شیعه نیوز:
پاسخ اجمالی
عبادت به عنوان خط ارتباط میان انسان و خداوند، از ارزش و اهمیت بسیار برخوردار است. برای این‌گونه اعمال بهتر این است که شرایط محیطی، جسمی و روحی انسان نیز در نظر گرفته شده و برای انجام هرچه بهتر این عمل لحاظ گردد. خانه انسان، طبیعتاً محیطی برای زندگی روزمرّه بوده و کارهای روزانه بسیاری در آن انجام می‌شود و طبیعی است که معمولاً برای انجام عبادت مناسب نمی‌باشد؛ لذا بهتر این است که انسان در صورت توانایی یک اتاق در خانه خود و یا قسمتی از اتاق را مخصوص عبادت قرار دهد و محیط و وسائل آن‌جا را نیز برای این امر آماده سازد. قرار دادن یک مکان خاص برای عبادت در خانه از ائمه معصوم( علیه السلام ) نیز نقل شده است:
امام صادق( علیه السلام ) می‌فرماید: «على( علیه السلام ) را در خانهاش اتاقى بود که چیزى در آن نبود جز بسترى و شمشیرى و قرآنى و در آن نماز می‌خواند».[1] همچنین در روایت دیگری در توصیف این اتاق آمده: «حضرت على( علیه السلام ) را در خانهاش برای نماز اتاقى بود نه کوچک و نه بزرگ... در آن نماز می‌خواند».[2]
علاوه بر اینها که فعل معصوم بوده؛ در برخی از روایات به مؤمنان توصیه شده، تا قسمتی از خانه را مخصوص عبادت قرار دهند. امام صادق( علیه السلام ) در نامه‌ای خطاب به یکی از شیعیان این‌گونه می‌نویسد: «دوست دارم در خانهات یک اتاق را به عنوان نمازخانه برگیرى، و آن‌گاه دو جامه کهنه و درشت و کرباسین بپوشى، سپس از خدا خواهش کنى که تو را از دوزخ آزاد کند و به بهشت در آورد و یک کلمه بیهوده و ناروا نگویى و نه یک کلمه ناحق».[3] همچنین در روایت دیگری امام صادق( علیه السلام ) فرمود: «در خانه خود مکانی را برای سجده قرار ده...».[4]
[1]. «کَانَ لِعَلِیٍّ بَیْتٌ لَیْسَ فِیهِ شَیْءٌ إِلَّا فِرَاشٌ وَ سَیْفٌ وَ مُصْحَفٌ وَ کَانَ یُصَلِّی فِیهِ أَوْ قَالَ کَانَ یَقِیلُ فِیهِ»؛ برقی، احمد بن محمد بن خالد، المحاسن، محقق، مصحح، محدث، جلال الدین، ج 2، ص 612، قم، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1371ق.
[2]. «کَانَ عَلِیٌّ قَدْ جَعَلَ بَیْتاً فِی دَارِهِ لَیْسَ بِالصَّغِیرِ وَ لَا بِالْکَبِیرِ لِصَلَاتِهِ ... فَیُصَلِّیَ فِیه»؛ المحاسن، ج 2، ص 612؛ شیخ حرّ عاملی، وسائل الشیعة، ج 5، ص 295، قم، مؤسسه آل البیت( علیه السلام )، چاپ اول، 1409ق.
[3]. «کَتَبَ إِلَیَّ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ أَنِّی أُحِبُّ لَکَ أَنْ تَتَّخِذَ فِی دَارِکَ مَسْجِداً فِی بَعْضِ بُیُوتِکَ ثُمَّ تَلْبَسَ ثَوْبَیْنِ طِمْرَیْنِ غَلِیظَیْنِ ثُمَّ تَسْأَلَ اللَّهَ أَنْ یُعْتِقَکَ مِنَ النَّارِ وَ أَنْ یُدْخِلَکَ الْجَنَّةَ وَ لَا تَتَکَلَّمَ بِکَلِمَةِ بَاطِلٍ وَ لَا بِکَلِمَةِ بَغْی»؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 73، ص 162، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق؛ شیخ حرّ عاملی، هدایة الامة إلی أحکام الأئمة(منتخب المسائل)، ج 2، ص 195، مشهد، مجمع البحوث الإسلامیة، چاپ اول، 1412ق.
[4]. «اتَّخِذْ مَسْجِداً فِی بَیْتِکَ ... »؛ شیخ طوسی، تهذیب الأحکام، محقق، مصحح، موسوی خرسان، حسن، ج 3، ص 314، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق؛ مجلسی، محمد باقر، ملاذ الأخیار فی فهم تهذیب الأخبار، محقق، مصحح، رجائی، مهدی، ج 5، ص 602، قم، کتابخانه آیة الله مرعشی نجفی، چاپ اول، 1406ق؛ مجلسی، محمد باقر، مرآة العقول فی شرح أخبار آل الرسول، محقق، مصحح، رسولی، سید هاشم، ج 15، ص 465، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1404ق.
T
