افسردگی یك اختلال روانی است كه با علایمی نظیر خلق پایین، حس بی‌ارزشی پایین، غمگینی، كمبود و از دست دادن علاقه نسبت به كارهای روزمره زندگی، احساس گناه و نگرانی، اشتهای پایین و هم چنین توجه ضعیف شخص می‌شود. افسردگی می‌تواند به وسیله یك واقعه خاص فعال شود و یا بنا به هر دلیل دیگر نیز اتفاق بیفتد. این اختلال وقتی به عنوان یك عارضه جدی تلقی می‌گردد كه مدت و شدت قابل توجهی داشته باشد و در عملكرد طبیعی زندگی فرد اختلال ایجاد كرده باشد. اختلال افسردگی با كاهش قابل ملاحظه و معناداری از فعالیت كرتكس پره فرونتال و بخصوص در نیمكره چپ همراه است. افسردگی
در حدود 121 میلیون از انسان‌های كره زمین مبتلا به این اختلال هستند.
بعداز بیماری‌های قلبی ـ عروقی، دومین بیماری است كه با بیماری‌های كشنده و مهلك در ارتباط تنگاتنگ است.
در حدود 29% از مردان و 30% از زنان در طول دوره زندگی خود دچار افسردگی می‌شوند.
23% از كودكان دنیا در حال حاضر دچار افسردگی هستند.
30% از بیمارانی كه تحت درمان با داروهای ضدافسردگی هستند، علایمشان بهبود نمی‌یابد. انواع افسردگی افسردگی اساسی (افسردگی بالینی یا افسردگی یك قطبی): این اختلال با علایمی نظیر نقص در عملكرد اجتماعی و شغلی، غمگینی، بی‌تفاوت، بیش‌فعای، احساس بی‌ارزشی، خستگی، توجه محدود، مشكلاتی در اشتها و خواب، مشكلاتی در مسائل جنسی، كاهش تكلم و حركت همراه است. اختلال افسردگی اساسی سنین 25 تا 44 را بیشتر در بر می‌گیرد اما بطور كلی تمامی افراد و در هر سنی می‌توانند دچار این اختلال شوند. برای اكثریت مردم، هر دوره افسردگی 6 تا 9 ماه بطول می‌انجامد. دیس‌تایمی (اختلال كژخویی خلق): این اختلال نسبت به اختلال افسردگی اساسی طولانی‌تر و مزمن‌تر است اما بطور كلی علایم آن خفیف‌تر است.
در حدود 3% از مردم دنیا به این اختلال مبتلا هستند. این اختلال علایمی چون عملكرد اجتماعی/ تحصیلی/ شغلی ضعیف، احساس خجالت، بیقراری، تعارض و داشتن مشكل با دوستان و خانواده‌ها، مشكلات خواب را در بر می‌گیرد. اختلال افسردگی ـ شیدایی (اختلال دوقطبی): علایم این دسته از اختلالات شامل كاهش نیاز فرد برای خواب، حراف شدن بیش از حد، پرش افكار، تمركز ضعیف، افزایش بیقراری، افزایش عزت‌نفس، افزایش میزان تكلم، غمگینی، بی‌تفاوتی، مشكلاتی در اشتها، خستگی، نگرانی مفرط یا داشتن حس گناه و افكار مراجعه در مورد مرگ می‌باشد. همانطور كه از نام این اختلال پیداست، افرادی كه به این اختلال دچار می‌شوند در حد فاصل حالت‌های خلق بالا (شیدایی) و خلق پایین (افسردگی) در نوسان هستند.
در حدود 1% از جمعیت بالای 18 سال در كل دنیا به این اختلال دچار می‌شوند. علت (سبب‌شناسی) هیچ علت واحد شناخته شده‌ای برای افسردگی وجود ندارد. معمولاً چندین عامل متعدد در تجربه چنین حالت‌هایی نقش دارند. این عوامل شامل عوامل زیستی یا ژنتیك، روانشناختی یا اجتماعی هستند: 1- عوامل زیستی/ ژنتیك: كسانی كه دچار افسردگی هستند دارای یك عدم تعادل یا تغییری در سطوح زیست ـ شیمی در مغزشان می‌گردند. همینطور شواهد پژوهشی نشان داده است بستگان افرادی كه دارای اختلال افسردگی هستند، به احتمال زیادتری دچار حالت‌های افسردگی خواهند شد. 2- اجتماعی: برای عده زیادی از انسان‌ها عوامل اجتماعی نظیر وقایع استرس‌زای زندگی، یا سوء مصرف الكل یا مواد مخدر علایم افسردگی را ایجاد می‌نماید. 3- روانشناختی: داشتن یك رویكرد منفی نسبت به زندگی احتمال وقوع افسردگی را در افراد بالا می‌برد. نشانگان و علایم علایم و نشانگان افسردگی به سه طبقه اساسی تقسیم می‌شود، خلقی، فیزیكی
و علایم شناختی: علایم خلقی
داشتن یك احساس ماندگار از غمگینی،
كاهش توانایی در كسب لذت یا علاقه،
بیقراری و كاهش تحمل، علایم فیزیكی
تغییراتی در اشتها (خوردن كمتر یا بیشتر از حد معمول)،
تغییراتی در خواب فرد (خوابیدن كمتر یا بیشتر از حد معمول)،
كاهش در سطوح انرژی،
اخلال در فعالیت‌های حركتی،
دردها و مشكلات بدنی، علایم شناختی
داشتن احساس درماندگی و نا امیدی،
داشتن احساس گناه و بدبینی،
