به گزارش «شیعه نیوز»، ضرب و شتم پیرمرد جگرکی در تبریز که اواخر شب در گوشه‌ای از شهر بساط پهن می‌کرد بحثِ اول رسانه‌های آذربایجان‌شرقی است اما علی‌رغم گذشتِ مدت زمان لازم برای پاسخگویی، هیچ نهاد و ارگانی مسئولیت این اتفاق را برعهده نگرفته است تا حداقلِ همچون دفعات قبل وعده‌ی برخورد با خاطیان را دهد.
به‌زعم عده‌ای برخورد با سدمعبر چنین چالش‌هایی را نیز درپی دارد اما آیا تنها راه جمع‌آوری سدکنندگان معابر درگیری فیزیکی با آن‌هاست؟ در نگاه شهروندان اذیتِ یک جگرفروش بیشتر است یا وانت‌بارهایی که در طولِ روز به‌صورت دوبله و سه‌بله خیابان‌ها را مسدود می‌کنند؟
بی‌تعارف برخورد با سدمعبر و حل این مشکلِ شهری به‌صورت ریشه‌ای تاکنون در اولویت اول هیچ شهرداری قرار نگرفته است و در طولِ سال‌های اخیر با ترسیم گروه ضربت از نیروهای سدمعبر، مسئولان سعی کرده‌اند با اهرم وحشت، مانع از فعالیت میوه‌فروشان، دست‌فروشان، لبوفروشان، جگرکی‌ها و ... شوند اما تجربه‌های حاصل از اعمال این سیاست در سال‌های اخیر ثابت کرده است با بزن و بکوب نمی‌توان دوطرفِ ماجرا را راضی نگه داشت.
در یک سو شهروندانی قرار گرفته‌اند که از سدمعبر و پیامدهای آن شاکی‌اند و طی تماس‌هایی با سامانه 137 نارضایتی‌شان را اعلام می‌کنند و در آن سویِ ماجرا شاغلانی قرار دارند که جزوی از این شهرند و در جست‌وجویِ نان روزگار سپری می‌کنند، حال بگذریم از اینکه عده‌ای از آنان به حقوق شهروندی احترام می‌گذارند و گروهی دیگر خود را مالک خیابان نیز می‌پندارند.
اگر می‌بینید ماموران سدِ معبر از روحیه‌ی ضرب و شتم پیرمرد بی‌دفاع که در اواخر شب بدون ایجاد ترافیک، کنار پیاده‌رو امرار معاش می‌کند، برخوردارند اما از در روز روشن به کسانی که خیابان‌ها را مسدود می‌کنند یک تذکر ساده نیز نمی‌دهند، نشان از دوگانگی و برخوردهای سلیقه‌ای دارد که از مسایلی همچون دریافت رشوه، سفارش‌های فامیلی و مسایل این‌چنینی نشأت می‌گیرد.
علی‌ایحال حل این موضوع، عزم شهرداری تبریز و همکاری نیروی انتظامی را می‌طلبد تا بدون دخلِ سلایق و حواشی، سدکنندگان اصلی معابر جمع شوند وگرنه ضرب و شتمِ یک پیرمرد کاری است که از دستِ هر نااهلی بر می‌آید.
منبع: آناج
