به گزارش «شیعه نیوز»، آیت الله وحید خراسانی در یکی از جلسات درس خود به بیان عنایت حضرت علی ابن موسی الرضا (ع) به یکی از محبان ایشان پرداخت.
متن بیانات که سالها پیش ایراد شده، به این شرح است: مرحوم حاج شیخ حبیب الله گلپایگانی را بزرگان گلپایگان می شناسند، نه از اوتاد بطور مسلم از ابدال بود. خود او برای من نقل کرد. داستان مفصل است، مختصرش این است: در سفری که از نجف برگشته بودند، چون روزگاری در خدمت ایشان بودم، گفتم ماجرای شما چیست که دست می کشید روی هر دردی و آن درد رفع می شود؟ گفت: ماجرا این است که مرا به بیمارستان بردند، بعد که بستری کردند، یکروز حال من منقلب شد. رو کردم به طرف قبّه امام هشتم (ع). گفتم مدت چهل سال اول نفری بودم که درب حرم تو به روی من باز می شد. چنین بود این مرد. چهل سال تمام در آن زمستان سرد خراسان، حجره او در مدرسه حاج حسن بود. من هم آن زمان، آنجا بودم که زیرنظر او بودم. سحر بیدار می شد، در آن برف سنگین، می رفت سجاده را پشت در می انداخت، نماز شبش را می خواند تا درب باز می شد. گفت: چهل سال من با تو این چنین کردم. من اکنون در اینجایم تو با من چه کنی؟ گفت: این را گفتم و نخوابیدم و خواب هم نرفتم. دیدم روزگار دیگری است، باغستان، تختی است و روی آن تخت، علی بن موسی (ع) نشسته، من هم کنار او. آن رحمت رحمانیه بود، این هم رحمت رحیمیه است. هرکسی می تواند از درگاه او بهره بگیرد، چه مامون چه چنین مردی. بدون اینکه سخنی با من بگوید، دست دراز کرد و یک طاقه گل گرفت و به دست من داد. داد و بیدار شدم دیدم خبری نیست. دست به هر دردی که کشیدم، آن درد رفع شد. چقدر سرطانها زیر دست این مرد از میان رفت. فرمود: تا آن وقتی که اهل معصیت با من مصافحه نکرده بودند، تا دست می کشیدم درد می رفت. از آن وقت که دست ارباب معصیت به دست من رسید، مدتی باید دست بکشم و دعا بخوانم یا رفع شود یا تخفیف پیدا کند. دست به گلی می رسد، گل به دستی داده می شود، آن گل به این دست می رسد، این دست اینگونه منقلب می کند. اگر این اکسیر اعظم به عالَم بخورد، عالَم را منقلب می کند. خدایا به آبروی آن حضرت، بر قصور و تقصیر ما ببخش. اللهم صلّ و سلم على ولیّک علىّ بن موسی الرّضا عدد ما فی علمک صلاه دائمه بدوام ملکک
