شیعه نیوز: فرهاد فرزادی، کارشناس حقوقی در برنامه صبحی دیگر، در رابطه با تربیت و تنبیه فرزندان اظهار کرد: آیا منظور از تنبیه، کتک زدن یا ضرب است؟ قانونگذار به والدین حق تنبیه داده است، اما برای تربیت فرزند. تربیت چیست؟ آیا این تنبیه به معنای تنبیه بدنی است؟ که باید گفت کلیت قانون این واژه را قید کرده است که والدین برای تربیت حق تنبیه دارند، اما تنبیه به معنای ضربی که موجب آزار شود و یک آثار روانی برای فرزند به جای بگذارد، نیست و چنین حقی را پدر ندارد چرا که در اینجا تربیت به معنای آزار و شکنجه محسوب می‌شود. بدین معنی که پدر این حق را ندارد، چون کتک زدن آزار دادن و شکنجه است.
وی بیان کرد: پدر می‌تواند در حدی این کار را انجام دهد به نحوی که فردی می‌گفت بالاترین تنبیه ما بی اعتنایی پدر بود و وی تا مدتی با ما حرف نمی‌زد و نگاهش را از ما برمی‌گرداند و به چهره ما نگاه نمی‌کرد و این بزرگترین تنبیه ما بود که با این کار متوجه می‌شدیم والدین از ما ناراحت هستند و در حقیقت، پدر و مادر بچه را کتک نمی‌زدند که آثار روانی برای بچه داشته باشد.
این کارشناس حقوقی تصریح کرد: تمام روانشناسان تا حدی، تنبیه بدنی را می‌پذیرند، اما نه تنبیه به معنای ضرب و شکنجه که از نظر قانونگذار این تنبیه نیست. چراکه برای فرزند آثار روانی دارد و باعث می‌شود کودکان عقده‌ای بار بیایند و همچنین، تبعات دیگری نیز دارد.
فرزادی گفت: تنبیه به معنای پروراندن است. یعنی کسی چیزی را به طرف مقابل می‌آموزد و والدین هم وظیفه دارند برای تربیت فرزند خود اقدام کنند و نباید فرزند را مهمل بگذارند یعنی او را در حالتی بگذارند که بلاتکلیف باشد.
وی ادامه داد: تکلیف پدر و مادر تربیت است، اما پدر چه روشی و مادر نیز چه روشی را باید برای تربیت انتخاب کنند؟
قانونگذار در اینجا روش را در ید پدر و مادر قرار داده است. طبق ماده ۱۱۷۹ قانون مدنی پدر مجاز به تربیت فرزند خود است تا جایی که شکنجه و آزار محسوب نشود، اما جا‌هایی که نرمی و درشتی در هم دریده است، باید توجه داشت که معنای درشتی زدن نیست.
این کارشناس حقوقی افزود: برخی مواقع، حضانت با تربیت متفاوت است. حضانت به معنای نگه‌داری جسم است و تربیت به معنای پرورش روح و روان افراد است لذا پدر حقِ زدن ندارد چراکه این کار آثار مخربی برای بچه‌ها به همراه دارد.
فرزادی تاکید کرد: برخی از افراد با اصول روانشناسی عجین شده و یاد گرفته‌اند، اما برخی دیگر متوجه نیستند و فکر میکنند تربیت کردن به معنای زیر گوش فرزند زدن است و در حقیقت نمی‌دانند که فرزند با این تنبیه بدنی همه چیز را تا آخر عمر به ذهن می‌سپارد و چه زیباست برخی از فرزندان هیچ وقت به یاد ندارند که والدینشان آن‌ها را تنبیه کرده باشد.
وی بیان کرد: ممکن است مادر فرزند را از چیزی محروم کرده و فرزندش را دعوا کند، اما این موارد بر اساس اصول روانشناسی هستند و نمی‌دانیم که چرا ما اصرار بر این داریم که بیشتر از دیگران میفهمیم.
این کارشناس حقوقی تصریح کرد: علم روانشناسی که علم روز است می‌گوید که والدین این حق را ندارند، اما قانونگذار تنبیه را تا حدی که به معنای کبود کردن نباشد را اجازه داده است و دیده می‌شود که اگر والدین تنبیه کردن را از حد بگذرانند ممکن است حضانت فرزند را از آن‌ها بگیرند.
وی با اشاره به حقوق زن گفت: زن می‌تواند به لحاظ سوءمعاشرت مرد دادخواست طلاق بدهد و تمام حقوق مالی خود را دریافت کند. چرا که این مرد سوءمعاشرت داشته است و در برخی مواقع، معاشرت به اخلاق و رفتار بازمی‌گردد.
فرزادی ادامه داد: آیا مردان اجازه دارند زن را کتک بزنند؟ الرجال قوامون علی النساء به معنای این نیست که هر قدرتی مرد دارد به زن تحمیل کند. این جمله به معنای ریاست است. در خانواده مدیر لازم است و مرد مدیریتی در منزل دارد و این مدیریت به معنای این نیست که مرد اراده ملوکانه داشته باشد و آنچه که مرد اراده کرد، باید اتفاق بیفتد و اگر آن اتفاق نیفتاد دست خود را به روی زن و بچه خود بلند کند.
وی تاکید کرد: اگر کتک زدن بعد از عصبانیت اتفاق بیفتد، یک بار درست است و می‌گوییم عیبی ندارد و زوجین نباید به سراغ طلاق بروند، چون طلاق آثار بدتری دارد، اما نباید این کار به عادت تبدیل شود چراکه این اتفاق حتی یک بار هم جرم است و زن می‌تواند شکایت کیفری کند به انضمام این که ممکن است مرد با وجود کتک زدن زن خود، از او توقع داشته باشد که زن به او عشق بورزد.
این کارشناس حقوقی اذعان کرد: مردان لاف عشق می‌زنند و بعد از کتک زدن زن خود مدعی هستند که در زندگیشان عشق جاری نیست و مصیبت، خود مردان هستند و وقتی مردان نمی‌توانند خودشان را کنترل کنند لذا نباید توقع داشته باشند و از این شوره‌زاری که خودشان درست کرده‌اند، گل و بلبل بیرون نمی‌آید.
