بسم الله الرحمن الرحیم
: چطور اشک برای امام حسین علیه السلام سبب بخشش گناهان میگردد؟
دقت شود که هر گاه درباره‌ی «فرع» و شاخه‌ای بحث می‌شود، فرض و شرط بر آن است که «اصل» پابرجا باشد و شروط و ویژگی‌های اولیه محقق باشد. نه این که آن «هر کس» همگان را بدون هیچ شرطی شامل میگردد.
اگر در کلام وحی یا حدیث یا سخنان بزرگان بیان شد، که هر کس توبه کند پذیرفته می‌شود - هر کس قطره اشکی از خوف گناه خود بریزد بخشیده می‌شود – هر کس به پدر و مادر نیکی کند بخشیده می‌شود – هر کس فلان دعا را بخواند چنین و چنان می‌شود – (یا مانند آن چه در تشریح سؤال مطرح شده بود) هر کس برای امام حسین (علیه السلام ) اشکی بریزید بدون سؤال و جواب به بهشت می‌رود و ...، منظور این نیست که هر کس به سبب فعالیت غدد اشکی، قطره‌ی رطوبتی از چشمش خارج شد، دیگر فرقی ندارد که چه گناهان کبیره و صغیره‌ای مرتکب شده است و مستقیم به بهشت می‌رود! خیر. اصلاً چنین نیست، بلکه باید اصول آن محقق باشد و سپس این فرع بر آن پایه استوار گردد. به عنوان مثال:
خداوند کریم می‌فرماید که اعمال کافر و مشرک «حبط» می‌شود. یعنی خوب است، اما باطل می‌شود و به درد آخرتش نمی‌خورد، چون او اصلاً باوری به خدا و معاد نداشته است. پس اگر کافری عمل خوبی مثل کمک به مستمند و یا جلب رضایت پدر و مادر انجام داد، شامل آن «هر کس» نمیشود، چرا که «اصول» محقق نگردیده است، بلکه این اعمال حسنه فقط به نفع دنیایش خواهد بود.
یا اگر در قرآن مجید خواندیم:
«قُلْ يا عِبادِيَ الَّذينَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَميعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحيمُ» (الزمر، 53)
ترجمه: بگو اى بندگانم كه بر نفس خود ستم و اسراف كرديد از رحمت خدا نوميد مشويد كه خدا تمامى گناهان را مىآمرزد، زيرا او آمرزنده رحيم است.
نمی‌توانیم حکم کنیم که پس هر چه گناه کردیم، کردیم. خداوند خود وعده داده که همه‌ی گناهان را می‌بخشد. خیر. بلکه اصول و شرایطی دارد. اولاً خطاب به «عبادی»، یعنی «بندگان من» است. یعنی مخاطب فقط آن کسانی هستند که خداوند را به الوهیت و ربوبیت قبول کرده و او را معبود می‌دانند، ثانیاً خطاب به کسانی است که از ترس کثرت گناه ممکن نا امید از رحمت الهی شوند، ثالثاً باید این امید به رحمت در دل ایجاد شود و رابعاً باید بر اساس این باور و امید به رحمت، برگردد و توبه کند. پس اگر آن اصول بود و بر اساس آن توبه کرد، حتماً مقبول است و تازه به شرطی که حق‌الناس و حق الله نباشد.
گریه بر سیدالشهداء امام حسین علیه‌السلام نیز همین‌طور است. معلوم است که هر کسی دلش وصل به امام حسین (علیه السلام ) یا اساساً خدا، قرآن، اسلام و هر یک از معصومین علیهم‌السلام شد، پاک می‌شود، اما باید این وصل صورت بگیرد، نه این که فقط چند قطره رطوبت از چشم او خارج شود. به قول قدیمی‌ها «با حلوا حلوا گفتن دهان شیرین نمیشود» - با حسین حسین (علیه السلام ) گفتن نیز کسی حسینی نمیشود. باید وقتی دلش کربلایی شد، محبت به امام حسین (علیه السلام ) بر وجودش مستولی شد، اشکش سرازیر شد و ...، توبه کند، برگردد و در سپاه امام حسین (علیه السلام ) قرار گیرد، علیه یزیدهای نفس و جامعه قیام کند، مطیع امام شود و ... . بدیهی است که در این صورت حتی اگر «حرّ» باشد که راه امام را سد کرد، بخشیده می‌شود، چه رسد به گناهان دیگر.
نتیجه :
شخص گناهکار حق الناس یا حق الله نداشته باشد . پس اگر اختلاسگری یا دزد بیت المال در مجلس امام حسین شرکت کند یا کربلا برود و اشک بریزد مقبول نیست تا اینکه تمام حقوق خورده شده از مردم مظلوم و کارگر و کارمند و ... را تا ریال آخر بپردازد. ضمنا خمس اموال یا اگر زکات غلات و احشام و طلا و نقره اضافی و ذخیره شده داشت بپردازد تا اموالش پاک شود. اگر آبروی مسلمین را ریخته بود همه را راضی گرداند . پس به به همین راحتی نیست که هرروز احتکار یا رباخواری یا رشوه یا رانت خواری بکند سپس برود مجلس امام حسین گریه کند . بهشت رفتن بهای سنگین دارد. مافیاهای خودرو و ارز و طلا و زمین و همه چیز هرگز گناهشان بخشوده نمیشود و بیهوده اشک تمساح نریزند !!.
ایمان به ریش گذاشتن و چادر ظاهری بسر کردن نیست بلکه دل و نیات و اعمال و گفتار و اخلاق محمدی و انجام و رعایت حلال و حرام و اصول عقاید باید اصلاح شود.
