SHIA-NEWS.COM شیعه نیوز:
به گزارش «شیعه نیوز» به نقل از شفقنا، در دورانی که مردم جهان باجنگ، بیماری و فقر دست وپنجه نرم می‌کردند در قصبه کوچک مصطفی آباد معروف به رامپور، در هند حکومتی ظهور کرد که با تمام فرازونشیب‌هایش خدمات فرهنگی بزرگی به جهان اسلام انجام داد. در این مقاله سیری داریم بر نوّابان شیعه رامپور، حکمرانانی که خود را موظف به خدمت به فرهنگ و هنر می‌دانستند.
بخش رامپور با مساحتی حدود ۲۳۱۸ کیلومتر مربع در شمال هند و شمال غربی ایالت اوتارپرادش قرار دارد و مرکز آن شهر رامپور، واقع در ۱۸۰ کیلومتری شرق دهلی است. جمعیت این شهر در سال ۲۰۰۱ م براساس آمار در حدود ۲۸۰۰۰۰ تن بوده است. ۶۷ درصد اهالی شهر رامپور به زبان اردو، ۳۲ درصد به زبان هندی و ۱ درصد به زبان پنجابی تکلم میکنند. اهالی رامپور هندو و مسلماناند که اقلیتی از این مسلمانان را شیعیان تشکیل میدهند، که به لحاظ تعداد، بعد از مرکز ایالت، لکنهو، مقام دوم را به لحاظ تعداد شیعیان دارا هستند.شایان ذکر است بیشتر مسلمانان این شهر حنفی هستند
سیری در تاریخ حکومت نوابان شیعه‌مذهب
مصطفیآباد معروف به رامپور در گذشته قصبة کوچکی بود که در اواخر قرن دوازدهم هجری قمری با تشکیل حکومت شیعه مذهب نوابان رامپور مرکز فرمانروایی قسمتی از ایالت اوده گردید. درسال ۱۱۸۷ در پی معاهدهای که بین نواب سید فیضاللهخان بهادر و نواب شجاعالدوله، والی منطقة اوده، منعقد گردید، نواب فیضاللهخان شهر رامپور را مرکز فروانروایی خود قرار داد.
دومین نواب رامپور، نواب سید محمدعلیخان، فرزند فیضاللهخان، کمتر از یک ماه بر تخت نشست و با قتل وی برادرش نواب سید غلاممحمدخان جانشین وی شد، اما دولت وی نیز مستعجل بود.
در دوران نواب سید احمدعلیخان، فرزند محمدعلیخان ، انگلستان هند را تصرف نمود، اما نواب‌نشین رامپور از طریق روابط دوجانبه با انگلیس به حیات خود ادامه داد. با وفات نواب احمدعلیخان برادرزادهاش، نواب سید محمدسعیدخان بهادر، به قدرت رسید و پس از وی بزرگ‌ترین پسرش نواب سید یوسفعلیخان بهادر که خود شاعر، ادیب و ادب‌پرور بود زمام امور را به دست گرفت. در ایام حکومت وی نهضتهای ضد استعماری علیه انگلیس سراسر هند را فرا گرفته بود، ازاین‌رو گروهی از علما و هنرمندان به رامپور که محل امنی بود،پناه آوردند و مورد استقبال نواب رامپور قرار گرفتند.
در دوران نواب سید کلبعلیخان بهادر، فرزند ارشد یوسفعلیخان که شاعر و ادیبی توانا بود، رامپور در اوج شکوه علمی و فرهنگی به سر می برد. پس از وی فرزندش نواب سید مشتاقعلیخان بهادر به دلیل ضعف و بیماری شدید، امور حکومت را به دست یکی از فرماندهان خود به نام اعظمالدینخان که مردی عالم و صاحب ذوق بود، سپرد.
نواب سید حامدعلیخان بهادر، فرزند مشتاقعلیخان در تبلیغ مذهب شیعه بسیار کوشید. به همین سبب در هنگام تأسیس پاکستان درسال۱۹۴۷م هندوان و پیروان مذهب سیک، جنگی شدید علیه شیعیان رامپور راه انداختند که در آن تعداد بسیاری از شیعیان کشته شدند. آخرین نواب رامپور، سید رضاعلیخان بهادر نام داشت که شاعر و ادیب بود و در فن موسیقی نیز کتابهایی تألیف کرد.
نوابان شیعة رامپور چهرههای علمدوست و صاحب فضل و کمال بودهاند و در هنگامة زوال حکومت تیموریان دهلی و تسلط بریتانیا بر هند، رامپور را در قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم هجری (نوزدهم و بیستم میلادی) به یکی از مراکز مهم علمی و ادبی اسلامی هند تبدیل کردند؛ درنتیجه گروه زیادی از علما، فقها، ادیبان و هنرمندان دربار دهلی به دربار رامپور روی آوردند.
در قرن سیزدهم هجری برای مبارزه با بریتانیا نهضتی اسلامی به هواداری خلافت عثمانی در نقاط مختلف هند شکل گرفت که یکی از مراکز این نهضت رامپور بود. در همین قرن، یکی از علمای نجف اشرف بهنام عبدالحسین اعسم نجفی و مؤلف آثاری چون «ذرائع الافهام إلى أحکام شرائع الاسلام »و« مدائح ومراث للائمة وللحسین(علیه السلام)» به رامپور سفر نمود و سفرنامة خود را با نام« الرحله الأعسمیه إلى الدیار الهندیه یا الزهور فی رامبور» به یادگار گذاشت که حاوی اطلاعات مفید و منحصربهفردی از دوران حکومت نوابان رامپور است. شیخ حبیب بن مهدی آل شعبان نجفی (حدود۱۲۹۰– ۱۳۳۶) از دیگر علمای نجف بود که به این شهر رفته و در همانجا مدفون شده است.
بیشتر آثار تاریخی شهر رامپور، متعلق به دوران حکومت نوابان است، که از میان آنها میتوان به مدرسة «عالیة» این شهر اشاره کرد. سابقة تعلیم و تربیت اسلامی در این شهر را مورخان، از زمان حکومت نوابان میدانند. در مدارس اسلامی رامپور، هندسه، هیئت، کلام، صرف، نحو و … تدریس میشده است. از نکات شاخص مدرسة عالیة رامپور که از قرن دوازدهم هجری فعال بوده، تدریس علوم عقلی همچون فلسفه و منطق در کنار علوم نقلی بوده است. شهرت فراوان این مدرسه، سبب جذب طلاب از افغانستان، بخارا و سایر نقاط هندوستان به آن گشته بود. بعضی از مشهورترین علمای شیعة هند در این مدرسه تدریس یا تحصیل نمودهاند؛ دیگر مدرسة مشهور این شهر مدرسة«کالج» شیعیان است که در زمان نواب رضاعلیخان سنگ بنای آن گذارده شد.از دیگر مکانهای تاریخی دیگر رامپور که از دورة نوابان به جا مانده، می توان به: مسجد جامع، کاخ خسرو باغ و کاخ خاص باغ اشاره کرد.
کتابخانه رضا میراث نواب رامپور
یکی از غنی‌ترین کتابخانه های سراسر هند کتابخانة «رضا» است، که مجموعه‌ای عظیم از معارف و هنر اسلامی در این کتابخانه وجود دارد. با توجه به شهرت جهانی این کتابخانه خالی از لطف نیست که بیشتر با آن آشنا شویم.
کتابخانه رضا
از مراکز تاریخی رامپور میتوان به کتابخانه رضای این شهر اشاره کرد. این کتابخانه در سال ۱۲۰۸ق/۱۷۹۴م توسط نواب سید فضلاللهخان بهادر والی رامپور تأسیس شد و در زمان نواب احمدعلیخان و نواب محمدسعیدخان توسعه، و شهرت جهانی یافت و مورد توجه دولت بریتانیا قرار گرفت که با تلاش نوابان دیگر حفظ گردید و روز به روز بر غنای آن افزوده شد.
هر ۹ جانشین نواب فیضاللهخان به فراخور امکانات و تواناییهای خود راه او را در غنیسازی و توسعة کتابخانه به بهترین وجه ادامه دادند. مقدار درخور توجهی از آثار دینی و ادبی که امروزه در این کتابخانه نگهداری میشود شاهدی بر خیرخواهی نوابان رامپور است‌که این کتابخانه را به مرجعی مناسب برای نویسندگان تبدیل کرده است.
با استقلال هند و ملی کردن این کتابخانه در اول جولای ۱۹۷۵، نام این کتابخانه به کتابخانة ملی رضا تغییر یافت. این اسم براساس نام آخرین والی رامپور، نواب سید رضاعلیخان بهادر و به پاس خدمات وی تعیین گشت. امروزه، این کتابخانه به لحاظ کتابهای خطی (حدود ۱۵۰۰۰) و چاپی (حدود ۵۰۰۰۰) به زبانهای مختلف همچون فارسی، عربی، اردو، انگلیسی، ترکی، پشتو، هندی و … از کتابخانههای ممتاز هند به‌شمار میآید.
این کتابخانه دارای مجموعة زیبایی از مینیاتورهای دورة تیموریان هند است.شایان ذکر است فهرست نسخههای خطی فارسی، عربی و اردوی کتابخانة رضا به طور جداگانه در رامپور منتشر شده است که حجم شش جلدی فهرست نسخههای خطی عربی نشان‌دهندة غلبة منابع خطی عربی در این کتابخانه است. از نفایس کتابخانه میتوان به قرآنهایی منسوب به امیرالمؤمنین علی (علیه السلام)، امام صادق(علیه السلام) و امام کظم(علیه السلام) اشاره کرد.
انتهای خبر/ ز.ح
