به گزارش«شیعه نیوز»، امام رضا علیه السلام در سال 183 ه. ق و در سن 35 سالگی عهدهدار امامت شیعیان شد. دوره امامت ایشان که بیست سال بود، مصادف با خلافت هارون الرشید، محمد امین و مأمون بود. بعد از مرگ محمّد امین پس از کشمکشها و شورشهای مختلف خلافت به دست مأمون افتاد. اما او از ناحیه علویان هراس داشت و دلیل اصلی آن نیز موقعیت معنوی امام رضا علیه السلام بود. مأمون تصمیم گرفت، حکومت خود را از ناحیه علویان در امان نگه دارد. مطمئنترین راه نزدیکی به امام رضا علیه السلام و آرام نگه داشتن علویان، را انتخاب کرد.
مطابق روایات تاریخی ام احمد یکی از همسران امام موسی کاظم علیه السلام از داناترین و باتقواترین زنان روزگار خویش شمرده میشد و امام کاظم علیه السلام او را بسیار دوست میداشت. امام موسی کاظم علیه السلام در وصایا و سخنانش از او با همین لقب یاد نموده است.(1)
امام قبل از حرکت به سوی بغداد، ودیعه های امامت را ـ اشیاء موروثی از پیامبر ـ به او سپرد و رازهای امامت را فقط به او بیان کرد. ام احمد که مورد وثوق و اعتماد کامل امام بود، سالها رازهای حضرت را مخفی داشت؛ تا آنگاه که متوجه شهادت امام کاظم گردید.
امام در لحظه سفر به سوی بغداد، به ام احمد فرمود: «کُلِّ من جائَک وطالَبَ منکِ هذِهِ الامانة فی ایِّ وقتٍ مِنَ الاوقات، فاعلمی باَنّی قد استشهدتُ واَنّه هو الخلیفه من بعدی و الامام المفترض الطاعة علیک وعلی سائر النّاس.»(2) شخصی که به تو مراجعه کرد و این امانت را خواست در هر زمانی که باشد، بدان که من شهید شده ام و آن شخص جانشین بعد از من و امام واجب الطاعة بر تو و دیگر مردمان است.
امام رضا علیه السلام پس از شهادت پدر بزرگوارشان نزد ام احمد رفت و فرمود: هر آنچه پدر به تو سپرده، بیاور. ام احمد بی درنگ فریادی کشید و سیلی بر رخسارش زد و گریبانش را درید و گفت: به خدا مولایم وفات کرد. حضرت رضا علیه السلام مانع گریه و زاری او شد و فرمود: مبادا سخنی بگویی و آن را اظهار کنی تا خبر شهادت پدرم به حاکم مدینه برسد. آنگاه ام احمد زنبیلی را با دو یا چهار هزار دینار نزد ایشان آورد و به امام رضا علیه السلام تحویل داد.(3)
از این رو پس از شهادت امام هفتم علیه السلام اولین کسی که با وی بیعت نمود، ام احمد بود. مردم مدینه نیز برای عرض تسلیت به خانه «ام احمد» مراجعه می کردند و این همه دلایلی آشکار بر شخصیت والای این بانو است.
پانوشتها:
1. ام احمد سه فرزند داشت که یکی از آنها احمد بن موسی کاظم علیه السلام است و مدفنش در شیراز می باشد.
2. بحارالانوار، علامه مجلسی، ج48، ص307
3. اصول کافی، محمد بن یعقوب کلینی، ج2
انتهای پیام/654
منبع: فرهنگ نیوز