به گزارش «شیعه نیوز»، خیریه خواهران مسلمان ایرلند (Muslim Sisters of Éire) به برنامه هر جمعه عصر در خیابان اوکانل دوبلین تبدیل شده‌اند، جایی که ساعت‌ها می‌ایستند و به افراد بی‌بضاعت غذای گرم می‌دهند.
اما دو هفته پیش خواهران مسلمان ایرلند مجبور شدند برای اولین بار رستوران خیابانی خود را ببندند، زیرا جمعیت زیادی به آنجا آمده و این خیریه غذای کافی نداشت. در حالی که تنها ۱۰ دقیقه ارائه غذا طول کشید اما این اتفاق برای یکی از برجسته‌ترین مؤسسات خیریه در کشور کافی بود تا در فضای مجازی منتشر شود.
لورین اوکانر(Lorraine O’Connor)، رئیس این سازمان گفت که به دلیل واکنش‌های خصمانه باید امنیت نیروهای داوطلب خود را در اولویت قرار دهد.
اوکانر گفت: «ما قبلاً هرگز این کار را نکرده‌ایم. من یک توییت منتشر کردم تا مردم بدانند چه اتفاقی در حال رخ دادن است. اما به اطراف خود نگاه کنید. کار آسانی نیست، این تنها بخشی از کاری است که ما انجام می‌دهیم. سال‌ها قبل از اینکه کافه خیابانی را باز کنیم فعال بودیم. این کار نیاز به برنامه‌ریزی زیادی دارد. اکنون تعداد افراد نیازمند افزایش یافته و آنها گرسنه و مستأصل هستند. ما اینجا هستیم تا آنها را توانمند و به آنها کمک کنیم. تقاضا قبل از کووید-۱۹ بالا بود، اما تعداد آنها همیشه در حال افزایش است.»
وی تصریح کرد: قبل از کووید، ما ۲۵۰ وعده غذایی می‌دادیم. این تعداد الان به ۵۰۰ تا ۶۰۰ وعده رسیده است و فقط مربوط به غذا نیست، چادرها و کیسه خواب‌هایی هستند که باید توزیع شوند که هزینه همه آنها بالا رفته است. کار زیادی است.
مدیر این خیریه اسلامی ادامه داد: این رستوران خیابانی از روز سه‌شنبه شروع به کار می‌کند. باید به اندازه کافی همه چیز داشته باشیم. کمک‌های مالی وجود دارد و رستوران‌های خیریه کمک می‌کنند، اما باید مطمئن شوم که ما کمبود غذا نداریم.
فقری که کووید-۱۹ نمایان کرد
افزایش تعداد کافه‌های خیابانی در سراسر ایرلند در حالی است که آخرین آمار وزارت مسکن این کشور نشان می‌دهد در پایان ماه آوریل ۱۲۲۵۹ نفر در اسکان‌های اضطراری ساکن بودند. این رقم رکوردی جدید است و انتظار می‌رود این تعداد از زمان لغو ممنوعیت اخراج افراد از این پناهگاه‌ها در ۳۱ مارس افزایش یابد.
این آمار شامل ۱۷۳۳ خانواده و ۳۵۹۴ کودک است. در سراسر ایرلند ۸۶۶۵ بزرگسال در اسکان اضطراری و دو سوم آنها (۵۸۱۶) مجرد هستند.
در ماه مارس، درست قبل از لغو ممنوعیت اخراج پناهندگان، ۱۱۹۸۸ نفر در اسکان بی‌خانمان‌ها مستقر بودند. اکثریت قریب به اتفاق افراد بی‌خانمان برای عموم مردم بی‌اهمیت هستند.
خواهران مسلمان ایرلند و کمک به پائین‌ترین اقشار جامعه
جمعه گذشته از ساعت ۴ بعد از ظهر صفی در خیابان اوکانل تشکیل شد. در ساعت ۱۸:۳۰ بعد از ظهر، جمعیت تا خیابان هنری کشیده شده بود. حوالی ساعت ۱۸، یک ون سفید بزرگ در خیابانی نزدیک آنها ایستاد و داوطلبان بلافاصله دست به کار شدند.
چندین میز در کنار هم نصب شد و ده‌ها سبد غذا و جعبه‌های قابل حمل بزرگ عایق‌بندی شده تخلیه و روی هم چیده شدند.
همه چیز از سیب، پرتقال، چیپس و شکلات گرفته تا چای، قهوه و آب و همچنین غذاهای گرم مانند برنج و مرغ و غذاهای گیاهی وجود داشت.
نیکی جویس، یکی از اعضای خواهران مسلمان ایرلند می‌گوید: همه از هر کدام یکی دریافت می‌کنند. آنها سعی می‌کنند حتی برای دوستشان هم غذا ببرند اما ما می‌گوییم خودشان بیایند، باید با همه منصف باشیم.
تمام منطقه اطراف داوطلبان با طناب‌ها و مخروط‌های ترافیکی محاصره شده در حالی که پنج نفر از کارکنان امنیتی صف را مدیریت می‌کنند.
کفش‌های به سرقت رفته
وقتی به ون سفید نزدیک شدیم، لورین اوکانرف رئیس سازمان روی زمین در کنار مردی نشسته بود که کیفی در کنارش داشت.
می‌توانیم گفت‌وگوی او را با آن مرد جوان بشنویم: «اینها را بپوش» مرد لباس ورزشی جدیدی به تن کرد. وقتی کفش جدیدش را می‌پوشید، احساس آرامش در چهره‌اش نمایان بود.
یکی از داوطلبان مرد گفت: کفش‌های او به سرقت رفته است. لورین رفت تا برایش کفش بیاورد.
مرد بی‌خانمان تعریف می‌کند: «وقتی خواب بودم یک نفر کفش‌هایم را دزدید و این خیلی اتفاق می‌افتد. فکر می‌کنم سارقان هم ناچار هستند، همه ما اینطور هستیم، بنابراین واقعاً نمی‌توانم عصبانی باشم، اما پنج روز بدون کفش راه می‌رفتم. پاهایم واقعاً درد می‌کرد. اما الان خوشحالم، کفش پوشیده‌ام و راحت راه می‌روم انگار روی ابرها هستم .آن هم بعد از پنج روز بدون کفش بودن.»
کمی دورتر، کافه خیابانی بعد از اینکه لورین علامت داد کار خود را آغاز کرد. مشتری‌ها یکی یکی کنار میز حرکت و بسته‌های غذایی خود را دریافت کردند.
لورین در سال ۲۰۱۰ گروه خواهران مسلمان ایرلند را تأسیس و هفت سال پیش این کافه را افتتاح کرد.
وی می‌گوید: تصورات غلط زیادی در مورد زنان مسلمان وجود دارد که آنها توسط شوهرانشان مورد آزار و سرکوب هستند. اما دین هیچ ارتباطی با خشونت خانگی ندارد. با وجود اینکه عبارت زن مسلمان نیز کلیشه‌ای است، اما کل این سازمان با مدیریت زنان اداره می‌شود. ما نیروی امنیتی مردان را برای کمک داریم، اما این خیریه در مورد توانمندسازی زنان است. این ما هستیم: شما می‌توانید قدرت را در اینجا ببینید.
مدیر این خیریه تصریح می‌کند: این تمام کاری نیست که ما انجام می‌دهیم. دوشنبه، چهارشنبه و جمعه خط تلفنی کمک داریم. کارهای دادخواهی انجام می‌دهیم و وکالت می‌کنیم. رویداد برگزاری می‌کنیم، پروژه‌های تابستانی، یک باشگاه جوانان دخترانه ثبت‌شده داریم و این برنامه‌ها بسیار زیاد است. ما هم اکنون در برنامه درسی مدرسه‌ها هم حضور داریم.
لورین در مورد خود گفت: من اهل کولاک(Coolock) هستم و در کیلباراک(Kilbarrack) در شمال دوبلین بزرگ شدم. در سال ۲۰۰۵ مسلمان شدم. اسلام را می‌شناختم و در سال ۱۹۸۷ به آن گرویدم. همسرم هندی است هیچ کس از من نخواست که مسلمان باشم: من قبل از ملاقات با او مسلمان بودم. اسلام را مطالعه و درباره آن تحقیق کردم. یگانگی‌اش را دوست دارم، ارتباط بین بنده و خدا بی‌نظیر است.
مدیر خیریه خواهران مسلمان ایرلند در مورد استقبال از کارها و خدمات این خیریه گفت: تقاضا برای کاری که ما انجام می‌دهیم وجود دارد و زنان مسلمان در سراسر کشور از ما خواسته‌اند که به منطقه آنها برویم.
این فراخوان برای حمایت اخیراً منجر به افتتاح شعبه در لیمریک شده است، اما لورین گفت که چنین کافه خیابانی چند سال طول می‌کشد تا افتتاح شود.
او گفت: این آخرین کاری است که انجام خواهیم داد. به تازگی یک تیم راه‌اندازی کرده‌ایم و کارهای زیادی برای انجام دادن وجود دارد. اما راه‌اندازی رستوران سال‌ها طول می‌کشد. شما باید بتوانید با مردم درگیر در انواع اعتیادها، مشکلات و فقر برخورد کنید. این امر یک شبه اتفاق نمی‌افتد.
لورین تأکید می‌کند: زنان مسلمان مانند هر زن دیگری چالش‌هایی را تجربه می‌کنند؛ فقر، بدرفتاری، والدین مجرد. هیچ چیز متفاوتی در مورد آنها وجود ندارد. اما ما اینجا هستیم تا آنها را توانمند کنیم. هیچ کس را طرد نمی‌کنیم و از همه استقبال می‌شود. اکنون می‌توانید تفاوت را نسبت به قبل از کووید-۱۹ ببینید. مردم به‌ویژه در بخش گردشگری شغل خود را از دست دادند. هر هفته تعداد افراد بیشتر و بیشتر شده و وضعیت بهتر نمی‌شود.
فقر و گرسنگی، نکته مشترک افراد در صف رستوران خیریه خیابانی
در حالی که جمعیت به آرامی برای دریافت وعده‌های غذایی خود حرکت می‌کرد، من با چند نفر در صف در مورد دلایل حضور آنها صحبت کردم.
رالوکا النا فرارو(Raluca Elena Feraru) که ۳۳ سال دارد و اهل رومانی است، پنج ماه پیش با دخترش که نزدیک به پنج سال دارد به ایرلند نقل مکان کرد. او با حوصله در صف رستوران خیابانی به همراه فرزندش در یک کالسکه منتظر ماند.
او گفت: من از ساعت ۴ بعدازظهر اینجا هستم تا غذا تهیه کنم. برای غذا و برای بهتر کردن زندگی‌ام به اینجا آمده‌ام. بچه‌های کوچک دارم؛ نگران زندگی، تحصیل و آینده آنها هستم. نمی‌خواهم زندگی‌ام را با مبارزه بگذرانم. در رومانی، خرج زندگی گران است، پنج ماه است که اینجا هستم، کار نمی‌کنم اما در رومانی ماهیانه ۲۰۰ یورو درآمد داشتم که چیزی نیست.
این مهاجر رومانیایی افزود: می‌دانم که سخت است اما نمی‌توانم در کشورم باشم. برای آینده بهتر بچه‌ها مهاجرت کردم، یک پسر شش ساله در خانه با مادرم دارم. اینجا با دختر ۵ ساله‌ام که باید به مدرسه برود حضور دارم. نه درآمدی دارم، نه جویای کارم نه چیزی دارم، منتظر رسیدگی به خانواده تک‌والدی هستم.
رالوکا گفت: الان قوی‌تر از قبل هستم. با دخترم در یک مهمانخانه زندگی می‌کنیم. هر شب باید اجاره دهم. اینجا از خواهران غذا می‌گیرم. امیدوارم شغلی را شروع کنم و زندگی کمی بهتر شود. از ساعت ۴ بعدازظهر اینجا هستم و غذا را می‌گیرم و سپس به خانه برمی‌گردم.
انتهای پیام
