زیر باران عرفه

 احسان دیرینه تو را قرن‏ها و سال‏هاست مردمان شناخته ‏اند . تو همانی که كاروان را براى نجات یوسف فرود آوردی تا از چاه به جاه رسانى ‏اش و از بندگى به سلطنت . چشم سپید یعقوب را به دیدار یوسف روشن كردى! اى یاور ایوب كه بلا و رنج و سختى را از او دور كردى! اى آن كه دستان ابراهیم را از ذبح اسماعیل نگاه داشتى، تا وعده‏ات تحقق یابد! اى اجابت كننده دعاى زكریا! اى آفریننده یحیى! اى حامى یونس! که او را از شکم ماهی نجات دادی. 

 مهربانا! خطاهایم بزرگ شد و رسوایم نكردى . گناهانم را دیدى و پوشاندى .

  اى لطیف! خرد بودم و ضعیف، روزى ‏ام دادى و نگاهم داشتى . بزرگ شدم! هنوز نمى ‏توانم نعمات تو را شماره كنم . اى كه بى ‏منت عطا مى ‏كنى؛ آن ‏گونه كه من در آیینه دلم لطف و احسان تو را مى ‏بینم و تو در آیینه كردار من جرم و عصیان را . با این‏ همه گنهكارى راهنمایم شدى به سوى ایمان . هر چند هنوز در شكر این همه احسان ناتوان بودم، بیمار شدم، خواندمت؛ درمان كردى.

 عریان بودم، پوشاندى‏ ام . گرسنه بودم، سیرم كردى . تشنه بودم، از تو سیراب شدم . ذلیل بودم، عزیزم كردى . غریب بودم، آشنایم نمودی . مسكین بودم، توانگرم ساختى. و خودكریمانه، احسان آغاز نمودى . پس به راستى كه حمد و سپاس براى توست! اى خداى بى ‏همتا! لب‏هایم اكنون با طراوت دعا ترنم گرفته ‏اند . چشمانم در بارش توبه، امان از دست داده ‏اند . دل بى‏ قرار عرفات حسین (علیه السلام) شده است! یا قدیم الاحسان ما را بیامرز و دعاهایمان را مستجاب گردان که جز تو کسی را نداریم و چشم امیدمان به درگاه تو که کریم و رحیم هستی؛ می باشد.