به گزارش «شیعه نیوز»، سفر بیش از دو میلیون زائر مسلمان برای حضور در مکه و مدینه به طور رسمی از روز پنجشنبه گذشته آغاز شده و نخستین گروه زائران به تعداد ۲۳۷ نفر از بنگلادش با استقبال «محمد صالح بن طاهر بنتن» وزیر حج و عمره عربستان وارد فرودگاه جده شدند. در همان روز، چهار هزار زائر دیگر نیز از سایر نقاط جهان خود را به سرزمین وحی رساندند.
نخستین گروه از زائران کشورمان، اما روز سه شنبه گذشته از طریق فرودگاه بین المللی امیر محمد بن عبدالعزیز به مدینه آمدند تا پیشقراول حضور بیش از ۸۶ هزار حاجی ایرانی در سال جاری باشند؛ حضوری که با استقبال گرم مسئولان امور حج زیارت ایران و عربستان در مدینه همراه شد. آن‌ها با آب زمزم، گل، خرما و شیرینی به استقبال کاروان زائران یزدی در هتل المدینه منازلی رفتند و قدوم آن‌ها را گلباران کردند.
ورود گروه‌های زائر از کشور‌های مختلف موجب شده است تا شهر مدینه و بویژه «مسجدالنبی» که نگین این شهر به شمار می‌رود، هر روز جمعیت مشتاقان بیشتری را به سوی خود بکشاند.
دولت عربستان به سنت معمول، امسال نیز از ابتدای تیرماه، صدور روادید سفر عمره را برای زائران همه کشور‌ها متوقف کرد تا شرایط برای میزبانی از حاجیان در شهر‌های مکه و مدینه فراهم شود. این شرایط، فرصتی را پدید آورد تا مسجدالحرام و مسجدالنبی برای چند روزی هم که شده، نفسی تازه کنند و جمعیت کمتری را به خود ببینند.
این حس و حال این روز‌ها در حال دگرگون شدن است. هر لحظه بر شمار انبوه زائران در دو شهر مقدس مکه و مدینه افزوده می‌شود و این جمعیت مشتاق در اولین فرصت تلاش می‌کنند خود را به مسجدالحرام و مسجدالنبی برسانند.
در مدینه منوره، به وضوح، آرامشی وصف ناپذیر، سرشار از اشتیاقی دل انگیز برای زیارت مسجد و منزلگاه پیامبر به چشم می‌خورد.
مسجدالنبی در روزهای آفتابی و گرم عربستان همچون نگینی سفید و درخشان نگاه‌ها را به سوی خود جلب می‌کند و شب‌ها قبه سبز و گنبد نقره‌ای آن با گلدسته‌های زیبا و سبزفامش، میعادگاه عاشقان بسیاری است.
این قرارگاه عاشقان، سن و سال نمی‌شناسد. در آن، از کودکان خردسال که با لب‌های خندان همراه با پدر و مادر و نزدیکان در حرم نبوی حضور یافته اند تا افراد میانسال و پا به سن گذاشته‌ای که کتاب دعا و دست نیایش بسوی معبود دراز کرده و از پیامبر خویش در این زمینه استمداد می‌طلبند، بوفور می‌توان یافت.
باد گرم و ملایم عصر‌های مدینه در طول شب به نسیمی دلنواز تبدیل می‌شود و فرصتی را فراهم می‌آورد تا در صحن وسیع و زیبای مسجدالنبی، لحظه‌های خوش عرفانی برای همه پدید آید.
با این همه، این روز‌ها هنوز این صحن بزرگ و وسیع، خالی به نظر می‌رسد و در انتظار خیل مشتاقانی است که در روزهای آینده چنان در این مکان مقدس اجتماع می‌کنند که صف‌های نماز جماعت به خارج از مسجد کشیده می‌شود.
در حیاط مسجدالنبی، کنار یکی از ستون‌ها می‌نشینم. در یک سو، مردی میانسال با لباس‌های سفید عربی، دعا می‌خواند و آرام زیر لب می‌گرید. در سوی دیگر، مردی نشسته بر ویلچر روبرو گنبد سبز نبوی، در حال تماشای زائران است. کیسه کفش سبز رنگ او، اهدایی یکی از بانک‌ها است که با خط لاتین «حج مبارک» روی آن نوشته است.
زائران تازه وارد در گروه‌های کوچک و بزرگ در حال تماشای بنای مسجدالنبی و گرفتن عکس یادگاری هستند. بیش از همه، زائران اهل ترکیه در دسته‌های بزرگ برای گرفتن چنین عکس‌هایی رغبت از خود نشان می‌دهند.
شکل و شمایل آن‌ها با دیگر مسلمانان تفاوت جدی دارد. مردان و زنان اهل ترکیه، اغلب عبا‌ها و مانتو‌های بلندی پوشیده اند که تا مچ پا می‌رسد با این تفاوت که رنگ لباس مردان، سفید و زنان، تیره و مشکی است. همه بانوان عضو یک کاروان نیز روسری‌های روشن یکرنگ پوشیده اند؛ این وضعیت، آن‌ها را کاملاً از دور نمایان می‌کند و جلوه‌ای ویژه به جمعیت شان می‌بخشد.
زائران کشور‌هایی همچون پاکستان، افغانستان، هند و بنگلادش با چهره‌هایی گندمگون و لباس‌های روشن محلی، تیپ و قیافه خاص خود را دارند. گروه‌های آن‌ها کوچکتر است و اغلب خانوادگی به نظر می‌رسد.
زنان اندونزیایی و مالزیایی با قد نسبتاً کوتاه و پوشش و حجاب خاص خویش نیز بوفور در حرم به چشم می‌خورند. در همین حال، مردان و زنان عرب اعم از پیر وجوان نیز با خانواده یا در دسته‌های مردانه در حال قدم زدن و یا گردهمایی‌ها و مباحث داغ خویش هستند. عده‌ای از آن‌ها گویی برای جمع خویش، بر منبر رفته و سخنرانی می‌کنند. چند نفری نیز برای تبرک و نذری، خرما در میان جمعیت پخش می‌کنند.
در این میان، اما یک چیز در میان همه این شهروندان کشور‌های مختلف، شبیه و مشترک به نظر می‌رسد؛ استفاده گسترده از تلفن همراه. یا از دیگران عکس و فیلم می‌گیرند یا از خودشان و یا در حال مکالمه و مبادله پیام با دیگران هستند.
هنگامی که از این دنیای پر جنب و جوش پای در شبستان مسجدالنبی می‌گذاری، دنیای دیگری مقابلت چشم می‌گشاید. مسجد پر از مردانی است که تقریباً همه لباس سفید و روشن پوشیده اند و در حال نماز و نیایش هستند.
جمعیت مردان، انبوه است و راه برای حرکت در مسیر‌های مختلف هر لحظه دشوارتر می‌شود. با این حال، همه آن‌ها در آرامش کامل نماز می‌خوانند یا در حال قرائت قرآن و ادعیه و به جای آوردن مستحبات و اعمال زیارت هستند.
در مسجد النبی، تفاوتی میان شیعه و سنی نیست. همه کنار هم نماز می‌خوانند. یکی در حال قنوت است و دیگری دست بر سینه، مشغول خواندن نماز. برخی برای نماز خویش، روی فرش مسجد، زیرانداز پهن می‌کنند و سر بر سجده می‌گذارند. زائران شیعه و اهل سنت بی هیچ تفاوتی کنار هم صف می‌کشند و نماز به جای می‌آورند. اینجا می‌توان برادری و اخوت اسلامی را بوضوح دید.
بانوان، اما در قسمت ویژه خویش در مسجد النبی، شور و ولوله‌ای دارند و از پشت دیوار‌های بلند پارچه‌ای آن، می‌توان براحتی حدس زد که چه غوغایی در آنجا برپاست؛ بویژه زمانی که کار به زیارت ستون‌های معروف مسجد یا دیدن محل خانه پیامبر و امام علی (ع) می‌رسد.
مسجدالنبی که به مسجد نبوی و پیامبر نیز معروف است، یکی از سه مسجد مهم مسلمانان در کنار مسجدالحرام و مسجدالاقصی به شمار می‌رود و چون آرامگاه حضرت محمد (ص) در آن واقع شده، به حرم نبوی نیز شهرت دارد.
این مسجد توسط شخص پیامبر و در همان سال نخست ورود ایشان از مکه به مدینه بنا شده است. وجود روضه نبوی که حد فاصل منبر و مرقد پیامبر (ص) است و ستون‌های معروف مخلقه (محل نماز پیامبر)، توبه، مهاجران، محرس، وفود، تهجد، حنانه و مقام جبرئیل و در ورودی خانه امام علی (ع) و حضرت فاطمه زهرا (س) از دیگر ویژگی‌های مسجدالنبی است که مسلمانان را برای زیارت و عبادت به سوی نگین مدینه می‌کشاند.
این مسجد که در زمان حضرت محمد (ص) حدود یک هزار مترمربع وسعت داشت، در طول زمان گسترش یافته است؛ به گونه‌ای که اکنون بیش از ۹۸ هزار مترمربع زیربنا و ۲۳۵ هزار مترمربع، فضای صحن دارد.
اهمیت این مسجد از ابعاد مختلف موجب شده تا دل‌های مسلمانان در هر نقطه از جهان همواره برای دیدن و رسیدن به مسجدالنبی پر بکشد. وقتی هم چنین توفیقی می‌یابند حاضر نیستند از این بنای روحانی، عرفانی و زیبا دل بکنند.
این حس و حال را این روز‌ها به وضوح می‌توان در مسجدالنبی دید. این در حالی است که فروشگاه‌ها و بازارچه‌های اطراف حرم با وجود آن که تا پاسی از نیمه شب باز است، اما مشتری چندانی ندارد.
