تاکید آیت الله صافی بر استفاده هرچه بیشتر از فضایل ماه ذی الحجه

به گزارش «شیعه نیوز» به نقل از شبستان از قم، متن پیام به شرح زیر است:
 
 بسم الله الرحمن الرحیم
قال الله تعالی: إِنَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْراً فِی کِتَابِ اللهِ/توبه،36.

اکنون ماه ذی الحجة الحرام، که یکی از اشهر حرم و از ماه‌های دوازده‌گانه‌ای است که رسمیت قرآنی و وحیانی دارد و عندالله و فی کتاب الله، اثنی عشر، 12 ماه است، مانند هر سال، روحی تازه و نشاطی نو و خودباوری جدید و شور و اشتیاق به سیر الی الله و عروج به معارج ملکوتی از شرق و غرب جهان، صدها هزار انسان در همایش حج در مسجد الحرام، در عرفات و در مشعر الحرام شرکت می‌کنند و برادری این امت بزرگ را به تمام جهان نشان می‌دهند.

همه بدون توجه به امتیازات ظاهری و عنوان‌های دنیوی و فاصله‌های دور و دراز و مرزهای جغرافیایی، یک زبان و با هم و در کنار هم، لبیک‌گویان، با خدا سخن می‌گویند و او را سپاس و ستایش می‌کنند.

حالی خوش‌تر از این حال و محیطی روحانی‌تر از آن نیست. خدا را به دل می‌یابند و خود را به او - که به همه اقرب من حبل الورید است- نزدیک می‌بینند. پرده‌ها و حجاب‌ها همه به یک سو رفته و بساط قُرب، گسترده گردیده است.

آری! چه زیبا است هلال ماه ذی الحجة الحرام. نور و جلوه‌ی آن، دل‌ها را امیدوار و به حاجت‌مندان و توبه‌کنندگان و آمرزش‌خواهان، نوید قضاء حوائج و قبول توبه و مغفرت می‌دهد که همه بیائید و بشتابید و نوای دل‌نواز «لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللهِ إِنَّ اللهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعاً» را بشنوید و خود را برای اعاده‌ی حیثیت و عروج به معارج قرب الهی آماده سازید.

هُشیار باشید! مبادا دقیقه و ثانیه‌ای از این فرصت را به غفلت از دست بدهید.
 
چه حال خوش و پاکی است حال احرام؛ حال جدایی از گرفتاری‌های مادی و ابتلائات حیوانی، برای اهل معرفت و باریافتگان به عالم قدس. حالی از آن لذت بخش‌تر نیست.

درس‌های این همایش، همه نفی استکبار، نفی استعباد، نفی استعمار و استذلال و استحقار است. همه بنده یک خدا، شاگرد یک مکتب و مدرسه، لافضل لعربیهم علی عجمیهم، کلهم سواسیة کأسنان المشط.

پیام این همایش به همه جهانیان، «تَعَالَوْا إِلَى کَلِمَةٍ سَوَاءٍ بَیْنَنَا وَ بَیْنَکُمْ أَلّا نَعْبُدَ إِلّا اللهَ وَ لا نُشْرِکَ بِهِ شَیْئاً وَ لا یَتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضاً أَرْبَاباً مِنْ دُونِ الله» می‌باشد. پیام و معنائی که در سازندگی و اعتلای انسانیت، هیچ ماده و درس و معنائی، سازنده‌تر و جامع‌تر از آن نیست که در همان کلمه دعوت در آغاز اسلام، در آن جمله کوتاه، این معنای بزرگ درج است: قولوا لا اله الا الله تفلحوا.
پیام این همایش‌ «إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِنْدَ اللهِ أَتْقَاکُمْ» و «کُونُوا عِبَادَ اللهِ مُتَحَابّین» و پاکدلی از کینه و از خودکامگی و خودبینی است.
 
این مجالس را نمی‌توان با این الفاظ ما تفسیر کرد. اطلاق مدرسه و دانشگاه و این اصطلاحات، در معرفی این همایش، کافی نیست.

طواف خانه‌ خدا و نماز در مقام ابراهیم، اعلام عبودیت فردی و جمعی و اعلام بندگی و پرستش خدا، و نجات از استعباد و استحقار بشر، و آزادی از عقاید خرافی شرک و بت‌پرستی است. این مراسم، همه‌اش اعلام توحید و همدمی و همراهی با موحدین و برائت از متکبرین و مستکبرین و مشرکین است.

عرفات، آن صحرای بهشتی و آن حال عرض نیاز و فقر به درگاه الهی، حالی است که بشر در عمرش مگر باز در همان‌جا لذت آن را بچشد.

دعای عرفه حضرت سیدالشهدا(‌علیهم السلام)، آن مضامین و آن معانی بلند را که اگر انسان توفیق داشته باشد همه روزه آن را بخواند سزاوار است.

همان افتتاح دعا اَلحَمدُللهِ الَّذی لَیسَ لِقَضَائهِ دَافِعٌ وَ لا لِعَطَائهِ مَانِعٌ، وقتی تلاوت می‌شود خواننده بر خود می‌بالد که چه خدا و صاحب اختیاری دارم، و چنان‌که امیرالمؤمنین‌ (علیه السلام) به درگاه خدا عرض می‌نماید که: إلهى کَفَى لی عِزّاً أن أکُونَ لَکَ عَبداً وَکَفَى لی فَخراً أن تَکُونَ لی رَبّاً، دعای عرفه و آن معانی، انسان را به این مقامات عالی می‌رساند.

باید در عرفات سعی شود که وجود شخص پر از توجه به خدا، پر از محبت خدا، پر از محبت اولیای خدا و پر از محبت بندگان خدا باشد. کینه‌ کسی در دلش نباشد و از حسد و دنیاخواهی پاک باشد.

حبّ جاه و ریاست را - که آخرُ مَا یَخرُجُ مِن قُلُوبِ الصِّدّیقین حُبُّ الجَاهِ است- از خود دور سازد.

در مشعر الحرام و همه‌جای دیگر، برنامه همین است. تشبه به ملائکه روحانیین و دوری از عوالم حیوانی در منی و از آن تسلیم عظیم ابراهیم خلیل و فرزندش اسماعیل در برابر خدا، درس بگیرند.

دین و مسلمانی و اسلام، تمامش و روحش تسلیم است؛ تسلیم به خدا، تسلیم به احکام خدا و پاکی از هوس و هوا.

در همه‌ی مشاهد حرمین شریفین، باید فرصت را غنیمت شمرد و یاد و خاطرات عصر نبوی را گرامی داشت و مکه معظمه، غار حرا، مولد حضرت رسول اعظم‌ (ص) و مقابر مقدسه ویران‌شده حضرت عبدالمطلب سید بطحا و قریش، جد پیامبر اکرم‌ (ص) و حضرت ابوطالب، عمو و حامی بزرگ آن حضرت و حضرت خدیجه را باید زیارت نمود و از خدمات این بزرگواران به بشریت، تقدیر نمود، و اما در مدینه طیّبه که هر مسلمان واقعی یک دم و یک نفس‌کشیدن در آنجا را از عمر دنیا بهتر می‌داند، چگونه باید حضور داشت.

قابل توصیف نیست؛ مسجد رسول خدا و قبة الخضراء و مرقد مطهر شخص اول عالم خلقت، خانه و مسکن آن حضرت، خانه فاطمه زهرا‌ (س) و امیرالمؤمنین‌ (علیه السلام) و بقیع و مزار ائمه‌ (علیهم السلام) و مشاهد دیگر، همه مرکز نزول رحمت و برکات الهی است.

خوشا به حال آن افراد آگاه و بیداری که قدر نعمت عظمای تشرف به این مقامات را می‌دانند و در این مقامات، پیمان خود را با اسلام، با قرآن، با احکام قرآن و با ولایت ولی عصر حضرت صاحب الامر‌ارواح العالمین له الفداء تجدید می‌نمایند که تا عمر دارند در خط اسلام و ولایت اهل بیت (‌علیهم السلام) با استقامت، انجام وظیفه نمایند.

در این مراسم شریف، آن حضرت را حاضر و ناظر بدانند و به روزی که دنیا، تحت اداره آن وجود مقدس قرار می‌گیرد و از کنار دیوار خانه کعبه، اعلام ظهور موفور السرور و پایان ظلم و ستم و جهالت را اعلام می‌فرمایند امیدوار باشند.