به گزارش «شیعه نیوز»، فرزند پروری یکی ازپیچیده‌ترین و درعین حال جذابترین مسئولیت والدین بوده و هست. اگر چه توجه به پرورش علمی و جسمی آنان غیر قابل اجتناب بوده و روز به روز به دامنه و ضرورت آن افزوده می‌شود، ولی با مدرنیزه شدن زندگی، همراه با تاکید بیشتر بر آموزش ابعاد پرورشی مانند: مراسم مذهبی، آداب رعایت حقوق والدین و بزرگان، دلبستگی و کمک به دیگران روابط اجتماعی وعاطفی از سوی مسئولان امر و صاحبنظران و به تبعه آن از جانب خانواده و به بخصوص والدین روز به روز کمتر مورد توجه قرارمی گیرد.
شاید مواجه با ایام محرم و شب یلدا بهانه‌ای باشد تا ما به ضرورت بازنگری دراین خصوص بیشتر روی آوریم. یکی از وجوه انسان کامل علاوه بر مهارت‌های شغلی داشتن ریشه‌های قوی آشنایی و دلبستگی او به فرهنگ، ملیت و مذهب اوست. جامعه صنعتی ما را به سوی خانواده هسته‌ای و بعد کم شدن اوقات و احساس ضرورت معاشرت و رفت و آمد‌های گذشته و در نهایت به فردگرایی و انزوا رسانده، ولی شاید با اندکی تامل این ضعف و خلاً را تا حدی جبران کنیم.یکی از بهترین موقعیت‌ها برای این مواجه توجه بیشتر به مراسم و مناسک مذهبی است.
با برگزاری ساده و درعین حال کامل ایامی مانند: شب یلدا، چهارشنبه سوری و... و بودن در کنار فامیل و دوستان، تعریف ریشه‌های فرهنگی این آداب و رسوم در غالب داستان شرکت دادن کودکان در تزئین منزل و پذیرایی‌های خاص ایام هم بر شادی و نشاط فرزندانمان می‌افزائیم و هم شناخت آنان را از ملیت و آداب و رسوم توسعه بخشیده و علاقمندی آنان به فرهنگشان را تشدید می‌کنیم.
یکی از صفات انسان به خصوص خردسالان نیاز آنان به قهرمان و الگوی بیرونی است.
در سوگواری‌ها و اعیاد مذهبی با شرکت دادن فرزندانمان درمراسم و به خصوص پخش شیرینی، شیر، خرما و... و بیان صفات و خصوصیات رهبران مذهبی مثل: ادب و علاقمندی آنان به والدین، بازی‌های گروهی، خنده رویی و شوخ طبعی آنان معطر و پاکیزه بودنشان، روح همکاری و کمک به افراد پیر، تواضع در برابر ضعیف، حق گرایی، مبارزه با ظلم و دروغگویی، اهل علم و ورزش بودن، شکرگذاری و عبادت و عشق به پروردگار درنزد ایشان و... و بسیاری دیگر از صفات کودک فهم و کودک پسند می‌توان الگو‌های مطلوب برایشان فراهم ساخت تا راه رسیدن به کمال را با تقلید و همانند سازی از این قهرمانان واقعی راحتتر طی کنند. این امر مستلزم اندکی شناخت و مطالعه در زندگی بزرگان دینی هر مکتب و مذهبی است.
شاید ایام محرم زمان مناسبی باشد تا ما با برخوردی درست و مناسب و فراخور حال و طبع فرزندانمان به بیان داستان‌های کمی ملموس‌تر و شادمانه‌تر از زندگی رهبران مربوط به این ایام و شرکت دادن آنان در مراسم، نگرشی قابل قبولتر و خوشایندتری درنسل آینده به وجود آوریم که نه از روی ترس و نه با بی تفاوتی وبی میلی که با ایجاد عشق عمیق و عالمانه به بسیاری از مناسک مذهبی روی آورند و باور کنند که در هنگام بروز مشکلات تنها نیستند و می‌توانند از ایشان طلب کمک و یاری کنند.
درهمین راستا کمک کردن به فقرا و نیازمندان از طریق فرزندان و یا پخش خرما و شیرینی برای آمرزش اموات توسط آنان، روح آشنایی، احترام و یادآوری پدر ومادران از دنیا رفته را در آنان تقویت و به عشق و تواضع آنان را به گذشتگان افزوده، ریشه اصالت و حرمت به اطرافیان و تکریم و یادآوری نیاکان را پررنگتر خواهد ساخت.
اگر چه زندگی شهرنشینی و سرعت زیاد گذشت زمان وقتی را برای اینگونه ارزش‌ها و لزوم پرداختن به آن‌ها برایمان باقی نگذاشته، ولی باور کنیم با اندکی برنامه ریزی و رسیدن به ضرورت آن شاید بتوانیم همانقدر که برای آموزش‌های رایج وقت، انرژی و امکانات مالی صرف می‌کنیم، تنها اندکی زمان وانرژی برای این یادآوری‌ها و آموزش‌ها اختصاص دهیم. از این طریق روابط عاطفیمان نیز با آنان گرمتر و صمیمانه‌تر خواهد شد. باور نمی‌کنید امتحان کنید.
انتهای پیام
