پرسش
چرا در قسمتی از دعای ابوحمزه: «...وَ زَوِّجْنِی مِنَ الْحُورِ الْعِینِ بِفَضْلِکَ وَ أَلْحِقْنِی بِأَوْلِیَائِکَ الصَّالِحِینَ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ» ازدواج با حورالعین را مقدم بر محشور شدن با اولیا آورده است؟
پاسخ اجمالی
تقدیم و تأخیر در این موارد، همواره بر اساس ترتیب رتبه‌ای، مقامی و بر اساس جایگاه نیست؛ یعنی نشان از برتری یکی بر دیگری ندارد. به عنوان نمونه با آن‌که رضایت پروردگار با تصریح قرآن که «رِضْوانٌ مِنَ اللَّهِ أَکْبَر»،[1] از نظر جایگاه از هر نعمت دیگری بالاتر است، اما در آیه‌ای همین رضوان در انتهای نعمت‌های الهی بیان شده است: «لِلَّذینَ اتَّقَوْا عِنْدَ رَبِّهِمْ جَنَّاتٌ تَجْری مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدینَ فیها وَ أَزْواجٌ مُطَهَّرَةٌ وَ رِضْوانٌ مِنَ اللَّه».[2]
بر این اساس، تقدیم ازدواج با حورالعین بر محشور شدن با اولیای الهی، در دعای ابوحمزه ثمالی نشانه برتر بودن ازدواج حورالعین بر محشور شدن با اولیا نیست.
[1]. «از همه برتر و بزرگ‌تر است»، توبه، 72. «وَعَدَ اللَّهُ الْمُؤْمِنینَ وَ الْمُؤْمِناتِ جَنَّاتٍ تَجْری مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدینَ فیها وَ مَساکِنَ طَیِّبَةً فی جَنَّاتِ عَدْنٍ وَ رِضْوانٌ مِنَ اللَّهِ أَکْبَرُ».
[2]. «براى کسانى که تقوا پیشه کردهاند در نزد پروردگارشان باغ‌هایى از بهشت است که نهرها از زیر درختانش جارى است، همیشه در آن خواهند بود، و همسرانى پاکیزه و (از همه بالاتر) خشنودى خداوند نصیب آنها مىشود، و خدا به بندگان بینا است». آل عمران، 15.
T