خداوند درخواست ابراهیم( علیه السلام ) را جهت ارائه معجزاتی برای دریافت یقین، شهود و اطمینان بیشتر پذیرفت. پس چرا چنین درخواستی از ما مورد پذیرش قرار نمی‌گیرد؟! آیا پروردگار به اعماق وجودمان آگاه نیست؟!

شیعه نیوز:
پرسش
من به خدا معتقدم، اما خدا هرگز از درون و اعماق وجود ما خبر ندارد. من چندین بار در دلم از خدا خواستم و التماس کردم که اگر اعماق وجود مرا می‌بیند، مرا از این عمق بینی آگاه کند، مگر نه این‌که ابراهیم نبی( علیه السلام ) با وجود پیامبر بودن، از خدا تقاضای یقین نمود!؟ آیا ما افراد عادی برای بهره‌مندی از چنین تجربیات معنوی، نسبت به ابراهیم نبی اولی‌تر نیستیم؟ آیا خدا واقعاً از عمیق‌ترین بخش‌های روح و جان ما با خبر است؟ اگر آری نشانه‌اش چیست؟
پاسخ اجمالی
بر اساس صریح آیات قرآن، خدای متعال از همه چیز ما آگاه است، حتی آن‌چیزی که در ذهن ما می‌گذرد: «یَعْلَمُ خَائنَةَ الْأَعْینُ‌ِ وَ مَا تُخفِى الصُّدُور»؛[1] او چشم‌هایى را که به خیانت می‌گردد و آنچه را سینه‌‌ها پنهان مى‌دارند، مى‌داند.
بنابر این قطعاً خداوند از خواسته‌ها و نیات ما آگاهی کامل دارد. اما برای رسیدن به این حقیقت، خداوند به انسان عقل و نیروهای ادراکی داد تا انسان با نگاه به جهان هستی و ظرایف آنها، به عظمت و علم بی‌کران خداوند پی ببرد، و اگر انسان بدرستی از این ابزارهای ادراکی استفاده کند، به وجود و دانش بی‌پایان خداوند، یقین پیدا می‌کند،[2] و به عبارتی برای پیدا کردن یقین به خدا نیازی به معجزه نیست، بلکه معجزه برای موارد خاص است.[3] درخواست حضرت ابراهیم( علیه السلام ) که در آیه 260 سوره بقره بدان اشاره شده، به تصریح موجود در همان آیه برای تحصیل ایمان و علم یقینی نبود، زیرا حضرتشان در همان زمانی که این درخواست را مطرح می‌کرد دارای ایمان و یقین بود، اما ایشان با چنین درخواستی به دنبال مراتب بالاتری از یقین یعنی «مقام شهود» و «عین الیقین» و یا «حق الیقین» بود.[4] و از آن‌جا که خداوند می‌دانست حضرت ابراهیم( علیه السلام ) در طول سالیان متمادی مبارزه با طاغوت‌های بیرونی و خواهش‌های نفسانی، توانسته بود زمینه و مقدمات تحصیل حق الیقین را در خویش ایجاد کند، درخواستشان را پذیرفت؛ در همین راستا هرکس مقدمات دریافت حق الیقین را در خود ایجاد کند و تلاش‌های لازم را در این زمینه انجام دهد، خداوند به او نیز چنین مقامی خواهد داد. به بیان دیگر، چنین دعا و درخواستی از خداوند در صورتی پذیرفته می‌شود که همراه با عمل مناسب با آن باشد.[5]
[1]. غافر، 19.
[2]. ر. ک: 479، 98 و 1041.
[3]. ر. ک: 11681و 115.
[4]. ر. ک: 40230.
[5]. ر. ک: 2145 و 197.
آیات مرتبط

سوره البقرة (260) : وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّ أَرِنِي كَيْفَ تُحْيِي الْمَوْتَىٰ ۖ قَالَ أَوَلَمْ تُؤْمِنْ ۖ قَالَ بَلَىٰ وَلَٰكِنْ لِيَطْمَئِنَّ قَلْبِي ۖ قَالَ فَخُذْ أَرْبَعَةً مِنَ الطَّيْرِ فَصُرْهُنَّ إِلَيْكَ ثُمَّ اجْعَلْ عَلَىٰ كُلِّ جَبَلٍ مِنْهُنَّ جُزْءًا ثُمَّ ادْعُهُنَّ يَأْتِينَكَ سَعْيًا ۚ وَاعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ

T