به گزارش «شیعه نیوز»، وقتی پیرزن با دست به کلاه خود یک نیروی ضد شورش پلیس عراق می کوبید و با مشت به سینه اش می زد، شانه های همه سپر به دست هایی که مقابلش صف کشیده بودند به لرزه در آمد و همراه با فرمانده شان بدون خجالت گریه کردند؛ برای پیر زنی که در تابستان داغ سال ۹۳ سراغ بچه اش را می گرفت و تصور می کرد دولت پیگیر ماجرا نیست.
آن روز پیر زن همراه تعدادی از مردان و زنان عراقی از شهرهای جنوبی و مرکزی به مرکز بغداد و در انتهای پل سنک آمده بود که برای جلوگیری از ورود آنان به منطقه سبز امنیتی ، پل بر روی دجله را بسته بودند. زن آمده بود تا شاید ردی از پسر ۱۸ ساله اش بگیرد که در نیمه های ماه ژوئن ۲۰۱۴ توسط گروه تروریستی داعش در جریان یک قتل عام دسته جمعی کشته شد.
ماجرا مربوط به سال ۹۳ در چنین روزی است که با انتشار چند تصویر در فضای مجازی، خبر از یک کشتاردسته جمعی در عراق به جهان مخابره شد، اما باور آن تصاویر کمی دشوار بود؛ قتل عام ۱۷۰۰ نوجوان دانشجوی یک پایگاه آموزشی در شمال بغداد به نام "اسپایکر"!
حادثه دقیقا ۳ روز بعد از آنکه رسانه های بین المللی از سقوط موصل مرکز استان نینوا در شمال عراق خبر دادند، رخ داد و بلافاصله در کنار تصاویر منتشره ، روایات مختلفی هم از این فاجعه که می توان آن را فاجعه قرن نامید، در فضای اجتماعی عراق پخش شد.
اسپایکر پایگاهی هوایی است در حومه شمال غربی شهر تکریت مرکز استان صلاح الدین واقع در ۱۷۰ کیلومتری شمال بغداد که در زمان صدام رئیس رژیم بعث احداث شده بود و بعد از فروپاشی رژیم بعث درسال ۲۰۰۳ به نام یک خلبان امریکایی که درجنگ خلیج فارس ،هواپیمایش ساقط و خودش کشته شد، تغییر نام یافت.
"میشل اسکات اسپایکر" خلبانی است که هواپیمایش در یکی ازمأموریت های جنگ خلیج فارس، موسوم به "عملیات طوفان صحرا" در ۱۷ژانویه۱۹۹۱ کشته شد؛ خلبانی که قطعا قبل از مرگش هرگز تصور نمی کرد که روزی این نام جهانی شود و محل آن به قتلگاهی تبدیل شود که تاریخ هرگز فراموش نخواهد کرد.
در روایات متفاوتی که از آن جنایت جنگی شنیده می شود، در پایگاهی هوایی تکریت (اسپایکر) حدود ۴ هزار دانشجوی جوان مشغول آموزش بودند و هیچ سلاحی نداشتند و در حالی که تصور نمی کردند، در محاصره شبه نظامیانی قرار گرفتند که پرچم های سیاه داعش را حمل می کردند.
برخی از روایات موجود حکایت از آن دارد که داعشی هایی که از رقه سوریه وارد عراق شده بودند، ۱۵ تا ۱۶ ژوئن در امتداد رود دجله به سمت جنوب، به تکریت رسیدند و به سرعت به محاصره پایگاه اسپایکر اقدام کردند. آنها به دانشجویان اسپایکر وعده دادند در صورت تسلیم، رهایشان خواهند کرد، آنگاه این پایگاه را به اشغال خود در آوردند، اما آن نوجوان ها نمی دانستند که با کامیون ها و وانت بارها به قتلگاه منتقل می شوند.
داعش ۱۷۰۰ تن از آن نوجوانان شیعه را در دسته های ده و صد نفری در بیابان های اطراف تکریت و یا در کنار دجله قتل عام کرد که چند ماه بعد از آزادی تکریت در مارس ۲۰۱۵ اجساد بسیاری از آنان در گورهای دسته جمعی در اطراف این شهر کشف شد و در عین حال هنوز از سرنوشت تعداد بیشماری از آن دانشجویان خبری نیست.
آن روزهای داغ که کشتار در روز روشن و همراه با انتشار وقیحانه تصاویر و فیلم های دلخراش و تکان دهنده همراه شد و جهان شاهد یک فاجعه انسانی و یک جنایت جنگی هولناک بود، صدایی بلند نشد؛ صدای آن مادران هرگز شنیده نشد و فریاد پدرانی که دستشان به هیچ جا بند نبود.
در تابستان ۹۴ تقریبا یک سال بعد، ابو یاسر یکی از پدران اسپایکر در جمع خانواده هایی که در میدان التحریر در مرکز بغداد تجمع کرده بودند، خطاب به مجامع بین المللی فریاد می زد "مگر خون شیعه با دیگران تفاوتی دارد؟"
یکی دیگر در همان میدان با صدای بلند گفت: مجامع بین المللی کوتاهی کرده اند و سازمان های جهانی از جمله نهادهای حقوق بشری با این جنایت به شکل بی رحمانه ای سرد برخورد کردند.
'جاسم العبودی' پدر یکی دیگر از قربانیان اسپایکر نیز به همراه صدها تن از والدین این دانشجویان، مقابل ورودی وزارت دفاع در حوالی 'کراده مریم' در غرب دجله تجمع کرده بود تا هم به جامعه جهانی اعتراض کند و هم درخواست کمک؛ کمک برای یافتن اثری از فرزندش.
این حرف دل مردم، فقط در کوچه و خیابان های بغداد و شهرهای مرکزی و جنوبی عراق نبود، حتی یک بار که در جمعی به حضور آیت سید سعید حکیم در نجف اشرف رسیدیم، همین گلایه ها را شنیدیم که می گفت چرا باید جامعه جهانی نسبت به کشتار شیعیان تا این حد بی تفاوت باشد؟
نه تنها آن روزها و آن سال ها ، جهان در برابر این جنایت سکوت کرد، حتی بعد از آن نیز کسی به ناله های مادران اسپایکر گوش نداد.
اسپایکر نماد مظلومیت مادرانی است که فرزندانشان به دست شقی ترین انسان ها قتل عام شدند و تصاویر و فیلم هایش را در فضای مجاز منتشر کردند و دریغ از یک سند محکومیت از سوی مجامع بین المللی که وقتی ارتش عراق مواضع داعش را در تکریت یا موصل یا فلوجه بمباران می کرد، صدای اعتراضشان تمام جهان را پر می کرد.
گروه تروریستی داعش که علاوه بر اسپایکر ، کشتار مشابهی را در زندان بادوش براه انداخته و قتل عام مردان ایزدی و به اسارت بردن زنان و کودکان آنان را در کارنامه اش ثبت کرده، درتمام سال های جنگ با حمایت های سیاسی ، نظامی و رسانه ای آمریکا و برخی دولت های منطقه بویژه سعودی ها قرار داشته است.
آمریکا و سعودی در بحبوحه عملیات آزادسازی تکریت در اسفند سال ۹۳ آنقدر دست و پا زدند تا در روز ۲۰ اسفند، عملیات آزاد سازی این شهر را متوقف کردند و برای خروج ایمن فرماندهان و رهبران بعثی و داعش از این شهر یک فرصت تقریبا ۲۵ روزه از دولت العبادی دریافت کردند.
آنها در راه آزادی شهرهای دیگر بخصوص فلوجه، موصل و تلعفر طی سال های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ مانع تراشی های زیادی کردند؛ فرماندهان عراقی قطعا فراموش نکرده اند که سعودی ها با شروع عملیات آزادسازی فلوجه چه سروصدایی راه انداختند و آمریکایی ها برای عقب انداختن عملیات آزادی موصل و تلعفر و سرکوب داعش که محصول عمل مشترک آمریکا و وهابیت عربستان بود، دولت عراق را تحت فشار قرار دادند.
حالا در سالروز فاجعه اسپایکر دوباره دوباره داغ مادران در داغی هوای گرم عراق تازه شده است، بخصوص وقتی بر فضای رسانه ای جهان گرد مرگ و سکوت پاشیده باشند.
