«شیعه نیوز»: آیت الله سید صادق روحانی به پرسشی درباره ايجاد شبهه در زيارت عاشورا توسط برخى طلبه ها پاسخ گفته است.
استفتاء:
الف) برخى طلبه ها در مورد جواز لعن، تشكيك مى كنند و از همين رو ذكر لعنت و نفرين در زيارت عاشورا را نمى پسندند، ديدگاه شما چيست؟
ب) آيا مى توان حقوق شرعى، كفّاره و نذورات را به اين تشكيك كنندگان اختصاص داد؟
جواب:
باسمه جلت اسمائه؛ الف: در قرآن و روايات معتبر و متواتر، برخى گروه ها مورد لعن و نفرين قرار گرفته اند كه به برخى از آنها اشاره مى كنيم:
1. لعن كسانى كه با اهل بيت عليهم السلام از در جنگ و دشمنى درآيند.
2. لعن كسانى كه به اهل بيت عليهم السلام ستم كنند.
3. لعن كسانى كه با اهل بيت عليهم السلام دشمنى كرده و كينه آنها را در دل داشته باشند.
4. لعن كسانى كه در اعتقادات و شيوه زندگى با اهل بيت عليهم السلام مخالف باشند و ولايت آنها را ترك كنند.
5. لعن دروغگويان و يا كسانى كه به خدا و رسول صلى الله عليه وآله وسلم دروغ بندند.
6. لعن شراب فروش و حامل آن و نيز لعن كسى كه درخت انگور را به منظور تهيه شراب در زمين، غرس كند و يا بر سر سفره اى بنشيند كه در آن شراب باشد حتّى در صورتى كه از آن ننوشد.
7. در مورد زنا و ساير محرّمات مانند لعن كسى كه استمنا كند.
8. لعن كسى كه برخى واجبات را ترك كند مانند زنى كه بدون اجازه شوهر، از خانه خارج شود.
9. لعن كسى كه برخى مكروهات را انجام دهد و نيز موارد ديگرى كه روايات مربوط به آن، قابل شمارش نيست.
ب: خير، اختصاص هيچ يك از حقوق شرعى به اينان جائز نيست. زيرا كسى كه دين خود را از شبهات، حفظ نكند، چگونه مى تواند از حقوق خدا كه در اختيارش قرار مى گيرد، پاسدارى كند؟!
انتهای پیام
زیارت عاشورا مگر از معصپم است؟
پ. ن : بحث لعن در عاشورا نیز ظاهرا در نسخه ی خطی کتابخانه آیت الله مرعشی غیر نسخه ی آستان قدس ، وارد شده است ، برای تحقیق بیشتر به ج ۲ کتاب کیمای وصل در شرح زیارت عاشور مراجعه نمایید.
لعن و نفرین مصداق تبری از غاصبان حقوق اهلبیت است
زیارت عاشورا تماما تولی به اهلبیت و یارانشان تا روز قیامت و تبری از غاصبان و ظالمان حق اهلبیت و پیروانشان تا روز قیامت است
نمیشود سلیقه ای با معارف دینی برخورد کرد و آنچه را در دین باب میل ما یا یک جمعی نیست را مردود اعلام کرد، مراجعه به نظر متخصص و تبعیت از نظر متخصص دین درین رابطه الزامی است
خارج از این حالت، دینداری ما سلیقه ای خواهد بود و راه ایجاد بدعت در دین همین سلیقه ای برخورد کردن با معارف است