نظر فقهای شیعه در رابطه با سجده
از
نظر شریعت مقدس اسلام، سجده فقط برای خدا شایسته و جایز است، و بر غیر او
نمی‌توان پیشانی بر زمین سایید، و این سخنی است که همه فقهای اسلام بر آن
اتفاق نظریه دارند. اگر اختلافی وجود دارد، به مورد دیگرمربوط می‌شود و آن
این که از نظر فقه شیعی تنها بر دو چیز می توان سجده کرد: زمین، مانند خاک
و سنگ و امثال آن 2. چیزی که از زمین می‌روید، مشروط بر این که پوشیدنی و
خوردنی نباشد. از نظر فقه سنی، دایره حکم وسیع‌تر است، آنها سجده بر
منسوجاتی از پشم و پنبه و مو را نیز جایز می‌دانند، تنها شافعی است که
می‌گوید: بر گوشه دستار و اطراف جامه و آستین پیراهن سجده جایز نیست.[1]
اکنون باید دید روایاتی که از پیامبر گرامی (صلی الله علیه و آله) در قلمرو گفتار و رفتار وی وارد شده است، کدام یک از دو نظریه را تأیید می‌کند. مسلماً پیامبر گرامی (صلی الله علیه و آله) به حکم قرآن ، «اسوه و الگو» است و هیچ فردی نمی‌تواند رأی خود را بر گفتار و رفتار او مقدم بدارد. بررسی احادیث اسلامی که در صحاح و سنن (منابع روایی اهل تسنن) وارد شده، این مطلب را ثابت می‌کند که حکم نهایی سجدگاه و به تعبیر فقیهان «ما یصحّ علیه السجود»، در سه مرحله بیان گردیده است.
مراحل مختلف تشریح سجده بر خاک و غیر آن
در مرحله نخست فقط سجده بر زمین تشریع گردید و سجده بر غیر آن جایز نبود، و هر چه هم یاران پیامبر از گرمی سنگریزه‌های مسجد نبوی شکایت می‌کردند رسول گرامی (ص) به شکایت آنان ترتیب اثر نمی‌داد، وحتی اگر شخصی بر گوشه دستار خود سجده می‌کرد، رسول گرامی (ص) آن را از زیر پیشانی او می‌کشید و کراراً می‌فرمود: «ترّب!» یعنی صورت خود را خاک آلود کن. به دلیل الزامی بودن سجده بر زمین، یاران رسول خدا (ص) برای پرهیز از گرما، سنگریزه‌ها را در دست خود نگاه می‌داشتند تا مقداری خنک شود آنگاه به هنگام فرود برای سجده، بر آنها سجده می‌کردند. در این مرحله فقط و فقط سجده بر زمین، آن هم به صورت طبیعی جایز بود. در مرحله دوم، وحی الهی بنابر مصلحت، موضوع را توسعه داد و سجده بر حصیر و بوریا نیز تشریع شد، و همگی می‌دانیم که حصیر و بوریا از روییدنی‌ها است و از این جهت گشایشی در امر سجده پدید آمد. در مرحله سوم اجازه داده شد که به هنگام ضرورت و ناچاری، مانند گرمای شدید و غیره، بر گوشه دستار و مانند آن سجده کنند، و در غیر ضرورت از سجده کردن بر غیر زمین و روییدنی‌ها بپرهیزند. این مراحل سه‌گانه تشریع در موضوع سجده است
فلسفه سجده بر خاک در بیانات پیامبر(صلی الله علیه و آله)
نکته
لازم به ذکر آن است که شخص رسول گرامی (صلی الله علیه و آله) فلسفه سجده بر خاک را در حدیثی
بیان کرده است و به روشنی می‌رساند که اصرار تشریع اسلامی بر سجده بر
زمین، جنبة تربیتی دارد. حضرت فرمود: «هرگاه کسی از شما نماز گزارد،
پیشانی و بینی خود را بر زمین قرار دهد تا ذلت وخضوع خود را آشکار
سازد».[2]
هشام بن حکم از امام صادق (علیه السلام) فلسفه سجده بر زمین را پرسید.
امام در پاسخ او چنین فرمود: زیرا سجده، خضوع و فروتنی در برابر خدا است و
هرگز شایسته نیست انسان پرستشگر، بر خوردنی‌ها و پوشیدنی‌ها سجده کند؛
زیرا خوراک و پوشاک، معبود دنیاپرستان است. بنابراین نباید بر آنچه معبود
دنیا پرستان است سجده کرد، در حالی که سجده بر خاک و زمین، بالاترین و
برترین مظهر فروتنی و خضوع در برابر خداست.[3] از آنجا که سجده بر خاک
مظهر کامل عبودیت و اظهار بندگی است، عمر بن عبدالعزیز بر حصیر تنها اکتفا
نمی‌کرد، بلکه مقداری خاک بر حصیر می‌ریخت و بر آن سجده می‌نمود. ابن حجر
در شرح صحیح بخاری می‌گوید: کانَ عُمَرُ بْنُ عَبد العَزیز الخَلیفَةَ
الأَموَی لا یکتَفی بالخَمرَة، بَلْ کانَ یَضَعُ عَلَیْها التُّرابَ
وَیسجُد عَلَیه.[4]
حتّی عروة بن زبیر نیز جز بر زمین بر چیز دیگر سجده نمی‌کرد.[5] مسروق که یکی از تابعان است، به هنگام سفر، خشتی را با خود برمی‌داشت تا در کشتی بر آن سجده کند.[6] ابن ابی شیبه، شیخ بخاری می‌گوید: نماز بر «طنفسه» (نوعی فرش کرک‌دار است) امری است جدید؛ و از رسول خدا به سند صحیح روایت شده است که بدترین امور، امر بی‌سابقه است و هر امر بی سابقه بدعت است.[7]
سجده بر تربت امام حسین (علیه السلام)
در
اینجا سؤالی مطرح است که چرا شیعیان از میان سرزمین‌های جهان، خاک کربلا
را برگزیده‌اند و ترجیح می‌دهند به هنگام نماز بر آن سجده نمایند و چرا
قطعه‌هایی از تربت یاد شده را در مساجد و خانه‌های خود یا به هنگام مسافرت
با خویش به همراه دارند؟
پاسخ این پرسش روشن است و آن این که سجدگاه باید از هر آلودگی پاک باشد، و چون در همه شرایط سجده بر زمین پاک امکان پذیر نیست، به پیروی از تابعی بزرگ «مسروق بن أجدع» بخشی از خاک پاک را به صورت قطعه درآورده و همراه دارند تا در همه جا سجده بر خاک پاک امکان پذیر باشد، درست مانند کسانی که در حال سفر، مقداری خاک همراه خود می‌برند که اگر نیازی به تیمم پیدا کردند، بر آن تیمم کنند. و امّا اینکه چرا از میان خاک‌ها، تربت کربلا را انتخاب کرده‌اند، علت آن است که وقتی نمازگزار پیشانی خود را بر آن خاک مقدس می‌گذارد، فداکاری‌های بی‌نظیر بزرگ‌مرد تاریخ از خاندان رسالت را به یاد می‌آورد که جان و مال و فرزندان خود را در راه اعتلای اسلام فدا نمود و زیر بار ظلم و ستم نرفت و درس آزادگی و حمیت و غیرت دینی به جهانیان آموخت. سجده بر تربت حسین (علیه السلام) نه تنها انسان را از مسیر توحید خارج نمی‌سازد، بلکه به سجود او اخلاص می‌بخشد و او را برای فداکاری در راه دین که نماز جزئی از آن است آماده می‌سازد. علی بن عبداللّه بن عباس که از تابعان است به «رزین» نوشت: أَن ابْعَثْ إِلَیّ بِلَوح مِنْ أَحجارِ المَروَة أَسْجُدُ عَلَیْهِ[8]: «قطعه سنگی از سنگ‌های کوه مروه را برای من بفرست تا بر آن سجده کنم.» چرا که کوه مروه شاهد فداکاری‌های زن باایمانی است که برای تهیه آب، هفت‌بار میان دوکوه دوید، ودر راه خدا، سختی‌ها تحمل نمود. شیخ طوسی با سند خود از معاویة بن عمار نقل می‌کند امام صادق(علیه السلام) کیسه زرد رنگی از جنس «دیبـا» داشت که مقداری از تربت امام حسین (علیه السلام) در آن کیسه بود، به هنگام نماز آن را بر روی سجاده خود می‌ریخت و بر آن سجده می‌کرد.[9] کسانی که سجده بر تربت کربلا را نوعی پرستش انسان تلقی می‌کنند، «مسجود له» را از «مسجود علیه» باز نشناخته‌اند، در تمام احوال سجده برای خدا است و او «مسجود له» است، و چیزی که پیشانی بر آن می‌نهیم«مسجود علیه» است؛ خاک باشد یا فرش، خاک کربلا باشد، یا خاک مدینه و یا سنگ مروه.
