به گزارش «شیعه نیوز»، داکتران بخش روانی با ابراز نگرانی از افزایش مشکلات روانی در میان شهروندان می‌گویند که اگر در جهت کاهش و از بین بردن عواملی این مشکلات تدابیر لازم گرفته نشود، آمار ابتلا به این بیماری به‌گونه چشم‌گیری افزایش می‌یابد و عواقب ناگواری را در پی خواهد داشت.
بیماری روانی، به طیف گسترده‌ای از ناراحتی‌های فکری گفته می‌شود که بر توانایی تفکر، احساس و رفتار فرد بیمار تأثیر می‌گذارد و شخصی که دچار آن باشد، نمی‌تواند امور روزمره خود را به‌خوبی انجام دهد.
فکر کردن به خودکشی، رفتار نامناسب، کناره‌گیری از دیگران، پرخاشگری، غمگینی و دل‌تنگی، افکار هراس‌انگیز، ترس بیش از حد یا نگرانی، احساس شدید گناه، ناتوانی در مقابله با مشکلات روزانه، تشویش و خشونت از علایم بارز چالش‌های روانی است.
سقوط نظام جمهوری و قدرت‌گیری دوباره طالبان، سبب دگرگونی عمیقی در کشور شده است. بخش بزرگی از شهروندان وظایف خود را از دست داده‌اند، رکود اقتصادی به میان آمده و فقر فراگیر شده است. این امر سبب افزایش بیماری روانی میان شهروندان کشور شده است.
بر‌اساس آمار چند سال پیش که از سوی سازمان صحی جهان و وزارت صحت عامه افغانستان منتشر شد، بیش از نیم جمعیت کشور از اختلال‌های روانی رنج می‌برند. اما به گفته داکتران، این آمار اکنون به دلیل افزایش فقر همه‌گیر و محدودیت آزادی‌های فردی و اجتماعی، افزایش یافته است.
داکتر عزت‌الله نصرت، متخصص اختلال‌های روانی، می‌گوید: «با آمدن طالبان بدون تردید آمار بیماری‌های روانی بیشتر شده؛ زیرا با قدرت‌گیری این‌ها فقط جنگ کمتر شده، انفجار و انتحار هنوز اتفاق می‌افتد، فقر فراگیر شده، آزادی از بین رفته و بیشتر کارمندان دولتی و حتا سکتور خصوصی بی‌وظیفه شده‌اند. این‌همه، مردم افغانستان را دچار دردسرهای شدید روانی کرده است.» نصرت می‌افزاید: «اخیراً در ولایت‌های مختلف کشور به دلیل این‌همه مشکلات تعداد زیادی دست به خودکشی زده‌اند. شاید این افراد از قبل نیز از مشکلات روانی رنج می‌برده‌اند و با افزایش مشکلات فعلی، مشکل روانی‌شان تشدید یافته و در نتیجه دست به خودکشی زده‌اند.»
اخیراً گزارش‌ها از خودکشی تعداد زیادی از شهروندان کشور در ولایت‌های مختلف افغانستان، به نشر رسیده است. بر‌اساس گزارش‌ها، یک دختر نوجوان ۱۶ ساله در ولسوالی قادس ولایت بادغیس در هژدهم میزان امسال خودش را حلق‌آویز کرد و به زنده‌گی‌اش پایان داد. علت این خودکشی ازدواج اجباری با مردی کهن‌سال عنوان شد. یک روز پس از آن یک پسر جوان ۱۹ ساله در این ولسوالی خودش را حلق‌آویز کرد و جان داد. همزمان با این، یک پسر جوان دیگر در ولسوالی دره نور ولایت ننگرهار خودکشی کرد. این پسر جوان که عمران نام داشت، پیش از مرگش به روی دستش نوشته بود: «پدر جان مرا ببخش». او از علت خودکشی خود چیزی نگفته بود.
همچنان یک دختر جوان دیگر در دوم عقرب امسال در روستای جرتیلک فیروزکوه، مرکز ولایت غور، با شلیک گلوله به زنده‌گی‌اش پایان داد. بر‌اساس گفته‌های پدر این دختر، او چند روز پیش در خانواده جنجال کرده بود و همین دلیل خودکشی او بوده است. گفته می‌شود این دختر ریحان نام داشت. ریحان تنها دختر جوانی نبود که قربانی خشونت‌های خانواده‌گی می‌شود. پس از خودکشی ریحان، در ۱۲ عقرب امسال یک زن جوان در منطقه قلعه‌محمد‌قدم، از مربوطات ولسوالی لعل‌وسرجنگل ولایت غور، خودش را حلق‌آویز کرد و به زنده‌گی‌اش پایان داد. هرچند علت و انگیزه این خودکشی مشخص نشده، اما منابعی از بسته‌گان این زن جوان علت خودکشی او را خشونت‌های خانواده‌گی و مشکلات عصبی عنوان کرده‌اند. نام این زن جوان حنیفه گفته شده است.
در تازه‌ترین رویداد، روز شنبه، ۲۱ عقرب، یک دختر شش‌ساله با ضرب گلوله به زنده‌گی‌اش پایان داد. هرچند طالبان می‌گویند که این دختر خردسال که مژگان نام داشت با استفاده از سلاح پدرش در هنگام بازی کشته شده است.
در همین حال، گزارش‌ها از ولایت قندهار حاکی از آن است که آمار بیماری‌های روانی در این ولایت رو به افزایش است. گفته می‌شود در یک ماه گذشته حدود ۱۰۰ بیمار روانی به شفاخانه‌های این ولایت جهت درمان مراجعه کرده‌اند. به گفته منبع، بعد از آمدن طالبان آمار بیماران روانی در این ولایت افزایش یافته است.
داکتر نصرت می‌گوید: «ریشه اصلی تمام خودکشی‌ها، مشکلات روانی است. یکی وظیفه‌اش را از دست داده و با فقر دست‌وپنجه نرم می‌کند، دیگری امنیت ندارد و یکی از خشونت خانواده‌گی رنج می‌برد. این‌همه، مردم را دچار اختلال‌های شدید روانی کرده است.» این داکتر می‌گوید که آمدن طالبان و فراگیر شدن فقر رابطه مستقیم با افزایش بیماری‌های روانی و در نتیجه افزایش آمار خودکشی دارد. داکتر نصرت می‌افزاید: «ریشه اکثر ازدواج‌های اجباری فقر است. این‌که پدری خواست پسر جوانش را برآورده کرده نمی‌تواند، دلیلش فقر است. تا به مشکل فقر رسیده‌گی نشود، این مشکلات وجود خواهد داشت.»
بیماری روانی در کشور در حالی رو به افزایش است که طالبان تاکنون در زمینه هیچ راهکار بازدارنده‌ای ارایه نکرده‌اند. بیشتر از یک سال از حاکمیت دوباره این گروه بر افغانستان می‌گذرد، اما تاکنون هیچ کشوری اداره آنان را به رسمیت نشناخته است. بی‌سرنوشتی و فقر مردم رو به گسترش است و اداره حاکم همچنان در بی‌تدبیری به سر می‌برد.
انتهای پیام
