به گزارش «شیعه نیوز»، طی سال های اخیر، روان شناسان زیادی در حوزه شخصیت و روان شناسی اجتماعی به مقوله «خودشیفتگی» و افزایش آن در جوامع پرداخته اند. متأسفانه خودشیفتگی در بین نسل امروز بسیار زیاد شده و یکی از نظریه پردازان اجتماعی و تاریخی به نام «کریستوفر لش» که روی خودشیفتگی تحقیقات زیاد کرده، از این اختلال به عنوان «روان رنجوری عصر حاضر» یاد کرده است.
افراد خودشیفته ویژگی های برجسته زیادی دارند از جمله اینکه تنها خودشان را محور دنیا قرار می دهند، کسی را قبول ندارند، درک غیرواقع بینانه و کاذب از خود و به نوعی یک خودبزرگ بینی عمیق دارند. بچه ها به طور طبیعی در سنین کودکی خودمحور هستند منتها برای اینکه این محوری در بزرگسالی تعدیل شود و آنها دارای اختلال خودشیفتگی و در سنین بالا اختلال شخصیت نشود، والدین می بایست کارهایی را انجام دهند.
شاید جالب باشد که بدانید بچه های شرمگین، با احتمال بیشتری ویژگی های خودشیفتگی را پرورش می دهند. بزرگسالان خودشیفته دائم در حال یک نزاع درونی با خودشان هستند و دیگران را هم با رفتارشان آزار می دهند. حال سهم والدین در جلوگیری از پرورش کودکان خوشیفته چیست؟
همه والدین دوست دارند تا فرزندی با عزت نفس بالا داشته باشند و تربیت کنند اما اگر عزت نفس کودک سلامت نباشد، مثلا به طور غیر واقع بینانه ای بالا باشد، یا براساس معیارهای اشتباهی تشکیل شده باشد، ممکن است در مسیر فرزندپروری در حال پرورش یک کودک خودشیفته باشید!
روانشناسی به نام جوزف بارگو پس از سال ها کار بالینی و بررسی افراد خودشیفته به یک احساس عمیق و درونی پی برد که در اکثر افراد خودشیفته مشترک است، این همان نکته جالب است که بدان اشاره کردیم و این احساس همان «شرم» است!
اکثر کودکان خودشیفته در موقعیت های متعدد در زندگی احساس شرم را تجربه می کنند و گاهی این احساس شر به قدری زیاد بوده که این بچه ها مجبور می شوند با یک ماسک زندگی کنند.
ماسک «من از دیگران بهتر، شایسته تر و تواناترم» و به این شکل احساس شرم درونی شان را «انکار» کنند و البته با گذر زمان به حضور این ماسک عادت می کنند و یک روز عمیقا تصور می کنند که از دیگران بهتر، سزاوارتر و ارزشمندتر هستند.
خودشیفتگی در بچه ها به چه صورت ظاهر می شود؟
1-بچه هایی که در فضای مدرسه یا در ارتباط با بقیه بچه ها قلدری می کنند.
2-بچه های پرخاشگری که نمی توانند با دیگران خصوصا بچه های دیگر ارتباط خوبی برقرار کنند یا دوستی هایشان را دائما بهم می زنند.
3-بچه هایی که به شدت رقابتی هستند و بازی یا تحصیلشان را مثل مسابقه می بینند.
حال چه کنیم فرزند خودشیفته پرورش ندهیم؟
1-تحقیر نکنید
بچه ها از روز اول تولد دارای شخصیت هستند و به اندازه همه افراد بزرگسال شایسته احترامند و حتی زمانی که از آنها عصبانی هستید یا کار بدی انجام می دهند، نباید با توهین یا تحقیر آنها را شرمزده بکنید.
2-کمال گرا نباشید
اگر کمال گرا باشید، معتقدی که فرزندتان همیشه باید رضایت شما را فراهم کند، رفتار عالی، نمره های عالی، مهارت های شگفت انگیز و دیگر کارهایی که شما آن را تایید می کنید. اما چنین ویژگی هایی در هیچ فردی امکان پذیر نیست. در نتیجه کودک با دیدن نارضایتی شما، عمیقا شرمگین می شود.
3-توجه افراطی نداشته باشید
توجه در جریان فرزندپروری امری مثبت و واجب است اما هیچ کودکی تافته جدا بافته نیست. فضای امنی برای کودک فراهم کنید تا بداند که دوستش دارید و حمایتش می کنید اما اجازه بدهید تا فرزندتان در حد توانش ناکامی را تجربه کند و بستری برای استقلالش فراهم کنید.
4-محبت و پذیرشتان را مشروط نکنید
فرقی نمی کند که فرزند شما بهترین یا بدترین رفتارش را داشته برخورد شما باید همواره به گونه ای باشد که فرزندتان بداند شما تحت هر شرایطی او را دوست دارید و همیشه مورد پذیرش شماست و فقط کار اشتباهش را دوست نداشتید.
در نهایت والدینی که دارای کودک هستند و حساسند که بچه خودشیفته نشود، این موارد را بیشتر رعایت کنند:
-آرام آرام فکر کردن به دیگران را به آنها یاد دهید.
-به بچه ها یاد دهید که با رنج و درد دیگران همدلی کنند.
-برای مراقبت از سلامت عزیزانشان تلاش کنند.
-به بچه ها یاد دهید که مسخره کردن و تهدید و تحقیر دوستانشان کار زشتی است.
-به بچه ها آموزش دهید که برنده شدن به قیمت آسیب به دیگران و از دست دادن دوستان، ارزشی ندارد.
همچنین خودتان به عنوان والدین به تحسین و تأیید زیاد بچه ها نپردازید، این کار در حد افراطی باعث خودشیفتگی می شود. اگر فرزند شما رفتاری خودخواهانه انجام داد به او بگویید که کارش خودخواهی و رفتارش درست نیست.
انتهای پیام
