شیعه نیوز:
پرسش
حضرت زهرا( سلام الله علیها ) چه کسانی را «حامل دین و وحی و نماینده خدا» و «نور آشکار» خطاب نمودند؟
پاسخ اجمالی
1. حضرت زهرا( سلام الله علیها ) در خطبه فدکیه پس از آن‌که به وحدانیت خدای متعال و رسالت پیامبر اسلام( صلی الله علیه و آله و سلم ) شهادت داد، رو به حاضران کرده و فرمود: «أَنْتُمْ عِبَادَ اللَّهِ نُصْبُ أَمْرِهِ وَ نَهْیِهِ، وَ حَمَلَةُ دِینِهِ وَ وَحْیِهِ، وَ أُمَنَاءُ اللَّهِ عَلَى أَنْفُسِکُمْ، وَ بُلَغَاؤُهُ إِلَى الْأُمَمِ».[1]
شما ای بندگان خدا مخاطب و مورد امر و نهی خدا هستید، شما حاملان دین خدا و وحی او هستید یعنی شما مهاجران و انصار بودید که نزول قرآن، وحی و محضر پیامبر اکرم( صلی الله علیه و آله و سلم ) را درک کردید، و شما وظیفه دارید که این دین را به جوامع دیگر و نسل‌های آینده منتقل کنید. حمل دین و وحی، همان رسالت رساندن صحیح و کامل آن به نسل‌های بعدی است.
گفتنی است که پیامبر اکرم( صلی الله علیه و آله و سلم ) دین اسلام را برای تمام جهان آورده است. وقتی که آن‌حضرت از دنیا رفتند هنوز اسلام از جزیرة العرب بیرون نرفته بود. همین اصحاب و مهاجران و انصار باید دین خدا را به ملت‌های دیگر برسانند. این است که حضرت میفرمایند: شما رساننده دین خدایید به سوی امت‌های دیگر؛ یعنی شما در حقیقت باید الگوی اسلام و عدالت باشید تا ملت‌های دیگر شما را الگو قرار دهند و راه شما را انتخاب کنند. پس اگر در آغاز اسلام راه را عوض کردید و از مسیر اصلی منحرف شدید، دیگران چگونه شما را الگو قرار دهند و چگونه به شما اقتدا خواهند کرد؟ و شما چگونه می‌خواهید اسلام را به ملت‌های دیگر معرفی و تبلیغ کنید؟
2. البته، حضرت فاطمه( سلام الله علیها ) در بخش دیگری از سخنانش، به ویژگی‌های قرآن و اهل بیت( علیه السلام ) پرداخت که در آن فراز، قرآن را نور آشکار نامید. روشن است که این جمله ارتباطی به مهاجر و انصار ندارد: «و القرآن الصادق و النور الساطع و الضیاء اللامع».[2]
قرآنی که صادق و نورش فراگیر است؛ یعنی هیچ باطل و خلاف حقیقت در قرآن نیست. «النور الساطع»، یعنی نور بلند؛ به این معنا که قرآن نورش تلالؤ دارد و فراگیر است، در عالم نورافشانی می‌کند. «و الضیاء اللامع»؛ و پرتوی روشنی بخش است.
«ضیاء» یعنی روشنی، «لامع» هم به معنای روشنی دهنده است؛ یعنی قرآن علاوه بر این‌که خود نور است و درخشنده، روشنی‌دهنده نیز هست، و پرتوافشانی می‌کند.
[1]. جوهرى بصرى، احمد بن عبد العزیز، السقیفة و فدک، محقق، مصحح، امینى، محمد هادى، ص 139، تهران، مکتبة نینوى الحدیثة، بی‌تا.
[2]. طبرسى، احمد بن على، الإحتجاج على أهل اللجاج، محقق، مصحح، خرسان، محمد باقر، ج 1، ص 99، مشهد، نشر مرتضى، چاپ اول، 1403ق.
T
