9به گزارش «شیعه نیوز»، طبق مطالعات اکثر خانواده ها نسبت به شیوه تنبیه کردن و رفتار با کودک خود بسیار مطمئن هستند و آن را باور دارند اما در حقیقت تربیت کودک اصلا کار راحتی نیست و اکثرا بیشتر نوجوانان نمی توانند عواطف خود را کنترل کنند، گاهی اوقات کودکان نیز بیشتر و شدیدتر از آنچه که باید تنبیه می شوند و این کار نتایج بسیار منفی برای کودکان دارد و این کارها ترس را در وجود آن ها نهادینه می کند و باعث مشکلاتی در آینده خواهد شد.
هیچ کس تنبیه کردن را دوست ندارد اما گاهی اوقات بسیار ضروری است و پیشنهادات متخصصان می تواند به ما کمک کنند که در شرایط مختلف، تصمیمات درستی بگیریم.
1. اگر کودک قصد بدی نداشته باشد، نباید او را مجازات کرد.
اکثر اوقات کودکان قصد صدمه زدن را ندارند و آن ها فقط می خواهند که چیزهای جدیدی را در زندگی کشف کنند. زمانی که کودک برای یادگیری تلاش می کند، ممکن است دست به کارهایی بزند که نتایج بدی داشته باشد و در این لحظات بهتر است که صبور باشید و اشتباهات را به آرامی به کودکان متذکر باشید.
زمانی که کودکان را به خاطر اتفاقاتی تنبیه می کنید که کاملا اتفاقی بوده، باعث می شوید که او کاملا غیر منطقی بار بیاید و آن ها نمی توانند هیچ کاری را با قدرت به انجام برسانند و این کودکان قادر به تصمیم گیری نخواهند بود و مسئولیت پذیری هم نخواهند داشت.
2. پیشنهاد با دستور کاملا متفاوت است.
به این شرایط و فعالیت ها، شرایط کلیشه ای می گویند. اکثر اوقات خانواده از از روش های سنتی برای ترتیبت فرزند استفاده می کنند. نوجوانان نیز فکر می کنند که چون خانواده هایشان این تربیت ها را در پیش گرفته اند، پس حتما انجام دادن آن درست است. فرق زیادی بین این دو جمله وجود دارد:بهتره که الان بازی نکنی یا اینکه الان نباید بازی کنی. اولین جمله یک جور پیشنهاد است اما دومی دستور مطلق است. بهتر است که از دستور دادن تنها در زمان هایی استفاده کنید که قصد تنبیه کودک را دارید.
گاهی اوقات کودک روحیه قوی و با ثباتی دارد که دستور دادن در او مشکلی را ایجاد نمی کند. اما اگر کودک شما حساس باشد، می تواند به آنها صدمه بزند. زمانی که این کودک حساس بزرگ می شود، باعث می شود که در برابر دستورات و زیاده خواهی دیگران ضعیف باشد و زیر بار هر کاری برود زیرا از عواقب آن می ترسد.
3. مجازات نباید عاطفی باشد.
اگر کودک از حرف های شما پیروی نمی کند، گاهی اوقات باعث خشم والدین می شود و باعث می شود که عشق به فرزندشان هم نتواند جلوی آن ها را بگیرد و این اتفاق معمولا به دلیل انتظارت بیش از حد والدین نسبت به کودک رخ می دهد و زمانی که این انتظارات به واقعیت نمی پیوندد، والدین عصبانی می شوند و در نتیجه عواطف کودک آسیب می بیند و اگر این کودک به راحتی نفوذ پذیر باشد، می تواند به دلیل ترس ها و ضربه های عاطفی با مشکلات در آینده مواجه شود.
روانشناسان معتقدند که این کودکان احساس وابستگی شدیدی به سایرین خواهند داشت.
4. تنبیه در برابر دید دیگران اصلا کار درستی نیست.
تنبیه در میان جمع می تواند کودکان را عصبی و خجالتی بار بیاورد. نمناک عنوان کرده است که روانشناسان استفاده از عبارات رایج مثل این که "مردم چه فکری می کنند؟" را زیاد از حد استفاده می کنند و از طرفی اگر جلوی دیگران از کودکان تعریف و تمجید بیش از حد داشته باشید، غرور بیش از حد را در آن ها به وجود خواهید آورد.
کودکی که در برابر افراد دیگر تنبیه شود، همیشه احساس مسخره شدن توسط دیگران را دارد و این حس در او ادامه دار است و در زندگی این نوجوانان، همیشه ترس وجود خواهد داشت و هیچ گاه نمی توانند خودشان به تنهایی تصمیم بگیرند.
5. اگر تهدید به تنبیه کردید، باید تنبیه کنید.
اگر به کودک گفتید که حتما او را تهدید می کنید، حتما باید این کار را انجام دهید و در واقع تهدید به تنبیه در ذهن کودک بسیار مخرب است و از خود تنبیه بدتر است.
با تهدید کردن و عمل نکردن این تفکر در ذهن کودکان شکل می گیرد که والدینشان افرادی غیر قابل اعتماد هستند و به حرف خود عمل نمی کنند و در واقع ارزش ها در این خانواده از بین می رود و آن ها نمی توانند تفاوت بین خوب و بد را درک کنند زیرا قانونی در این مورد برایشان وجود ندارد و در ذهنشان نقش نبسته است .
اگر بعد از تهدید، کودک رفتار خود را تغییر داد می توانید از تنبیه چشم پوشی کنید اما حتما باید علت تنبیه نکردن را به او بگویید و کار بد و مضراتش را برایش توضیح دهید.
6. زمانی که نمی دانید مقصر کیست، همه را تنبیه کنید.
اگر والدین ندانند که کدام فرزندشان گناهکار و مقصر است باید همه را تنبیه کنند و در این شرایط اگر کودک همراه با فرد دیگری مثل دوست یا همسایه بود نباید دیگری را نیز تنبیه کنید.
اگر کودک همراه با خواهر و برادرش کار مخرب را انجام داده بود و تمام آن ها دخیل بودند، می توانید همه را با هم تنبیه کنید و اگر این کار را نکنید و فقط یک نفر را تنبیه کنید، آن کودک سرخورده خواهد شد و کودکان دیگر نیز احساس اعتماد بنفس کاذب می کنند و این اتفاق تنها زمانی می افتد که خانواده فقط یک فرزند را تنبیه کند.
7. کودکان باید به خاطر اشتباه اکنون خود تنبیه شوند نه اشتباهات گذشته.
یکی از مهم ترین قوانین برای تنبیه کودک این است که او را تنبیه کنیم، ببخشیم و فراموش کنیم.
کودکی که مدام برای اشتباهات گذشته تنبیه شود، نمی تواند به یک انسان قوی تبدیل شود و این کودک از انجام کارهای جدید می ترسد و ترجیح می دهد که کارهای تکراری را انجام دهد و همجنین نمی تواند از اشتباهاتی که دارد، درس بگیرد و به جای این که شروع به آنالیز اشتباهات این کودکان کنید، بهتر است که به برطرف کردن آن ها بپردازید.
اگر متوجه شوید که کودک چند وقت پیش یک کار اشتباه را انجام داده، دیگر نباید آن ها را تنبیه کنید. والدین باید به کودکان توضیح دهند که چرا کارشان اشتباه بوده است.
8. تنبیه باید متناسب با سن و اشتباه او باشد.
سیستم تنبیه کردن باید کاملا متعادل باشد مثلا نباید برای نمره بد گرفتن و شکستن پنجره، تنبیه یکسانی داشت و اشتباهات کوچک باید تنبیه های کوچک داشته باشد و اشتباهات بزرگ نیز، تنبیهات جدی تر و همچنین باید سن کودک نیز در نظر گرفته شود و مثلا اگر او عاشق شبکه های اجتماعی است، باید استفاده از این شبکه ها را برایش محدود کنید که می تواند یک تنبیه مناسب باشد اما اگر او اصلا علاقه ای به استفاده از این لوازم را ندارد، باید راه دیگری را در پیش بگیرید.
کودکی که برای کارهای مختلفش تنبیه های تکراری را می گیرد، نمی تواند تفاوت و میزان بدی کارهایش را بفهمد.
9. از کلمات بد و توهین آمیز استفاده نکنید.
این اتفاق معمولا برای افراد بیش از حد احساسی زیاد اتفاق می افتد و بسیاری از ولدین خودشان متوجه نیستند که در حال گفتن چه عباراتی می باشند وروانشناسان استفاده از لغات خنثی را پیشنهاد می کنند.
کودکان حساس طبیعتا با اعتماد به نفس خود مشکل دارند و آن ها زمانی که پدر یا مادر خود از این کلمه استفاده می کنند را به خوبی به یاد دارند و این اتفاق برای دختران نیز مهم تر است پس در برخورد با آن ها باید دقت بیشتری را به خرج داد.
انتهای پیام
