به گزارش «شیعه نیوز»، آیت الله سبحانی در پیامی به گردهمایی مبلغان و روحانیون سه کشور آلمان، بلژیک و هلند، وظایف مهم تبلیغی روحانیون در ماه محرم را تبیین کردند.
متن پیام به شرح زیر است:
بسم الله الرحمن الرحیم
الحمدلله ربّ العالمین. والصلوه والسلام علی خیر خلقه و آله الطاهرین. الذین اذهب الله عنهم الرجس وطهّرهم تطهیرا.
قال الحکیم فی محکم کتابه الکریم؛ اعوذ بالله السمیع العلیم من الشیطان الرجیم. الَّذِینَ یُبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللَّهِ وَیَخْشَوْنَهُ وَلَا یَخْشَوْنَ أَحَدًا إِلَّا اللَّهَ وَکَفَىٰ بِاللَّهِ حَسِیبًا. ( سوره احزاب، آیه ۳۹)
در آستانه ماه محرم هستیم. ماهی که در انجام آن، مبلغان وظایفی دارند. دو مطلب را در این مدت کم یادآور می شوم:
در درجه اول؛ در ماه محرم، مجالس باید حرکت حسین بن علی (ع) از مکه به کربلا را تشریح کنند و بگویند چه آثاری بر آن حرکت و شهادت مترتب شده است. حرکت او، یک حرکت عقلایی، اسلامی و ایمانی به تمام معنا بوده؛ یک وظیفه الهی بر دوش آن حضرت بود که بیاید در کربلا با ان همه قربانی ها تا بتواند به آن اهداف مقدس برسد.
مطلب دوم، وظایف مبلّغ
مبلغ در این ماه و در دیگر ماه ها چه وظیفه ای دارد؟ وظیفه مبلغ را این آیه ای که تلاوت کردم، بیان می کند: « الَّذِینَ یُبَلِّغُونَ رِسَالَاتِ اللَّهِ». در درجه اول، محور سخن باید رسالات الله و پیام های الهی باشد. قال الله باشد. قال رسول الله باشد. قال الصادق باشد. بر پیام های الهی تکیه کنند نه بر پیام های دیگران. فلذا مبلغان باید مقداری از آیات را حفظ باشند. حافظ احادیث پیامبر اکرم (ص) و اهل بیت (ع) باشند تا بتوانند هنگام سخنرانی بر پیام الهی و احادیث اهل بیت و پیامبر گرامی تکیه کنند. بنابراین در درجه اول، «یبلغون رسالات الله». البته این مانع از آن نیست که گاهی از سخنان دیگران کمک بگیرند، شاهد بگیرند. البته آن هم اشکال دارد و کار خوبی است اما محور، کتاب الله و سنت رسول الله باشد.
مطلب دومی که وظیفه مبلّغ است، « وَیَخْشَوْنَهُ». نمی فرماید «ویخافونه». می فرماید «و یخشونه». خوف در حقیقت چیزی است که بر اعضای ظاهری مسلط می شود. رنگش می پرد. دستش می لرزد. چهره اش زرد می شود. این خوف است. اما مهمتر از آن، خشیت است که جنبه قلبی، باطنی و روحی دارد. از صمیم دل از خدا بترسد. چرا بترسد؟ مبادا سخنی بگوید که رضای خدا در آن نباشد، اما رضای مخلوق در آن باشد.خیر. سخنانش باید میزان داشته باشد. سپس تاکید می کند: «وَلَا یَخْشَوْنَ أَحَدًا إِلَّا اللَّهَ»؛ بنابراین در درجه اول، رسالات الله است. در درجه دوم، خوف از خداست. در درجه سوم از غیر خدا نترسد. اگر بنا باشد خشیت از دیگران سبب شود ما سخنان خود را نگوئیم، از اسلام چیزی باقی نمی ماند. چون اسلام اگر موافقی دارد، مخالف هم دارد. نباید مخالف ها را در نظر بگیریم. بلکه باید خدا را در نظر بگیریم. آیا با این سه مطلب، کار تمام است؟ خیر مطلب چهارمی هم است: «وَکَفَىٰ بِاللَّهِ حَسِیبًا». بدانند که در سخنان شما، حسابی در کار است. حسابگری در کار است که برای او ذره ای در زمین و آسمان مخفی نمی ماند؛ «ما یکون بالنجوی ثلاثه الّا هو رابعهم. سه نفر که باهم سخن می گویند، فکر می کنند که کسی نیست. خیر، چهارمی هم هست و آن خداست. بنابراین با این چهار وظیفه روی منبر برویم و سخنرانی کنیم. انشاء الله موثر خواهد بود. والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته.
