چرا اراذل و اوباش تمام نمی‌شوند؟

به گزارش «شيعه نيوز» به نقل از جهان ، مجید ابهری در وبلاگ خود نوشت: در سالهای اخیر به ویژه در دو سال گذشته به طور متوسط در هر هفته شاهد درگیری و جمع آوری تعدادی از اراذل و اوباش در سطح شهر تهران و سایر شهرهای کشور بوده ایم. چرایی به وجود آمدن این قشر و اهرمهای بازپروری هویتی و بهسازی روانی و شخصیتی آنها کدام هستند؟

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی قشر کلاه مخملیها که بازمانده نسل داش آکل و امثال او بودند یا پیر شده بودند و یا متوجه شدند که حکومت اسلامی جایی برای جولان اوباش و لات بازی نیست. یعنی از شعبان تاجبخش بی مخ تا زمان مرحوم طیب و حسین رمضان یخی و امثال آنها بارها و بارها شاهد ظهور و غروب این نسل بودیم.

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی از دهه دوم به بعد بعضی از جوانان نسل سوم با تماشای فیلمهای بازمانده از کلاه مخملیها دوباره به فکر زنده کردن خاطرات این قشر افتادند. حضور جوانان پاکدامن و مخلص در جبهه‌های جنگ باعث شد عرصه شهرها برای بال و پر گرفتن این گونه افراد مناسب شود. بنابراین کم کم وندالهای ورزشی جای خود را به لاتهای جدید دادند. قمه و چاقو و قداره ابزار کارشان شد، ایجاد رعب و وحشت در محلات حرفه و پیشه آنها گردید و باجگیری و زورگیری شغل آنها شد.

متاسفانه از آنجایی که جز زندان ابزاری برای اصلاح این افراد وجود نداشت زندان رفتن و تعداد سوابق و خالکوبیهای بدن باعث درجه بندی اوباش گردیده و برای آنها ایجاد اعتبار اوباشگری کرد. بنابراین هر یک از سابقه داران زندان کشیده به ایجاد یک یا چند باند نوچه برای خود اقدام کردند. در حال حاضر بعضی وقتها نیروی انتظامی به لانه های این افراد هجوم برده و ضمن جمع آوری آنها و تحویل به قوه قضاییه وظیفه خود را انجام داده ولی با کمال تاسف این جمع آوری و دستگیری تبدیل به یک وظیفه مستمر و مکرر شده است. هشتاد درصد از این افراد چهره های ثابت اوباش هستند که دائما در حال تکرار هستند. انداختن آفتابه به گردن اینگونه افراد و گرداندن آنها در محلات نه تنها باعث تنبیه آنها نمیشود بلکه در نظر افراد دیگری که در انتظار رسیدن به جایگاه اراذل و اوباش هستند نوعی تفاخر به حساب می آید. پس چه باید کرد؟

جمع آوری اوباش از شهرها و نگهداری آنها در شهرکهای ویژه، طبقه بندی و سامان دهی آنها بر اساس سابقه و جرم و در مرحله دوم بازپروری و بهسازی روحی، روانی و شخصیتی، سوم آموزش مهارتهای حرفه ای و شغلی به آنها به ویژه در زمینه های فعالیتهای فیزیکی چرا که بیشتر این اشخاص به خاطر کار نکردن و مفت‌خوری دارای اندامهای بدنی بسیار قوی بوده و توان کار آنها چهار برابر کارگر معمولی است.

به علاوه نکات یاد شده به کار گیری این افراد در رشته های مختلف صنعتی و حرفه ای در آن شهرک و نگهداری تا حصول اطمینان از اصلاح آنها تنها راه های ایجاد آرامش فکری برای مردم در مقابل این قشر آزاردهنده است. بنابراین تشکیل یک کمیته با حضور نمایندگان وزارت کشور، قوه قضاییه، نیروی انتظامی، صدا و سیما، وزارت صنایع و کار و نهادهای خیریه غیردولتی برای نظارت بر جمع‌آوری و اصلاح و اشتغال آنها راهکارهای پیشگیری و مقابله است وگرنه زندان برای آنها تبدیل به هتل شده و هیچگونه ابزاری برای اصلاح آنها غیر از جدا کردن از جامعه وجود ندارد.