شیعه نیوز | معمولاً وقتی از افطاری دادن صحبت می‌شود، تصور می‌کنیم حتماً باید سفره‌ای اعیانی پای روزه‌داران پهن شود که در آن بهترین غذاها باشد.
به گزارش «شیعه نیوز»، رسول خدا صلی الله علیه و آله در ادامۀ خطبۀ خویش که دربارۀ آداب و اعمال ماه مبارک رمضان خواند، فرمود «هر کس یک مؤمن روزه دار را در این ماه افطارى دهد، پاداشى برابر با آزاد کردن یک بنده نزد خدا دارد و مایۀ آمرزش گناهان گذشته وى نیز خواهد بود. عرض شد: ای رسول خدا، همه ما بر اینکه روزه‌داری را افطاری دهیم توانا نیستیم. فرمود «إِنَّ اللَّهَ كَرِیمٌ یُعْطِی هَذَا الثَّوَابَ لِمَنْ لَمْ یَقْدِرْ إِلَّا عَلَى مَذْقَة مِنْ لَبَنٍ یُفَطِّرُ بِهَا صَائِماً أَوْ شَرْبَةٍ مِنْ مَاءٍ عَذْبٍ أَوْ تَمَرَاتٍ لَا یَقْدِرُ عَلَى أَكْثَرَ مِنْ ذَلِكَ وَ مَنْ خَفَّفَ فِیهِ عَنْ مَمْلُوكِهِ خَفَّفَ اللَّهُ عَنْهُ حِسَابَهُ»؛ یعنی «خدا کریم است؛ همین پاداش را به کسی که با آبِ آمیخته با شیر، یا با جرعه آب گوارایی، یا با جرعه یا با چندین خرما که جز بر آن قادر نیست روزه‌داری را افطار میدهد نیز عطا می‌کند و هر که در آن بر مملوک (و زیر دست) خود آسان گیرد، خدا از او آسان حساب کشد. و این ماهی است که آغاز آن رحمت، و میانه آن مغفرت، و پایان آن اجابت و آزادی از آتش است.»
این فراز از خطبۀ رسول خدا صلی الله علیه و آله گویای ثواب بالای افطاری به روزه‌داران ماه رمضان است. منتها معمولاً وقتی از افطاری دادن صحبت می‌شود، تصور می‌کنیم حتماً باید سفره‌ای اعیانی پای روزه‌داران پهن شود که در آن بهترین غذاها باشد. باید گفت در نگاه اسلام استفاده از بهترین غذاها و امکانات غذایی نسبت به مهمان یا سفرۀ نذری و افطاری، مساوی با تکریم مهمان یا روزه‌دار است به شرطی که افراد چنین امکان مالی را داشته باشند. در عین حال دستور یافتیم از آنچه در توان داریم در طبق اخلاص بگذاریم و تقدیم مهمان کنیم.
دربارۀ افطاری دادن در ماه رمضان همین قاعده وجود دارد، منتها به لحاظ ثواب بالایی که این کار دارد، انسان مؤمن نیاز نیست سفره‌ای پهن کند تا افطاری دهد، بلکه می‌تواند به نیت افطاری دادن، به بستگان نزدیک یا همسایگان یا رهگذران دانه خرمایی دهد و یا تکه نانی همراه با نوشیدنی داغ دهد و در صورت کلی، هر آنچه در توان دارد برای افطاری صرف کند. رسول خدا صلی الله علیه و آله می‌فرماید خداوند چون صفتش «کریم» است، با کرامت خویش ثواب همین کار را مضاعف می‌کند. چون نزد شخص «کریم»، بخل جایگاه ندارد و او از خوان کرم خویش مدام سعی دارد دیگران را متنعّم کند و می‌داند هرچه عطا کند، از اندوخته‌های او کم نمی‌شود.
