نخست باید به این نکته توجه داشت که تهمت‌ها و افتراها علیه شیعه زیاد است. به طوری که هر روز شاهد نوع جدیدی از آنها هستیم. این به معنای عدم توانایی تهمت زنندگان در مقابل فکر و منطق و برهان شیعی و عجز در مقابل مستندات قوی شیعه در اثبات عقائد خود از طریق قرآن و سنت و عقل می‌باشد و به همین جهت مخالفان شیعه دست به افتراء و تهمت می‌زنند.
از جمله این تهمت‌ها، متهم کردن شیعه به این است که شیعه قائل به این شده که جبرئیل( علیه السلام ) از طرف خداوند مأمور ابلاغ رسالت به علی بن ابیطالب( علیه السلام ) شده، ولی هنگام نزول چون حضرت علی( علیه السلام ) را هنگامی که خواب بود در کنار پیامبر یافت، به مجرّد بیدار شدن پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) جبرئیل( علیه السلام ) در امانت خیانت کرد و رسالت را به محمد( صلی الله علیه و آله و سلم ) تسلیم کرد! و لذا شیعه در آخر نمازشان سه مرتبه می‌گویند: «خان الامین»؛ یعنی جبرئیل امین خیانت کرد!
این تهمت حتی استحقاق جواب و ردّ ندارد و لیکن از باب پاسخ دادن به سؤال مورد نظر می‌گوییم:
آیا خداوند هنگام فرستادن جبرئیل به سوی علی( علیه السلام ) بر حسب نظر تهمت زنندگان از خیانت او با خبر بود یا نه؟ اگر می‌دانست، پس چگونه خدای حکیم فرشته خائنی را امین خود می‌گیرد؟! آیا این نشانه نقص و عیب و بی‌حکمتی نیست؟! در حالی‌که پاک است خداوند بلند مرتبه از این نقص. و اگر نمی‌دانست؛ پس این چه خدایی است که به عاقبت رسالتش و آینده احکامش خبر ندارد؟!(پناه می‌بریم به خداوند از لغزش در کلام).
بر فرض که سئوال قبلی را نادیده بگیریم؛ چرا خداوند به این خیانت بعد از وقوعش رضایت داد، آیا قبول این خیانت به خاطر عجز از تصحیح آن است؟! این فرض عین نقص بر خداوند است؛ چرا که خدای عاجز، صلاحیت خدا بودن را ندارد(به خدا پناه می‌بریم از قول باطل).
یا این‌که در چشم‌پوشی از این واقعه مصلحتی بود؟!
باید گفت: اولاً: چه مصلحتی؟ ثانیاً: این به معنای تغییر در علم خداوند که مساوی با وصف خداوند به جهل است، می‌باشد، حال آن‌که خدای دانا از این نقص مبرّا است.
چگونه است که جبرئیل خیانت می‌کند ولی خداوند او را «جبرئیل امین» می‌نامد؟![1]
اضافه بر این‌که در اصل این جمله تناقض وجود دارد: «خان الامین» که اگر خائن است نباید به او امین گفت و اگر امین است چرا او را خائن بنامیم.
همان‌طور که از قرآن کریم فهمیده می‌شود خداوند نسبت به رسالت بسیار حسّاس - اگر این تعبیر صحیح باشد - است، تا جایی که حتی پیامبرش را تهدید می‌کند و می‌فرماید: «اگر او سخنى دروغ بر ما می‌بست، ما او را با قدرت می‌گرفتیم، سپس رگ قلبش را قطع می‌کردیم».[2]
وقتی که خداوند در مورد «برخی از سخنان» چنین موضع‌گیری می‌کند، چگونه راضی می‌شود که کلّ رسالتش منحرف شود و به غیر رسولش برسد؟!
شیعه معتقد به عصمت ملائکه(فرشتگان) از خطا است، و یا حداقل در مورد ملائکه‌ی مقرّب این نظر را دارد، به طوری که آیات زیادی بر این مطلب دلالت می‌کند؛ به عنوان نمونه:
الف): «و هرگز فرمان خدا را مخالفت نمی‌کنند و آنچه را فرمان داده شدهاند(به طور کامل) اجرا می‌نمایند».[3]
ب): «آنها از پروردگارشان که حاکم بر آنها است می‌ترسند و مأموریتشان را انجام می‌دهند».[4]
ج): «هرگز در سخن بر او پیشى نمی‌گیرند و به فرمان او عمل می‌کنند».[5]
د) خداوند پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) را مورد خطاب قرار داده و می‌فرماید: «روح الامین با قرآن بر قلبت نازل شد تا از منذرین باشی».[6]
این آیه تصریح دارد که جبرئیل، امین وحی است و این اعتقاد شیعه است، بلکه بالاتر از آن، این‌که دشمنی با جبرئیل را گناه بزرگی می‌داند که مخالفت با قرآن نیز می‌باشد؛ چرا که خداوند می‌فرماید: «قُلْ مَنْ کانَ عَدُوًّا لِجِبْریلَ فَإِنَّهُ نَزَّلَهُ عَلى قَلْبِکَ بِإِذْنِ اللَّهِ مُصَدِّقاً لِما بَیْنَ یَدَیْهِ وَ هُدىً وَ بُشْرى لِلْمُؤْمِنینَ».[7]
در آیه دیگر می‌فرماید: «هر کس دشمن خدا و فرشتگان و رسولان و جبرئیل و میکائیل باشد، به درستی که خداوند هم دشمن کافران است».[8]
آیا آیه‌ای صریح‌تر از این در حقانیّت جبرئیل( علیه السلام ) وجود دارد؟ این از جهت آیات، امّا برای اطلاع از مفاد این آیات بهتر است که به تفاسیر شیعه؛ مانند المیزان، تفسیر نمونه، من وحی القرآن، من هدی القرآن و ... رجوع شود.
اما روایات در این باب زیاد است که به روایتی از نهج البلاغه علی( علیه السلام ) که در وصف ملائکه بیان شده است اکتفاء می‌کنیم: «گروهی از فرشتگان همواره در سجده‌اند و رکوع ندارند و گروهی در رکوع‌اند و یارای ایستادن ندارند و گروهی در صف‌هایی ایستاده‌اند که پراکنده نمی‌شوند و گروهی همواره تسبیح گویند و خسته نمی‌شوند و هیچ‌گاه خواب به چشمشان راه نمی‌یابد و عقل‌های آنان دچار اشتباه نمی‌گردد. بدن‌هایشان دچار سستی نشده و آنان دچار بی‌خبری برخاسته از فراموشی نمی‌شوند. برخی فرشتگان، امینان وحی الهی، و زبان گویای وحی برای پیامبران هستند...».[9]
چطور می‌شود که علی( علیه السلام ) آنها را امین وحی می‌داند، ولی آنان خیانت به وحی می‌کنند(بر حسب اتهام مذکور)؟!
قرآن کریم تصریح به اسم رسول دارد که وی جز محمد( صلی الله علیه و آله و سلم ). خداوند در آیات فراوانی از جمله این آیه می‌فرماید: «محمد( صلی الله علیه و آله و سلم ) پدر هیچ‌کدام از مردان شما نیست و لکن رسول و فرستاده خدا و خاتم پیامبران است».[10]
هم‌چنین می‌فرماید: «محمد پیامبر خدا، و کسانى که با او هستند بر کافران سخت‌گیرند و با یکدیگر مهربان».[11]
آیا کسی که این آیات را بخواند هیچ شک می‌کند که صاحب رسالت شخصی جز پیامبر اکرم( صلی الله علیه و آله و سلم ) باشد!
اما از روایات به برخی از آنچه از حضرت علی( علیه السلام ) نقل شده است اکتفا می‌کنیم:
الف) «گواهی می‌دهم که خدای جز خدای یگانه نیست و هیچ شریکی ندارد و گواهی می‌دهم که محمد( صلی الله علیه و آله و سلم ) عبد و فرستاده او و خاتم پیامبران است».[12]
ب) «امین وحی‌اش و خاتم فرستادگانش».[13]
امام علی( علیه السلام ) در مورد رابطه‌اش با پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) می‌فرماید: «شما جایگاه مرا در نزد رسول خدا( صلی الله علیه و آله و سلم ) می‌دانید که قرابت نزدیک با او دارم و جایگاه خاصی در نزدش، مرا در دامن خود می‌نهاد، در حالی‌که کودکی بودم و مرا به سینه‌اش می‌چسباند ... تا این‌که می‌فرماید: از آن زمانی که پیامبر را از شیر گرفتند. خداوند بزرگ‌ترین فرشته(جبرئیل) خود را مأمور تربیت پیامبر( صلی الله علیه و آله و سلم ) کرد تا شب و روز او را به راه‌های بزرگواری و راستی و اخلاق نیکو راهنمایی کند. و من همواره چونان فرزند که همراه مادر است(مانند شتر بچه‌ای که همراه مادرش است) همراه او بودم. پیامبر هر روز نشانه تازه‌ای از اخلاق نیکو را برایم آشکار می‌فرمود و به من فرمان اقتداء می‌داد».[14] «گواهی می‌دهم که محمد( صلی الله علیه و آله و سلم ) بنده و فرستاده پروردگار است که خداوند او را به دین مشهور فرستاد».[15]
هر کس به کتاب‌های اعتقادی شیعه مراجعه کند عقاید شیعه را به این ترتیب می‌بیند:
الف) توحید: این‌که خداوند واحد و بی‌شریک است.
ب) نبوت: مخصوص محمد بن عبد الله( صلی الله علیه و آله و سلم ) است.
ج) امامت: امام بعد از رسول( صلی الله علیه و آله و سلم ) علی بن ابیطالب( علیه السلام ) است. و به امر خدا و رسولش، وصّی پیامبر است.[16]
هم‌چنین در کتب فقهی آمده است: شهادت به توحید قرین شهادت به نبوت محمد بن عبد الله( صلی الله علیه و آله و سلم ) است.[17]
از صاحب این کذب و دروغ می‌خواهیم تا منبع شیعی که این مطلب را بیان کرده است معرفی کند! با این‌که کتب علمای شیعه در دست‌رس همگان است و از کسی مخفی نیست.
مجدّدا می‌پرسیم، اگر شیعه تا این حدّ دچار انحراف عقیده باشد؛ چرا بزرگِ علماء الازهر، و رهبر آنان، شیخ محمود شلتوت، و غیر او تعبد به مذهب شیعه را اجازه دادند.
و چگونه می‌توان تصور کرد با این انحراف، علمای اهل‌سنت با علمای شیعه زیر یک سقف در «مجمع تقریب بین المذاهب» جمع شدند و اکنون نیز جمع می‌شوند و در مورد شئون مسلمانان بحث می‌کنند؟!
[1] . انبیاء، 27.
[2] . حاقه، 44- 46.
[3] . طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، بلاغی، محمد جواد، ج 10، ص 477، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش؛ طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 14، ص 281، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، 1417ق.
[4] . نحل، 50.
[5] . انبیاء، 27.
[6] . شعراء، 193.
[7] . بقره، 97.
[8] . بقره، 98.
[9] . سید رضی، نهج البلاغه، تحقیق، صبحی صالح، ص 41، خطبه اول، قم، هجرت، چاپ اول، 1414ق.
[10] . احزاب، 40.
[11] . فتح، 29.
[12] . کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 8، ص 67، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.
[13] . نهج البلاغة، ص 247، خطبه 173.
[14] . همان، ص 300، خطبه 192 (قاصعه).
[15] . همان، ص 46، خطبه 2.
[16] . ر. ک: اصل الشیعه و اصولها، و سایر کتب.
[17] . ر. ک: کتاب‌های فقهی، باب صلاة، و باب تشهد.
آیات مرتبط
سوره البقرة (97) : قُلْ مَنْ كَانَ عَدُوًّا لِجِبْرِيلَ فَإِنَّهُ نَزَّلَهُ عَلَىٰ قَلْبِكَ بِإِذْنِ اللَّهِ مُصَدِّقًا لِمَا بَيْنَ يَدَيْهِ وَهُدًى وَبُشْرَىٰ لِلْمُؤْمِنِينَ
سوره البقرة (98) : مَنْ كَانَ عَدُوًّا لِلَّهِ وَمَلَائِكَتِهِ وَرُسُلِهِ وَجِبْرِيلَ وَمِيكَالَ فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوٌّ لِلْكَافِرِينَ
سوره الأنبياء (27) : لَا يَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَهُمْ بِأَمْرِهِ يَعْمَلُونَ
سوره الشعراء (193) : نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ
سوره التحريم (6) : يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَكُمْ وَأَهْلِيكُمْ نَارًا وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ عَلَيْهَا مَلَائِكَةٌ غِلَاظٌ شِدَادٌ لَا يَعْصُونَ اللَّهَ مَا أَمَرَهُمْ وَيَفْعَلُونَ مَا يُؤْمَرُونَ
T
