به گزارش «شیعه نیوز»، به مناسبت سالروز شهادت امام باقر (علیه السلام) فرازهایی از جلد هفتم کتاب «هدایتگران راه نور» تألیف آیت الله سید محمد تقی مدرسی از مراجع تقلید را از نظر می‌گذرانیم.
وی درباره ولادت حضرت باقر (علیه السلام) چنین مرقوم داشته است: امام باقر (علیه السلام) اول رجب سال ۵۷ هجری قمری در مدینه دیده به جهان گشود و در تاریخ ولادت آن حضرت بین مورخین بین سوم صفر و اول رجب اختلاف است.
امام باقر (علیه السلام) منسوب به بنی هاشم از ناحیه پدر و مادر
آیت الله مدرسی حضرت باقر (علیه السلام) ار از ناحیه پدر و مادر منسوب به بنی هاشم و علوی دانسته و آورده است: امام باقر (علیه السلام) از پدر و مادری علوی به دنیا آمده است که پدر بزرگوارش حضرت سجاد (علیه السلام) است و مادر بزرگوارش فاطمه دختر امام حسن مجتبی (علیه السلام) است، از این رو حضرت هم از ناحیه پدر و هم از ناحیه مادر به بنی هاشم منسوب است.
دوران زندگی حضرت باقر (علیه السلام)
این مرجع شیعی در ادامه به دوران زندگی حضرت باقر (علیه السلام) اشاره و آن‌را به سه بخش تقسیم نموده است و چنین آورده است: دوران زندگی امام باقر (علیه السلام) به سه بخش تقسیم می‌شود که بخش نخست زندگی آن حضرت سه سال و ۶ ماه و ده روز با دوران جدش امام حسین (علیه السلام) مقارن است و در واقعه کربلا حضور داشته است.
وی در ادامه آورده است: بخش دوم زندگی امام باقر (علیه السلام) ۳۴ سال و ۱۵ روز مقارن با دوران امام سجاد (علیه السلام) است، و بخش سوم زندگی حضرت ۱۹ سال و ده ماه و ۱۲ روز دوران امامت ایشان است که در این دوره بنی امیه و بنی عباس در جنگ بودند، و امام کمال استفاده را در جهت تربیت شاگرد و استحکام و گسترش تشیع و انقلاب فرهنگی را نمود.
شهادت حضرت با مسمومیت
این مجتهد و مؤلف شیعی درباره نحوه شهادت حضرت باقر (علیه السلام) چنین مرقوم داشته است: امام باقر (علیه السلام) پس از رهبری و ارشاد خلق در حالی که عمر مبارکش ۵۷ بهار گذشته بود با قلبی آکنده از رضایت و خشنودی دعوت حق را لبیک گفت و چشم از جهان فرو بست.
وی در ادامه آورده است: خاندانش گرد بستر او جمع آمده بودند و زهری که از طریق زینی که بر آن می‌نشست در بدن وی نفوذ کرده بود و هر لحظه بیشتر و بیشتر تأثیر خود را آشکار می‌ساخت. در این حال حضرت به فرزند و وصی برومندش امام صادق (علیه السلام) نگریست و بدو گفت: «شنیدم علی بن الحسین مرا از پس دیوار صدا می‌زند و می‌گوید: محمد بیا بشتاب» بعد ایشان گفت: «فرزندم این شبی است که بدان وعده داده شده، ظرفی که در آن وضو می‌گرفت نزدیکش بود، پس فرمود: بریزش بریزش، برخی گمان بردند که او از خمس می‌گوید. پس فرمود: فرزندم بریزش چون آن‌را ریختیم ناگهان دیدیم که در آن موشی است».
وصیت حضرت باقر (علیه السلام)
آیت الله مدرسی به بخشی از وصیت حضرت باقر (علیه السلام) اشاره و افزوده است: امام باقر (علیه السلام) به فرزندش امام جعفر (علیه السلام) وصیت کرد که او را در سه جامه کفن کند. یکی جامه نوی که در روزهای جمعه با آن نماز می‌خواند، و دوم جامه‌ای دیگر و سوم یک پیراهن. او همچنین وصیت کرد که قبر را برای او بشکافند و افزود: اگر به شما گفته شود برای رسول خدا (ص) لحد گذاشتند، بدانید که راست می‌گویند.
وی سپس آورده است: آن حضرت هم وصیت کرد که قبرش را به اندازه چهار انگشت بالاتر از سطح زمین آورند و بر آن آب بپاشند و از اموالش به قدری وقف کنند که زنان نوحه گر ۲۰ سال در منی نوحه گری کنند.
وی در ادامه سخنانش افزوده است: چون آن حضرت درگذشت، مدینه منوره یکپارچه غرق در شیون و ماتم شد. از امام صادق (علیه السلام) روایت شده است که فرمود: «مردی چندین مایل از مدینه دور بود، او در خواب دید که به او گفته می‌شود برو بر ابوجعفر نماز بگذار که فرشتگان غسلش داده اند، و آن مرد به مدینه آمد و دید که ابوجعفر از دنیا رفته است».
دفن در قبرستان بقیع
این مجتهد شیعی درباره محل دفن حضرت چنین مرقوم داشته است: پس از آنکه آن حضرت را شستشو دادند و کفن کردند، وی را به قبرستان بقیع آورده و در کنار آرامگاه پدرش امام زین العابدین (علیه السلام) و نیز در جوار قبر عموی پدرش امام حسن مجتبی (علیه السلام) به خاک سپردند. درود خدا بر او باد روزی که به دنیا آمد و روزی که مسموم از دنیا رفت و آن روز که زنده برانگیخته خواهد شد.
اندرزی از شکافنده دانش حضرت باقر (علیه السلام)
مؤلف کتاب «هدایتگران راه نور» در پایان به بخشی از اندرز حضرت باقر (علیه السلام) اشاره و چنین مرقوم نموده اند: کتاب‌های معارف سرشار از سخنان تابناک آن حضرت است. زیرا او شکافنده دانش در خاندان رسالت بود. امام در یکی از اندرزهای حکیمانه خود به یکی از اصحابش به نام جابر بن یزید جعفی می‌گوید: تو را به پنج چیز سفارش می‌کنم: اگر مورد ستم واقع شدی تو ستم مکن، اگر به تو خیانت شود تو خیانت مکن، اگر به تو دروغ گویند تو دروغ نگو، اگر تو را ستودند تو شاد مشو و اگر نکوهشت کردند بی‌تابی مکن، و درباره آنچه در خصوص تو می‌گویند بیندیش اگر آنچه درباره ات می‌گویند در خودت دیدی بدان که سقوط تو از چشم بینی خداوند عز و جل در هنگامی که برای کار درستی خشم کردی مصیبتی بزرگ است برائت از اینکه بیم داری از چشم مردم بیفتی و اگر برخلاف واقع گفتند این خود ثوابی است که بی رنج آن را به دست آورده ای».
