«شیعه نیوز»: در روز قیامت در موقف محشر، یعنی در آن تنهایی محض، ندا می آید: «اینَ الرَّجَبِیون»؛ یعنی کجایند کسانی که در ماه رجب، با خدای خود انس خاص گرفتند و نگذاشتند ماه رجب به راحتی از دستشان برود؟ پس معلوم است که با اعمال ماه رجب برای انسان یک نوع شخصیت خاص پدید می آید، یعنی رجبی شدن یک نوع وجود تکوینی و یک هویت خاص برای انسان به وجود می آورد که در عالم قیامت که حقایق ظاهر می شود، این شخصیت خاص آن ها ظاهر می گردد. رجبی شدن، چیز ساده اعتباری مثل اسم گذاری روی افراد نیست که بدون رابطه با حقیقت افراد باشد.
در عظمت ماه رجب، رسول خدا «صلواه الله علیه وآله» می فرمایند: ماه رجب؛ ماه عظیم خدا است که هیچ ماهی از نظر حرمت و فضل در نزد خدا همطراز آن نیست. حتّی در زمان جاهلیت ماه رجب را محترم می شمردند، و اسلام عظمت آن را مورد تأکید قرار داد. بعد فرمودند
: انَّ رَجَبَ شَهرُ «الله» و شعبانُ «شهری» و رمضانُ «شهر امَّتی»
، یعنی رجب ماه خدا است و شعبان ماه من است و رمضان ماه امت من است.
در ادامه روایت هست که آن ملک از زبان خدا می فرماید: «غافِرُ مَنِ اسْتَغْفَرَنی» من بخشنده آنم که از من بخشش خواهد. معلوم است استغفار ماه رجب، استغفار خاص است. عموماً یکی از ذکرهای ماه رجب ذکر استغفار است و به شکل های مختلف هم آمده است، همه اش روی حساب است. آنجا که در گفتن استغفار، «ربّی» ندارد و می فرمایند: هر روز ۷۰ مرتبه صبح و ۷۰ مرتبه عصر بگوید: «اسْتَغْفِرُاللهَ وَ اتُوبُ الَیه» چون در دامن ربِّ ماه رجب خود را قرار داده دیگر انسان واژه «ربّی» را نمی گوید، بلکه توجه و توبه اش به سوی «الله» است. حتماً متوجّه اید «الله» مقامِ جمعِ اسماء الهی است، لذا با دستور دادن به انجام این ذکر می خواهند قلب متوجّه «الله» باشد، همان طور وقتی که «ربّ» را در ذکر می آورند می خواهند قلب توجّه اش به مقام ربوبیت حق
باشد و لذا عرض ما این است که شکل این ذکرها روی حساب است و همان طور که روایت آورده باید گفت و در ایجاد حالات قلبی مطابق آن ذکر کوشش کرد تا نتایج فوق العاده آن إن شاءالله نصیب شما شود.
باز در رابطه با استغفار ماه رجب می فرمایند: ۱۰۰ مرتبه یا ۴۰۰ مرتبه در این ماه بگویید: «اسْتَغْفِرُاللهَ الَّذی لا الهَ الّا هو، وَحْدَهُ لا شَریکَ لَهُ وَ اتُوبُ الَیه»، یعنی از خدایی که جز او الهی نیست و یگانه و بی شریک است، طلب غفران و آمرزش می نماید و به سوی او جهت قلبم را قرار داده ام. که در این استغفار؛ «الله» را برای قلب خود ترسیم می کنی و یگانگی محض او را برای خود تفهیم می کنی و سپس «وَ اتُوبُ الَیه» را می گویی، یعنی من از حضرت «الله» که جامع جمیع اسماء الهی است، می خواهم که مرا ببخشد، آن اللّهی که قطب قلب من است و جز او نمی شود کسی اله و معبود جان من باشد و من به سوی چنین خدای یگانه ای که تمام مقصد قلبم هست، آمدم. عجیب است اگر کمی به قلب خود عادت دهیم که این ذکر را با حضور بگو، می بینید حال و
هوایش عوض شد. روی «وَ اتُوبُ الَیه» با حضور قلب تأکید کنید و متوجّه باشید دارید می گویید: به سوی او آمدم. خوشا به حالتان با چنین کلماتی و چنین تصمیمی!
باز می فرماید بسیار بگو: «اسْتَغْفِرُاللهَ وَ اسْئَلُهُ التَّوبَه»؛ یعنی خدایا غفران و بخشش تو را طلب می کنم و تقاضا می کنم که توبه مرا بپذیری و به من نظر کنی. اوّلًا؛ می گویی: از الله یعنی از حضرت جامع همه خوبی ها می خواهم مرا در بر بگیرد مثل دربرگرفتن کالایی که شما گرد و خاکش را پاک می کنید و وارد خانه تان می کنید- ثانیاً؛ می گویی: از او که فرمود: من دوست دارم بنده ام دستور دهد تا آن را عمل کنم، تقاضا می کنم به من توجّه فرماید، به من محل بگذارد. خوشا به حالتان با چنین کلمات و چنین تصمیمی!
روی بنماووجودخودم ازیادببر
خرمن سوختگان راهمه گوبادببر
چون خودش در این روایت می فرماید: در این ماه «غافِرُ مَنِ اسْتَغْفَرنی»؛ بخشنده کسی هستم که توبه کند و بخواهد وارد یک حیات معنوی شود، آن هم حیاتی معنوی ای بدون هرگونه کدورتی از گناه و غفلت، پس باید با استغفار امید چنین حیاتی را داشت.
ادامه روایت هست که خدا می فرماید: «الشَّهْرُ شَهْری» ماه، ماه من است. چه قدر آدم دلش گرم می شود که کجا آمده است و با چه شرایطی روبه رو است. با زمانی روبه رو است که خداوند آن را به خودش نسبت داده. می فرماید: «وَالْعَبْدُ عَبْدی» بنده هم بنده من است. وقتی می فرماید: ماه، ماه من و بنده هم بنده من است، یعنی جا دارد که روح بنده با این ماه متّحد شود تا با صاحب این ماه ارتباط یابد. به ما خبر می دهد شرایط و مقامی است که من در این ماه بنده ام را برای خودم خالص می کنم. من و شما را در این ماه به عنوان بنده خودش می نگرد و آلودگی ها و عصیان هایمان را نمی نگرد. زمینه یگانه شدن بنده با خدا در این ماه فراهم است، این ماه عجیب است.
انتهای پیام
