چگونه انسان بایک لا اله الا الله بهشتی می شود؟

  اگر چه صاحب جواهر سعی کرد با ارائه دلایلی همچون اجماع تعبدی، خروج تخصصی از قاعده «الاحکام تدور مدار الاسماء حیث ما دار» به علت عدم وجود تناسب و همچنین اجرای استصحاب آن را اثبات کند اما هیچ کدام از این توجیهات قابل قبول و تام نبود.

 آیت‌الله جوادی‌آملی تصریح کرد: اما اگر کالایی در عصر پیامبر مشخص نبود که مکیل یا موزون بود یا غیر آن وقت باید چه کار باید کرد؟ در این صورت اقوال و آرائی ارائه شده است اول اینکه هر شهری حکم خودش را دارد یعنی هر جا مکیل و موزون بود ربوی است و هر جا نبود ربوی نمی‌شود. قول دوم معیار قرار دادن اغلب و اکثر شهرهاست بدین نحو که آماری گرفته شود و بر اساس آنچه در اغلب شهرها رفتار می‌شود عمل شود یعنی آن اغلب و غالب معیار شود. قول دیگری که در این خصوص بیان شده است این است که معیار آمار نیست، معیار حرمت و حلیت است بدین صورت که اگر در شهرها خرید و فروش مختلف بود چون جانب حرمت مقدم بر حلیت است، چون بر انسان واجب نیست که این جور معامله کند اما در صورت معامله به آن نحو ممکن است به حرمت نائل شود.

 

 اگر انسان بد دهنی بود در خواب هم بد دهنی خواهد کرد و اگر انسان متذکری باشد در عالم رؤیا هم ذکر می‌گوید. تفاوت عالم رؤیا و عالم دنیا هم در این است که در عالم دنیا هم ذکر آن صواب دارد و هم بد دهنی گناه دارد چرا که در اختیار انسان است اما در عالم رؤیا این چنین نیست یعنی نه ذکر صواب دارد و نه بد دهنی گناه.

 این مفسر قرآن کریم بیان کرد: فکر الوهی داشتن و موحد بودن به همین سادگی نیست بر اساس آیه 106 سوره یوسف «وَمَا یؤْمِنُ أَکثَرُهُمْ بِاللّهِ إِلاَّ وَهُم مُّشْرِکونَ؛ و بیشترشان به خدا ایمان نیاورند مگر به شرک» اکثر مؤمنین مشرک هستند چرا که فکر توحیدی بسیار مشکل است. برای اینکه بسیاری از مؤمنین خدا را به همراه بسیاری از چیزها قبول دارند یعنی برخی از مؤمنین علاوه بر اینکه از جنهم می‌ترسند از زید هم می‌ترسند از مقامش‌هم می‌ترسند، از بانکش از پولش هم می‌ترسند انسانی که اینگونه شد دیگر مشرک است. بنابراین کسی که در خوف و شوقش علاوه بر ترس از جهنم و شوق نیل به بهشت چیزی دیگری است موحد نیست. خداوند گوشه‌ای از این توحید را در آیه 39 سوره احزاب این‌گونه بیان می‌کند: «الَّذِینَ یبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللَّهِ وَیخْشَوْنَهُ وَلَا یخْشَوْنَ أَحَدًا إِلَّا اللَّهَ وَکفَی بِاللَّهِ حَسِیبًا؛ کسانی که پیام‌های خدا را می‌رسانند و از او می‌ترسند و از هیچ کس جز او نمی‌ترسند، خدا برای حساب کردن اعمالشان کافی است».