به گزارش «شیعه نیوز»، مرحوم آیت الله زنجانی در خاطره ای با عنوان«بارِ منّت» این گونه بیان داشته اند:
مرحوم آیت‌الله حاج سید احمد زنجانی در کتاب الکلام یجر الکلام می‌نویسد:
یکی از اساتید کتب مقدّماتی ما نقل کرد که یک نفر از زندان‌خانۀ حکومتی فرار کرده، آمده در مدرسه متحصّن و در حجرۀ ما ساکن گردید. مدّتی همینطور بود. یک روز دیدیم که از مدرسه بیرون رفته. سراغ گرفتیم، گفتند باز به زندان‌خانه رفته، زنجیر به گردن نهاده!
سبب پرسیده‌اند که چرا باز خود را گرفتار حبس و زنجیر نمودی؟ جواب داده بود که زنجیرِ منّت، چندین بار سنگین‌تر از زنجیر حکومت است! تازه فهمیدم که من از باران به زیر ناودان فرار نموده بودم؛ این است که دوباره از زیر زنجیر منّت گریخته، به زنجیر حکومت پناهنده شدم.
آن استاد ما گفت که معلوم شد که من در اثنای محاوره، منّتی به وی، گذاشته‌ام که او نتوانسته بر خود هموار نماید. این است رفته، گردن به زیر زنجیر کشیده، خود را آسوده داشته!
همینطور هم هست؛ زنجیرِ منّت، سنگین‌تر از زنجیر حکومت است. پس به کسی احسان که نمودی، آن را با منت، باطل و ضایع مکن تا نهال احسانت بار محبّت و اجر آخرت بیاورد؛ والاّ، نه اینکه تنها شکوفۀ محبّت را نشکفته، می‌ریزد بلکه به جای آن، بار عداوت می‌آورد.
امّا اگر احسانت را اظهار نکردی، پس اگر در این معامله، منظورت خدا بوده، او خودش می‌داند، محتاج اظهار تو نیست و روش بنده‌پروری را هم خوب می‌داند و اگر منظورت همان کس است که احسان در حقّش کرده‌ای، او نیز در مقام تشکّر و قدردانی، اگر شخص شاکر و حقّ‌گزار باشد، از بیان واقع فرو‌گزار نخواهد بود؛ چون همانطوری که بر تو اظهار احسان، قبیح و نارواست، از او هم پنهان کردن، قبیح و نارواست و اگر با زبان، از اظهار نعمتِ مُنعم فروگذاری نماید، با عمل باید فروگذار نباشد.
انتهای پیام
