شیعه نیوز:
پرسش
در مورد جنگ‌های پیامبر اسلام( صلی الله علیه و آله و سلم )؛ 86 جنگ گزارش شده و گفته شده است بسیاری از آنها جنگ‌های کوچک و یا تحمیلی بوده‌اند و حتی ادعا شده است که تمام جنگ‌های پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) دفاعی بوده‌اند. پس چگونه سرزمین‌های پهناور حجاز به تصرف اسلام درآمدند؟
پاسخ اجمالی
اگرچه برخی از مناطق سرزمین حجاز بعد از حمله ساکنان آن به مسلمانان و واکنش‌های طبیعی تدافعی حکومت اسلامی، ضمیمه قلمروی آنان شد، اما گسترش اسلام در جزیرة العرب تنها با استفاده از زور نبود،[1] بلکه پیامبر اسلام( صلی الله علیه و آله و سلم ) با اقدامات فرهنگی و نیز استفاده از برخی مشوق‌ها زمینه اسلام داوطلبانه مردم بسیاری از مناطق را ایجاد فرمودند:
1. دعوت مردم در ایام حج
پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) از ظرفیت ایام حج استفاده می‌کرد و با افرادی که به مکه می‌آمدند، ملاقات کرده و آنها را به سمت اسلام دعوت می‌نمود. در پی این دعوت افرادی مسلمان شده و در سرزمین‌های خود پراکنده شدند.[2] بسته شدن پیمان عقبه اولی و ثانیه نمونه‌ای از این نوع می‌توان اشاره کرد.[3] این‌گونه بود که مدینه از مهم‌ترین شهرهای آن سرزمین - که بعدها پایتخت حکومت اسلامی شد - بدون خونریزی و خشونت در اختیار مسلمانان قرار گرفت.
2. ارتباط قبائل مختلف با پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) در مدینه
پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) از هر فرصتی برای دعوت و ارتباط با مردم دیگر مناطق استفاده می‌کردند؛ مخصوصاً سال نهم هجرت که بعدها به «سنة الوفود» (سال آمدن هیأت‌های نمایندگی قبائل به شهر مدینه) نامیده شد،[4] که در این سال، درصد بالایی از مردم جزیرة العرب بدون هیچ جنگ و خونریزی داوطلبانه به اسلام گرویدند.[5]
3. سفر پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) به مناطق مختلف
پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) برای تبلیغ دین، خود سفری به مناطقی، مانند طائف داشتند.[6] ایمان آوردن افرادی مثل عداس و نرم‌شدن دل افرادی مثل عتبه بن ربیعه و شیبه بن ربیعه را می‌توان نتیجه این سفر آن‌حضرت( صلی الله علیه و آله و سلم ) دانست.[7]
4. اعزام مبلغ
پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) برای تبلیغ دین اسلام، افرادی را به مناطق مختلف می‌فرستاد؛ که به حضور امام علی( علیه السلام ) در یمن[8] و مصعب بن عمیر در مدینه[9] می‌توان اشاره کرد.
5. بخشش اموال
پیامبر اکرم( صلی الله علیه و آله و سلم ) براى به دست آوردن دل‌ها اموالى را به افراد غیر مسلمان نیز می‌بخشید تا به اسلام علاقه‌مند شوند. تقسیم غنائم حنین روشن‌ترین دلیل بر این مطلب است. پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) در تقسیم غنائم جنگ «حنین» برای گسترش اسلام، به افرادی؛ مانند ابوسفیان بن حرب، نضیر بن حارث، حکیم بن حزام و صفوان بن أمیه عنایت بیشتری داشتند.[10]
همچنین بخشش پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) را در «مؤلفة قلوبهم» و گسترش آیین یکتاپرستى قابل انکار نیست؛ امام باقر( علیه السلام ) فرمود: «"الْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ"، مردمى بودند که خدا را یگانه می‌دانستند و از پرستش بت‌ها برداشته بودند، ولى معرفت به دین اسلام در دل آنها وارد نشده بود که بدانند محمد رسول خدا است و رسول خدا این شیوه را داشت که با آنها الفت می‌گرفت و آنها را به خود نزدیک می‌کرد و [با نشان دادن براهین و معجزات، دین اسلام و رسالت خود را] به آنها می‌فهماند تا بفهمند و [احکام و دستورات دین را] به آنها یاد می‌داد».[11]
در اثر این عوامل و نیز به دلیل این‌که در سرزمین‌های جزیرة العرب، دولت مستقری وجود نداشت و قدرت‌های قبایلی، تلاش می‌کردند با وابسته شدن به قدرتی بزرگ‌تر، موقعیت خود را زنده نگه داشته باشند، بسیاری از قبایل و سرزمین‌های آنها به صورت داوطلبانه به دین اسلام می‌پیوستند.
[1]. ر. ک: «پیامبر اسلام ( صلی الله علیه و آله و سلم ) و جهاد ابتدایی»، 19637؛ «اسلام و خشونت»، 73329.
[2]. بلاذرى، أحمد بن یحیى، انساب الأشراف، ج 1، ص 238، بیروت، دار الفکر، چاپ اول، 1417ق.
[3]. ر. ک: «بیعت اهالی مدینه با پیامبر اکرم( صلی الله علیه و آله و سلم ) در عقبه اول و دوم»، 55711.
[4]. جزرى، على بن محمد، أسد الغابة فى معرفة الصحابة، ج 1، ص 30، بیروت، دار الفکر، 1409ق.
[5]. یعقوبی، احمد بن أبی یعقوب، تاریخ الیعقوبی، ج 2، ص 79، دار صادر، بیروت، چاپ اول، بی‌تا.
[6]. «دلیل ایمان نیاوردن مردم طائف»، 43027.
[7]. طبری، محمد بن جریر، تاریخ الأمم و الملوک، ج 2، ص 345 – 346، بیروت، دار التراث، چاپ دوم، 1387ق.
[8]. ر.ک: «رفتن امام علی( علیه السلام ) به یمن»، 74252.
[9]. أسد الغابة، ج 4، ص 405.
[10]. مقریزى، أحمد بن على، إمتاع الأسماع بما للنبى من الأحوال و الأموال و الحفدة و المتاع، ج 2، ص 28 – 29، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ اول، 1420ق.
[11]. کلینى، محمد بن یعقوب، کافی، ج 2، ص 410 – 411، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.
T
