داشت و آنان را بر مالداران و دنیاداران ترجیح می‌نهاد، و سوم دوستى وى نسبت به دانش و دانشمندان».[5]
[1]. انحصار معصومین در چهارده نفر»، 178؛ اهل بیت»، 829؛ اهل بیت(علیه السلام ) در آیه تطهیر، 132.
[2]. ابونعیم، احمد بن عبدالله، حلیة الأولیاء و طبقات الأصفیاء، ج 1، ص 190، مصر، دار أم‌القرى، چاپ اول، بی‌تا؛ نیز ر. ک: صدوق، محمد بن على، الخصال، ج 1، ص 254، قم، مؤسسه نشر اسلامی، چاپ اول، 1362ش.
[3]. ابن عساکر، على بن حسن، تاریخ مدینة دمشق، محقق، شیرى، على، ج 21، ص 422، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، 1415ق.
[4]. حلیة الأولیاء و طبقات الأصفیاء، ج 1، ص 187.
[5]. طوسى، محمد بن حسن، أمالی، ص 133، قم، دارالثقافة، چاپ اول، 1414ق.
آیات مرتبط
سوره الأحزاب (33) : وَقَرْنَ فِي بُيُوتِكُنَّ وَلَا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجَاهِلِيَّةِ الْأُولَىٰ ۖ وَأَقِمْنَ الصَّلَاةَ وَآتِينَ الزَّكَاةَ وَأَطِعْنَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ ۚ إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَيُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا