ولایت امیرالمومنین (علیه السلام) از منظر امام هادی (علیه السلام)

نخستين خبرى كه درستى آن از قرآن شناخته مى‏ شود و قرآن آن را گواهى مى‏ كند خبرى است كه از پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله كه رسيده و موافق قرآن و مورد تصديق آن است به طورى كه هيچ اختلاف كلمه‏ اى در مورد آن نيست، آنجا كه فرمود: «من در ميان شما دو چيز گرانقدر به جا مى‏ گذارم: كتاب خدا و عترت خودم- يعنى خاندانم- را تا هنگامى كه به اين دو تمسّك جوييد هرگز گمراه نگرديد و به راستى، كه اين دو از هم جدا نشوند تا كنار حوض كوثر بر من درآيند».

شواهد اين حديث را مى ‏توانيم از قرآن به دست آوريم آنجا كه خداى عزّ و جلّ فرموده: «همانا ولىّ شما، تنها خدا و پيامبر او و كسانى كه ايمان آورده ‏اند؛ همان كسانى كه نماز برپا مى‏ دارند و در حال ركوع زكات مى‏ دهند. و هر كس خدا و پيامبر او و كسانى را كه ايمان آورده ‏اند ولىّ خود بداند [پيروز است، چرا كه‏] حزب خدا همان پيروزمندانند».1

 و اهل سنّت در اين مورد اخبارى روايت كرده ‏اند كه أمير المؤمنين عليه السّلام در حال ركوع انگشترش به عنوان صدقه به فقير داد و خداوند از او تقدير كرد و اين آيه را در حقّ او نازل نمود. [اهل سنّت گفته‏ اند كه:] ما ديديم رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله چنين فرمود: «هر كه من مولاى او هستم على مولاى اوست». و به على عليه السّلام خطاب كرد و فرمود: «تو نسبت به من چون هارون نسبت به موسى‏ اى جز اينكه پس از من پيامبر نخواهد بود» و ديديم كه فرمود: «على است كه قرض مرا مى‏ پردازد و به وعده ‏ام عمل كند و او پس از من، جانشين من بر شماست».

پس از آن خبر نخست كه اين اخبار از آن به دست آمده، خبرى است درست و مورد اتفاق مسلمانان كه هيچ اختلافى در آن نيست و موافق قرآن نيز است؛ پس امّت اسلام همگى بايد بر آن اعتراف كنند چون هم قرآن درستى آن خبر را گواهى مى‏ كند و هم شواهد ديگر بر درستى آن وجود دارد؛ زيرا اينها اخبارى هستند كه قرآن گوياى آنهاست و هم قرآن با آن اخبار هماهنگ است. سپس حقايق اين اخبار از پيامبر خدا صلّى اللَّه عليه و آله به وسيله امامان راستگو عليهم السّلام به دست ما رسيده و افرادى مورد وثوق و معروف آنها را نقل كرده ‏اند كه پيروى از اين اخبار بر هر مرد و زن با ايمانى، فرض واجب است و جز اهل عناد از آن سرپيچى ننمايند.

اين براى آن است كه گفته‏ هاى آل رسول صلّى اللَّه عليه و آله با گفته خدا پيوسته است و اين مطلب مانند اين فرمايش خدا در محكمات قرآن است: «بى‏ گمان، كسانى كه خدا و پيامبر او را آزار مى ‏رسانند، خدا آنان را در دنيا و آخرت لعنت كرده و برايشان عذابى خفّت ‏آور آماده ساخته است» 2و نظير اين آيه فرمايش رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله است كه فرموده: «هر كه على را آزار دهد مرا آزار داده است و هر كه مرا آزار دهد، خدا را آزرده است و هر كه خدا را بيازارد، به زودى مورد انتقام خدا قرار گيرد».

و همچنين پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله فرموده است: «هر كه على را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر كه مرا دوست بدارد به طور قطع خدا را دوست داشته است» و مانند اين فرمايش پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله در باره بنى وليعه كه فرمود: «به طور حتم، به سوى آنها مردى فرستم كه مانند خود من است، خدا و پيامبرش را دوست دارد و خدا و پيامبرش نيز او را دوست دارند، برخيز اى على و به سوى آنان روانه شو». 

و نيز گفته پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله در روز خيبر كه فرمود: «به طور حتم، [براى فتح خيبر] فردا مردى را به سوى آنان مى ‏فرستم كه خدا و پيامبرش را دوست دارد و خدا و پيامبرش نيز او را دوست دارند، 

حمله ‏كننده‏ اى است كه هرگز فرار نمى‏ كند، تا خدا به دست او آنجا را فتح نكند برنمى‏ گردد»؛ پس پيامبر خدا صلّى اللَّه عليه و آله پيش از اعزام او فتح آنجا را اعلام نمود و اصحاب پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله در انتظار به سر مى‏ برند تا ببينند فردا اين افتخار نصيب چه كسى خواهد شد و چون فردا فرا رسيد، پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله على عليه السّلام را فراخواند و اعزامش نمود و او را براى اين منقبت و افتخار برگزيد و او را «حمله آور بى‏ گريز» ناميد و دوستار خدا و پيامبرش خواند و خبر داد كه خدا و پيامبرش نيز او را دوست دارند.

پی نوشت:

1-سوره مائده (۵)، آيه ۵۵ و ۵۶.

2-سوره احزاب (۳۳)، آيه ۵۷.

3-تحف العقول / ترجمه حسن زاده، ص832تا835