روزه خواری در لیگ برتر و طنز تلخی به نام منشور اخلاقی!

ماه مبارک رمضان در تمام دنیای اسلام، ایامی متمایز است. شاید گزافه نباشد اگر بگوییم که جهان، اسلام و مسلمین را با رمضان و روزه‏داری آن می‌شناسد؛ آنگونه که در این ماه، حتی مردم کشورهای غیرمسلمان، جذب آداب و مراسم مسلمین می‌شوند و با کارهایی همچون «افطاری دادن به هموطنان مسلمان خود» یا «روزه داری نمادین یک روز» با آنان شریک می‌شوند. چهره هایی همانند «پاپ» و رؤسای سیاسی کشورهای غربی هم به نحوی غبطه خود را به مسلمانان در این ماه نشان داده و می دهند.

رمضان المبارک، یک جشن عمومی در جهان اسلام است؛ جشنی که رنگ آن، رنگ خدایی؛ شیرینی اش، حلاوت قرب الهی؛ و طعم آن، طعم رحمت و مغفرت پروردگار است.

این عوض شدن فضای کشورهای مسلمان، در همه چیز این کشورها تاثیر می‌گذارد؛ ساعات کاری کم می‌شود؛ مساجد تمیز و نونوار می‌شوند؛ جلسات قرآن و دعا رونق می‌گیرد؛ قاریان بین‏المللی به کشورها دعوت می‌شوند؛ خوردنی‏ها و نوشیدنی‏هایی که روزه‏داری را آسان‏تر می‌کند رواج می‌یابد؛ حتی مراکز لهو و لعب ـ در کشورهایی که نظام‏ سکولار دارند ـ بسته می‌شود؛ و بالاخره مسابقات مهم ورزشی که توجه جوانان را از دعا و عبادت به سوی خود جلب می‌کنند تعطیل می شود؛ تا همه چیز زمینه‏ساز یک ماه عبادت و عبودیت گردد.

برمبنای همین سنت حسنه، با پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی در ایران، فصل فوتبالی به نحوی برنامه‏ریزی می شد که تعطیلات بین دو فصل، در ماه مبارک رمضان قرار می‌گرفت.

افرادی که در سن و سال نگارنده هستند بخوبی به خاطر دارند که جام باشگاههای تهران ـ به عنوان مهم‌ترین مسابقات فوتبال کشور در سال‌های دهه‌ی 60 ـ در ماه مبارک رمضان تعطیل بود. این کار علاوه بر آن‌که به فضای معنوی کشور کمک می‌کرد، به بازیکنان و کادر تیم‌های مختلف نیز فرصت می‏داد تا بتوانند از برکات روزه‏داری بهره‏مند شوند.

اما متأسفانه از چند سال پیش، این فرصت حسنه به بهانه‏های مختلف تعطیل شد و مسابقات لیگ برتر در ایام ماه مبارک ادامه یافت. این کار مضرات زیادی به همراه داشت و دارد؛ از جمله:

1. بازیکنان و کادر فنی تیم‏ها مجبور به روزه‏خواری می‏شوند؛ زیرا برای عقب نیفتادن از روند مسابقات، مجبورند که آمادگی بدنی و تاکتیکی خود را حفظ کنند، و این آمادگی، ادامه تمرینات به شکل عادی را می‏طلبد، و ادامه تمرینات به شکل عادی، داشتن برنامه غذایی به شکل عادی.

2. این روزه‏خواری در تمرینات، علاوه بر آن که تمرد از دستور الهی است و خشم خداوند را در پی دارد، ضربه بزرگی به روح و روان بازیکنان وارد می‏سازد. اگر ما عقیده داریم که روزه، دومین فرع از فروع دین است و خداوند در قرآن فرموده است: «یا ایها الذین آمنوا کتب علیکم الصیام کما کتب علی الذین من قبلکم لعلکم تـتـقون ـ ای کسانی که ایمان آورده‌اید، روزه بر شما واجب شده است، همانگونه که بر اقوام قبل از شما واجب شده بود، تا پرهیزگار شوید»، پس وقتی که با تقویمها و قوانین تحمیلی، ورزشکارانمان را به روزه‏خواری وادار می‏کنیم، چگونه از آنان انتظار داریم که پرهیزگار شوند و در میادین داخلی، الگوی اخلاق باشند و در میادین بین‏المللی، سفیر جمهوری اسلامی؟ و آیا در این فضا، داشتن "منشور اخلاقی" طنزی تلخ نیست؟!

3. با این کار، مدیران باشگاه‏ها نیز بر سر یک دوراهی عجیب قرار می‏گیرند: اگر بخواهند دین خود را حفظ کنند، نتیجه همان خواهد شد که دو سال پیش در ماجرای «سردار آجرلو» و تیم استیل آذین دیدیم (که شد آنچه نباید می‏شد)؛ و اگر بخواهند چشمان خود را ببندند، پاسخ خداوند را چه بدهند؟ و آیا اصولاً می‏توانند برای ادامه مدیریتی کوتاه و نگهداشتن میزی متزلزل، نارضایتی خداوند را به جان بخرند؟

3. تماشاگران جوان و نوجوانی که مشتاقانه به دیدن تمرینات تیم‏ها می‏روند نیز یک ماه تمام، الگوهای خود را می‏بینند که در ماه صیام، می‏خورند و می‏نوشند. و چه تصویری بدتر و مخرب‏تر از دیدن الگو در حال تمرد آشکار از دستور الهی؟

4. شاید بدتر از تمام اینها، کشاندن جوانان و نوجوانان به ورزشگاه‏ها به جای مساجد و جلسات قرآن باشد. در ماهی که خداوند شیطان را به بند می‏کشد، دل‏ها برای شنیدن وعظ و خطابه آماده‏تر است و بهار قرآن، نسیم الهی را بر قلوب ارزانی می‏دارد. اما ما با دست خود، پنجره‏ها را بر این نسیم روح‏افزا می‏بندیم تا نسل آینده مان به جای حضور در مساجد، یا به استادیوم‏ها برود و یا پای تلویزیون بنشیند.

... و مضرات متعدد دیگر که از حوصله این نوشتار خارج است.

اینک پس از سال‏ها، یک مدیر ارزشی در فوتبال، گام به میدان گذاشته تا آن سنت حسنه را احیاء کند. اما متأسفانه همان بهانه‏ها دوباره از گوشه و کنار برخاسته و در مقابل "طرح تعویق مسابقات به پس از ماه مبارک رمضان" مقاومت می‏شود.

یکی از عجیب‏ترین این بهانه‏ها، لزوم همراهی با برنامه‏های کنفدراسیون فوتبال آسیاست. در پاسخ به این بهانه هم باید گفت:

اولاً ـ ما باید به حفظ دینمان بیندیشیم، نه به قوانینی که از سوی غیر مسلمانان به ما تحمیل می‏شود و ما را از شعائرمان دور می‏کند.

ثانیاً ـ اینگونه نیست که تعویق چند هفته‏ای مسابقات، مخالفتی با قوانین بین‏المللی محسوب شود. کشور ترکیه سال گذشته مسابقات لیگ خود را تا پس از ماه مبارک به تأخیر انداخت. امسال نیز مسابقات لیگ این کشور در 19 آگوست و پس از عید فطر آغاز خواهد شد. امارات متحده عربی نیز لیگ خود را پس از پایان ماه مبارک آغاز خواهد کرد.

اینک خود انصاف دهید؛ غیرت دینی ما از اماراتی‏ها کمتر است، یا دینداریمان به اندازه همسایه لائیکمان نیست؟

 

منبع: خبرگزاری ابنا