به گزارش «شیعه نیوز»، با کاهش دما به زیر صفر، زندگی در مرز‌ها بیشتر و بیشتر چالش برانگیز می‌شود. در محل اسکان پناهجویان هوا هنوز آنقدر سرد است که افراد لباس بیرونی خود را می‌پوشند.
در یک صبح آفتابی، اما یخبندان در منطقه جنگلی بلاروس در مرز با لهستان، صد‌ها مهاجر برای دریافت غذا و آب گرم صف می‌کشند. آن‌ها بیش از یک ماه است که به امید ورود به اتحادیه اروپا در اینجا گیر کرده اند. با وجود چندین تلاش ناموفق برای هجوم به مرز در میان هوای سرد، بسیاری هنوز امیدوارند که اجازه ورود به آن‌ها داده شود.
از ۸ نوامبر، گروه بزرگی از مهاجران، عمدتا کرد‌های عراقی، در بلاروس در گذرگاه مرزی با لهستان سرگردان شده اند. اکثر مهاجران از درگیری یا ناامیدی در خانه فرار می‌کنند و هدفشان رسیدن به آلمان یا دیگر کشور‌های اروپای غربی است.به گفته صلیب سرخ بلاروس، حدود ۶۰۰ مهاجر تا اواخر دسامبر در یک سوله در بروزگی زندگی می‌کنند. این یک انبار است که در آن اردوگاهی موقت ایجاد کرده‌اند و تشک‌ها و چادر‌ها را در ردیف‌هایی قرار داده‌اند. مقامات و صلیب سرخ بلاروس مواد غذایی و سایر لوازم مورد نیاز را برای آن‌ها فراهم کرده اند.
لهستان مواضع سختی را در برابر ورود غیرقانونی مهاجران اتخاذ کرد، مرز‌ها را تقویت کرد و کسانی را که قصد ورود به بلاروس را داشتند، راند. رویکرد لهستان تا حد زیادی با تایید سایر کشور‌های اتحادیه اروپا روبرو شد که می‌خواهند موج دیگری از مهاجرت را متوقف کنند، اما از سوی گروه‌های حقوق بشر نیز مورد انتقاد قرار گرفته است.مقامات بلاروس همچنین از لهستان و سایر کشور‌های اروپایی به دلیل بدرفتاری با مهاجران انتقاد کرده‌اند و در عین حال تلاش‌هایی را برای بازگرداندن آن‌ها به کشور‌های خود و ایجاد شرایط مناسب زندگی برای افرادی که در گذرگاه مرزی بروزگی می‌مانند، انجام داده اند.اما با کاهش دما به زیر صفر، زندگی در مرز‌ها بیشتر و بیشتر چالش برانگیز می‌شود. در انبار گرم شده، هوا هنوز آنقدر سرد است که افراد لباس بیرونی خود را می‌پوشند.
زانیار دلشاد، یک جوان ۱۸ ساله اهل عراق گفت که مهاجران به کمک فوری نیاز دارند، زیرا هوا روز به روز سردتر می‌شود. او گفت: خیلی سرد است و من فکر نمی‌کنم مردم بتوانند با این کار کنار بیایند.در حالی که اکثر مهاجران می‌گویند که می‌خواهند به آلمان سفر کنند، برخی می‌گویند که مایلند در هر کشوری ساکن شوند تا مجبور به بازگشت به عراق نشوند.
فرهاد محمد، یک مهاجر ۳۴ ساله از کردستان عراق می‌گوید که اگر بلاروس، روسیه، لهستان، لیتوانی یا هر کشور دیگری به ما شهروندی بدهد، من می‌پذیرم. برای من هیچ تفاوتی نیست، اما هرگز به عراق باز نمی‌گردم.احمد، جوان ۲۷ ساله عراقی هم گفت: من نمی‌خواهم در عراق بمانم، زیرا زندگی در آنجا دشوار است. زندگی ما در آنجا امن نیست. او گفت که اخیرا همسرش دومین فرزند خود را در اینجا به دنیا آورده است.
انتهای پیام
