SHIA-NEWS.COM شیعه نیوز:
به گزارش «شیعه نیوز» اهل بیت پیامبر (صلی الله علیه واله) با تولد مبارک محمد بن علی الباقر (علیه السلام) مسرور و شادمان شدند، کسی که حیات فکری و علمی را در جهان اسلام شکوفا کرد.پدرش امام سید الساجدین (علیه السلام)، مادر او سیده طاهره فاطمه دختر امام حسین (علیه السلام) سرور جوانان اهل بهشت بود. ولادت ایشان روز سوم ماه صفر سال 56 هجری، در زمان معاویه بود. زمانی که کشورهای اسلامی پر از ظلم و ستم بود.
کنیه امام باقر (علیه السلام) "ابوجعفر" بود و برخی القاب ایشان، امین، شاکر، شاهد و باقر می باشد. از کودکی امام باقر (علیه السلام) نشانه های نبوغ و ذکاوت در وجود مبارک ایشان آشکار بود. اصحاب پیامبر (صلی الله علیه واله) می دانستند که امام از همان طفولیت از فضل و علم زیاد بهره مند است، لذا آنها درباره مسائلی که نمی دانستند با او مشورت می کردند. امام (علیه السلام) در طول حیاتش مقیم مدینه بود. در آنجا معلم اول و پیشتاز حرکات علمی و فرهنگی بود و مسجد پیامبر (صلی الله علیه واله) را به عنوان مدرسه مورد استفاده قرار داد.
امام ابوجعفر الباقر (علیه السلام) بیش از 24 سال تحت توجهات پدرش امام زین العابدین (علیه السلام) زندگی کرد. اخلاق عالی امام (علیه السلام) عنایتی از جانب خدا بود که افراد سرگردان را به راه حق هدایت می کرد و افراد گمراه را ارشاد می کرد. امام (علیه السلام) مسلمانان را به طلب علم تشویق می کرد و آنان را به کوشش در تحصیل علم فرا می خواند. ایشان مواظب طلاب بودند و مقام آنها را بالا می برد.امام باقر (علیه السلام) در فضل و علم بر همه علمای زمان خودش برتری داشت و هیچ کس در مواهب علمی به او نمی رسید. خداوند ایشان را به امامت مفتخر کرد و از جانب جدش (صلی الله علیه واله) او را مخصوص به نیابت عامه کرد. از جمله بارزترین صفات امام ابوجعفر الباقر (علیه السلام) عصمت، حلم، صبر، احترام به فقرا، بخشندگی و سخاوت بود.
عصر امام باقر (علیه السلام) از حساسیت زیادی برخوردار بود. در آن زمان بسیاری از فرق اسلامی رشد کردند و بعضی از آنها بر اساس آنچه محققین می گویند به دستور حکومت اموی یا به مساعدت آنها به وجود آمده بودند تا اسبابی برای تایید حکومت اموی باشند و آنها چندین دلیل برای آنان داشتند که مهمترین آن این بود که دولت اموی را حمایت کنند و آنها را تصدیق نمایند.در عصر امام باقر (علیه السلام)، امویان ظلم و جور را بر جامعه اسلامی ادامه داده و مردم را شکنجه می کردند و از حقوق مادی و معنوی محروم می نمودند. از این رو مسلمین بر علیه دولت اموی شورش های سختی نمودند تا آن را ساقط کنند.
دلایل زیادی وجود داشت که دستگاه حکومت بنی امیه دست به قتل امام باقر (علیه السلام) بزند که یکی از آن دلایل، شخصیت والای امام (علیه السلام) و نفوذ بالای ایشان در امت اسلامی بود. فقدان امام باقر (علیه السلام) بدترین سرنوشتی بود که دامنگیر مسلمین در آن زمان شد. چرا که آنها رهبر و پیشوایی که در نشر علم و فرهنگ و شفافیت فکر و تمدن کوشا بود را از دست دادند.
انتهای پیام/ ز.ح
