به گزارش «شیعه نیوز»، در ایران نه، اما در دنیا دورکاری اتفاق جدیدی نبود. پیش از کرونا نیمی از نیروی کار آمریکا گاهی دورکاری می‌کردند. حدود یک دهه بود که دورکاری در دنیا رو به رشد بود و حتی کارشناسان پیش‌بینی کرده بودند که این رشد بیشتر هم باشد. به نظر می‌رسد بالارفتن اجاره‌ها، انقلاب دیجیتال و افزایش تقاضا برای دورکاری هم از مهمترین دلایل این رشد بود. اما در ایران این تجربه، تجربه ای غیرمنتظره و جدید بود، به ویژه برای کارکنان.
تقریبا بیشتر کارکنان دورکار دچار به‌هم‌ریختگی ساعت خواب شدند و کار همه ساعت بیداری‌شان را درگیر می‌کرد و دست آخر هم احساس می‌کردند که به اندازه کافی کار نکرده‌اند. به جز این اما، از آنجا که هیچ آمادگی برای دورکاری در ایران وجود نداشت، خبری از زیرساخت و مقدمات دورکاری هم نبود. ماجرای دورکاری اما دو وجه دارد. یک وجه آن مقدمات و زیرساختی است که باید فراهم باشد. از جمله استانداردهای مناسب برای کار در خانه و امکانات مناسبی از قبیل اینترنت پرسرعت، اما وجه دیگر در خانه ماندن و کار کردن است. اتفاقی که به نظر می‌رسد تجربه‌اش برای خیلی‌ها چندان مطلوب نبود. این تجربه نامطلوب به دلیل ارتباط 24 ساعته اعضای خانواده و تنش ناشی از این حضور به وجود آمد.
کرونا موقعیت غافل‌گیر کننده‌ای به وجود آورد و بسیاری از کارکنان را به دورکاری فرستاد. موقعیتی که ادارات ایران را مجبور کرد این ایده جهانی را حتی برای زمانی کوتاه اجرا کند تا آزمون و خطایی باشد تا مدیران درک کنند تا چه میزان امکان دورکاری در کشور ما عملی است و برای اجرای آن به صورت جدی چه کم و کاستی‌هایی وجود دارد.
