«شیعه نیوز»: فتنه درختی است که ریشه اش مدت ها در خاک پنهان بوده و رشد و نمو آن منحصر به زمان سربرآوردن نیست. اگر در تاریخ خوب بنگریم حوادثی قبل از رحلت جان سوز نبی گرامی اسلام رخ داده که قابل تأمل است:
بازگشت سپاه اسلام از جنگ برخلاف دستور رسول خدا، ماجرای دوات و کاغذ و … خبر از فتنه می دهد.
سوید بن غفله گفت: چون بانوی ما حضرت فاطمه علیها السلام به بستر بیماری افتاد- همان بیماری که منجر به فوت آن حضرت گشت- زنان انصار و مهاجرین برای عیادت به خدمت آن حضرت رسیده و گفتند: با این بیماری چگونه شب را به صبح آوردی ای دخت پیامبر؟ حضرت زهرا علیها السلام نیز پس از حمد الهی و صلوات بر پدرش فرمود: «اَصْبَحْتُ وَاللَّهِ عائِفَه لِدُنْیا کُنَّ، قالِیَه لِرِجالِکُنَّ؛ من روزگار می گذرانم، در حالی که دیگر از دنیای شما بیزار و از مردانتان ناامید شده ام»
حضرت در ادامه، دلیل این ناامید شدن و بیزاری از ایشان را چنین بیان می فرمایند:
الف) سستی در باورها
«فَقُبْحاً لِفُلُولِ الْحَدِّ؛ پس وای بر شمشیرهای کُند شده».
به گزارش شفقنا کتاب سبک زندگی فاطمی در ادامه مینویسد: علت اینکه من از مردان شما بیزار و ناامیدم و فهمیدم که آنان در برابر رویدادها و حوادث، منشأ اثر نیستند، این است که شمشیر های آنان کُند شده اند.
ب) پیروی از هوا و هوس
«وَاللَّعْبِ بَعْدَ الْجِدِّ؛ وای بر شوخی گرفتن مهمّات، پس از جدیت در آن». مردان شما بر عهدی جدی با پیامبر خدا بسته بودند، اما همه چیز را سست پنداشته و ثابت قدم نماندند و به دنبال هوا و هوس رفتند.
ج) پرداختن به امور واهی
«وَقَرْعِ الصَّفاه؛ وای بر کوبیدن های بی حاصل بر سنگ های سخت». کاری بیهوده و حرکتی بی حاصل انجام می دهید و امیدهایتان به نتیجه نمی رسد.
د) انحراف در فکر و تمایلات
«وَخَطَلِ الْاراءِ وَ زَلَلِ الْاَهْواءِ(۱)؛ وای بر خطای در فکر و لغزش در تمایلات». شما می اندیشید، اما فکرتان به خطا رفته و در خواسته هایتان سقوط کرده اید.
این ها بخشی از سخنان حضرت فاطمه علیها السلام بود که تصویری از جامعه بعد پیامبر را به نمایش می گذارد در کلام امیرالمؤمنین علیه السلام نیز همین موارد به صورت خلاصه بیان شده است: «إِنَّمَا بَدْءُ وُقُوعِ الْفِتَنِ أَهْوَاءٌ تُتَّبَعُ وَ أَحْکَامٌ تُبْتَدَعُ یُخَالَفُ فِیهَا کِتَابُ اللَّهِ وَ یَتَوَلَّی عَلَیْهَا رِجَالٌ رِجَالًا عَلَی غَیْرِ دِینِ اللَّهِ(۱)؛ به درستی که فتنه ها از پیروی آراء شخصی و نوآوری در احکام الهی که با کتاب خدا وفق ندارد، آغاز گیرد و گروهی [با دو انحراف یادشده] بر گروه دیگر سلطه یابند، که برخلاف دین خدا است.»
