شیعه نیوز:
پرسش
چرا رسول اکرم( صلی الله علیه و آله و سلم ) به خاطر خطاهای خالد بن ولید با وی برخورد قاطعانه نکرد؟!
پاسخ اجمالی
در این‌که خالد بن ولید، در نبرد با مالک بن نویره و قبیله بنی جذیمه و برخی مأموریت‌های دیگر، مرتکب جنایات بزرگی شد، تردیدی نیست؛ تا جایی که خلیفه دوم به شدت به او اعتراض کرد، او را دشمن خدا لقب داد و قسم یاد کرد که سنگسارش خواهد کرد ... .[1]
درباره جنایات خالد در نبرد با بنی جذیمه و نیز مجازات نشدنش از طرف پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) باید گفت:
1. بخشیدن خون مقتول و یا قصاص قاتل، در اختیار ولیّ مقتول است و اگر او بخواهد قاتل را قصاص نماید، حاکم اسلامی وظیفه دارد که قاتل را قصاص و حکم اسلامی را اجرا نماید؛ اما اگر او بخواهد با گرفتن دیه، از کشتن و قصاص قاتل بگذرد، حکومت اسلامی نیز نظر او را محترم خواهد شمرد. (اگرچه حکومت در صورت صلاحدید، می‌تواند مستقلاً متخلف را به دلیل نقض قانون، مورد مجازاتی هرچند خفیفتر قرار دهد).
2. در قضیه بنی جذیمه نیز چنین بوده است؛ یعنی رسول خدا( صلی الله علیه و آله و سلم )، بعد از اطلاع و آگاهی از بروز چنین حادثه تلخی، امیرمؤمنان علی( علیه السلام ) را برای جبران خسارات وارده و نوعی پوزش‌طلبی به آن منطقه اعزام کرد و تمام خسارات؛ حتی قیمت کاسه آبخوری سگ‌های آن قبیله را نیز پرداخت نمود:
وقتی خبر به پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) رسید، دست‌هایش را به آسمان بلند کرد و گفت: «خدایا! من از آنچه خالد انجام داده بیزارم». سپس علی( علیه السلام ) را خواست و به او فرمود: «ای علی! بدانجا برو و حالشان را بپرس و روش جاهلیت را زیر پا بگذار».
علی( علیه السلام ) با اموالی فراوان به طرف آن قبیله رفت، خون‌بها، خسارت اموال و حتی قیمت کاسه‌های سگان آنها را نیز پرداخت نمود و سپس از آنان پرسید: «آیا خون‌بها و یا مالی مانده که به شما نپرداخته باشم؟!» همگی گفتند: خیر. علی( علیه السلام ) فرمود: «باقی مانده اموالی را که به همراه آورده بودم را نیز به خاطر رعایت احتیاط کامل از جانب پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) به شما می‌پردازم». سپس به مدینه بازگشت و آنچه انجام داده بود را به رسول خدا گزارش کرد. حضرتشان فرمود: «کار درست و زیبایی انجام دادی». سپس رو به قبله ایستاد، و دست‌ها را بلند کرد ... و سه بار فرمود: «خدایا من از آنچه خالد انجام داده بود، بیزارم!».[2]
3. خالد بن ولید فردی بود که قبل از مسلمان‌شدنش نیز جنایاتی مرتکب شده بود. شکست مسلمانان در نبرد احد و شهادت بسیاری از آنان مانند حمزه عموی پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) تا حد زیادی وابسته به تدبیر و نیرنگ خالد بود.
با این وجود، دین اسلام در شرایطی قرار داشت که برای توسعه و پیشرفت خود نیازمند عفو گذشت از سوابق افراد و نیز جذب و هضم افراد متنفذ جزیرة العرب در جامعه اسلامی بود. پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) بعد از فتح مکه حتی از مسلمان‌شدن اضطراری رئیس کافران مکه یعنی ابوسفیان و نیز همسر و فرزندش هند و معاویه استقبال کرد، چه رسد به خالد بن ولید که قبل از فتح مکه گرایش خود به اسلام را اعلام کرده بود.
حضرتشان برای پیشبرد اسلام نیازمند آن بودند که بزرگان قریش را با خود همراه کرده تا بتواند دعوت خود را هرچه زودتر به ثمر بنشاند. اگر پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) با افرادی؛ مانند ابوسفیان و خالد برخورد شدیدی می‌کرد، با توجه به نفوذی که آنان داشتند این احتمال وجود داشت که کنترل شهر مکه مجدداً به دست آنان بیافتد، و یا این‌که درگیری‌هایی در آن سرزمین بوجود آید که خسارت‌های ناشی از آنها بیش از مصلحت مجازات این افراد متخلف باشد. درایت پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) بود که با گذشت و چشم‌پوشی از تخلفات آنان و حتی پرداخت غرامت کارهای ناپسندشان از بیت المال یا دارایی شخصی، از اختلاف دوباره مکه و مدینه جلوگیری کردند، شاید اگر پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) چنین گذشتی نکرده و از مجازات خالد – که دیگر شاکی شخصی نداشت – خودداری نمی‌فرمود، اسلامی که تازه در حال رشد و گسترش بود، از حرکت شتابان خویش باز می‌ایستاد.
به بیان دیگر، در مورد خالد بن ولید، این‌گونه نبود که پیامبر اسلام( صلی الله علیه و آله و سلم ) از اجرای عدالت درخواست شده از طرف شاکیان خصوصی خودداری ورزد و درخواست مظلومان را بی‌پاسخ گذارد، بلکه حضرتشان بعد از کسب رضایت کامل خسارت‌دیدگان، تنها از اعمال حق حکومتی مجازاتی که ناظر بر اخلال در نظم عمومی جامعه بود خودداری کرد تا نظم عمومی با خطر بزرگ‌تری روبرو نگردد.
[1]. ر. ک: «خالد بن ولید شیعه یا سنی»، سؤال 28083.
[2]. طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک(تاریخ طبری)، ج 3، ص 67، بیروت، دار التراث، چاپ دوم، 1387ق.
آیات مرتبط
سوره البقرة (178) : يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِصَاصُ فِي الْقَتْلَى ۖ الْحُرُّ بِالْحُرِّ وَالْعَبْدُ بِالْعَبْدِ وَالْأُنْثَىٰ بِالْأُنْثَىٰ ۚ فَمَنْ عُفِيَ لَهُ مِنْ أَخِيهِ شَيْءٌ فَاتِّبَاعٌ بِالْمَعْرُوفِ وَأَدَاءٌ إِلَيْهِ بِإِحْسَانٍ ۗ ذَٰلِكَ تَخْفِيفٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَرَحْمَةٌ ۗ فَمَنِ اعْتَدَىٰ بَعْدَ ذَٰلِكَ فَلَهُ عَذَابٌ أَلِيمٌ
سوره البقرة (179) : وَلَكُمْ فِي الْقِصَاصِ حَيَاةٌ يَا أُولِي الْأَلْبَابِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ
سوره النساء (93) : وَمَنْ يَقْتُلْ مُؤْمِنًا مُتَعَمِّدًا فَجَزَاؤُهُ جَهَنَّمُ خَالِدًا فِيهَا وَغَضِبَ اللَّهُ عَلَيْهِ وَلَعَنَهُ وَأَعَدَّ لَهُ عَذَابًا عَظِيمًا
سوره المائدة (45) : وَكَتَبْنَا عَلَيْهِمْ فِيهَا أَنَّ النَّفْسَ بِالنَّفْسِ وَالْعَيْنَ بِالْعَيْنِ وَالْأَنْفَ بِالْأَنْفِ وَالْأُذُنَ بِالْأُذُنِ وَالسِّنَّ بِالسِّنِّ وَالْجُرُوحَ قِصَاصٌ ۚ فَمَنْ تَصَدَّقَ بِهِ فَهُوَ كَفَّارَةٌ لَهُ ۚ وَمَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ
سوره الأنعام (151) : قُلْ تَعَالَوْا أَتْلُ مَا حَرَّمَ رَبُّكُمْ عَلَيْكُمْ ۖ أَلَّا تُشْرِكُوا بِهِ شَيْئًا ۖ وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا ۖ وَلَا تَقْتُلُوا أَوْلَادَكُمْ مِنْ إِمْلَاقٍ ۖ نَحْنُ نَرْزُقُكُمْ وَإِيَّاهُمْ ۖ وَلَا تَقْرَبُوا الْفَوَاحِشَ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَمَا بَطَنَ ۖ وَلَا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتِي حَرَّمَ اللَّهُ إِلَّا بِالْحَقِّ ۚ ذَٰلِكُمْ وَصَّاكُمْ بِهِ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ
سوره الإسراء (33) : وَلَا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتِي حَرَّمَ اللَّهُ إِلَّا بِالْحَقِّ ۗ وَمَنْ قُتِلَ مَظْلُومًا فَقَدْ جَعَلْنَا لِوَلِيِّهِ سُلْطَانًا فَلَا يُسْرِفْ فِي الْقَتْلِ ۖ إِنَّهُ كَانَ مَنْصُورًا
سوره الفرقان (68) : وَالَّذِينَ لَا يَدْعُونَ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ وَلَا يَقْتُلُونَ النَّفْسَ الَّتِي حَرَّمَ اللَّهُ إِلَّا بِالْحَقِّ وَلَا يَزْنُونَ ۚ وَمَنْ يَفْعَلْ ذَٰلِكَ يَلْقَ أَثَامًا
T