امام حسین ( علیه السلام ) امام سوم شیعیان، فرزند دوم امام علی ( علیه السلام ) و حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها)، از اصحاب کساء و از حاضران در ماجرای مباهله و یکی از اهل بیت پیامبر (صل الله علیه و آله و سلم) که آیه تطهیر درباره آنان نازل شده است.
احادیث و روایات زیادی از امام حسین ( علیه السلام ) به یادگار مانده است که در ادامه گزیده‌ای از آن را می خوانید.
حدیث اول
امام حسین علیه السلام می‌فرماید:
بادِروا بِصِحَّةِ الأجسامِ فی مُدَّةِ الأعمارِ
در مدت عمر در حفظ سلامت تن بکوشید.
[ تحف العقول، ص ۲۳۹]
حدیث دوم
مَن عَبَدَ اللّه َ حَقَّ عِبادَتِهِ آتاهُ اللّه ُ فَوقَ أمانِیِّهِ و کِفایَتِهِ
هر که خدا را آن گونه که سزاوار او است، بندگى کند، خداوند بیش از آرزو‌ها و کفایتش به او عطا کند.
[ بحار الأنوار، ج ۷۱، ص ۱۸۳]
حدیث سوم
لاتَقولُوا بِألسِنَتِکُم ما یَنقُصُ عَن قَدرِ کُم
چیزى را بر زبان نیاورید که از ارزش شما بکاهد.
[ جلاءالعیون، ج ۲، ص ۲۰۵]
حدیث چهارم
مَن سَرَّهُ أن یُنسَأَ فی أَجَلِهِ و یُزادَ فی رِزقِهِ فَلیَصِلْ رَحِمَهُ
هر که خوش دارد مرگش به تأخیر افتد و روزى اش افزون شود. با خویشانش پیوند برقرار کند.
[ همان، ص ۹۱]
حدیث پنجم
إنَّ حَوائِجَ النّاسِ اِلَیکُم مِن نِعَمِ اللّه ِ عَلَیکُم فَلاتَمَلُّوا النِّعَمَ.
نیاز مردم به شما از نعمت هاى خدا بر شما است؛ از این نعمت افسرده و بیزار نباشید.
[ بحار الأنوار، ج ۷۴، ص ۲۰۵]
حدیث ششم
إنَّ شیعَتَنا مَنْ سَلِمَتْ قُلوبُهُمْ مِنْ کُلِّ غِشٍّ وَغِلٍّ وَدَغَلٍ.
بى گمان شیعیان ما، دل هایشان از هر خیانت، کینه، و فریبکارى پاک است.
[بحارالأنوار، ج ۶۸، ص ۱۵۶، ح ۱۱]
حدیث هفتم
لا یَکْمُلُ الْعَقْلُ اِلاّ بِاتِّباعِ الْحَقِّ
عقل، جز با پیروى از حق، کامل نمى شود.
[اعلام الدین، ص ۲۹۸]
حدیث هشتم
لا تَقولَنَّ فى اَخیکَ المُؤْمِنِ اِذا تَوارى عَنْکَ اِلاّ ما تُحِبُّ اَنْ یَقولَ فیکَاِذا تَوارَیْتَ عَنْهُ.
وقتى که برادر دینى ات از تو جدا شد، سخنى پشت سر او نگو، مگر این که دوستدارى او در پشت سر تو آن را بگوید.
[بحارالأنوار، ج ۷۸، ص ۱۲۷]
حدیث نهم
إِنَّ الْمُؤْمِنَ لایُسیى ءُ و لا یَعتَذِرُ، وَ الْمُنافِقُ کُلَّ یَومٍ یُسیى ءُ وَیَعْتَذِرُ.
مؤمن نه بدى مى کند و نه معذرت مى خواهد و منافق هر روز بدى مى کند و معذرت مى خواهد.
[تحف العقول، ص ۲۴۸]
حدیث دهم
الاستِدراجُ مِن اللّه ِ سبحانَهُ لِعَبدِهِ أن یُسبِغَ علَیهِ النِّعَمَ ویَسلُبَهُ الشُّکرَ.
استدراج و مهلت دهى خداوند سبحان به بنده اش این است که به او نعمت هاى فراوان دهد و توفیق شکرگزارى را از وى بگیرد.
[ بحار الأنوار: ۷۸ / ۱۱۷ / ۷]
حدیث یازدهم
مَن قَبِلَ عَطاءَکَ فقد أعانَکَ علَى الکَرَمِ
کسى که عطاى تو را بپذیرد در بخشندگى به تو کمک کرده است.
[ الدّرة الباهرة: ۲۴]
حدیث دوازدهم
إنَّ أعفَى النّاسِ مَن عَفا عِندَقُدرَتِهِ
با گذشت‌ترین مردم، کسى است که در زمان قدرت داشتن گذشت کند.
[ الدرّة الباهرة: ۲۴]
حدیث سیزدهم
دِراسَةُ العِلمِ لِقاحُ المَعرِفةِ
تحصیل دانش، سبب بارورى شناخت است.
[ بحار الأنوار: ۷۸/۱۲۸/۱۱]
حدیث چهاردهم
صاحِبُ الحاجةِ لَم یُکرِمْ وَجهَهُ عن سُؤالِکَ فَأکرِمْ وَجهَکَ عن رَدِّهِ.
نیازمند با درخواست کردن حرمت خود را نگه نداشته است، پس تو با نومید نکردن او آبرو و حرمت خود را نگه دار.
[ کشف الغمّة: ۲/۲۴۴]
حدیث پانزدهم
إنّ أوصَلَ الناسِ مَن وَصَلَ مَن قَطَعَهُ
قوى‌ترین کَس در صله رحم کسى است که با خویشاوند بریده از خود پیوند برقرار کند.
[ بحار الأنوار: ۷۴/۴۰۰/۴۱]
حدیث شانزدهم
اِعْمَلْ عَمَلَ رَجُلٍ یَعْلَمُ اَنَّهُ مَاْخوذٌ بِالاَْجْرامِ مَجْزىٌّ بِالاِْحْسانِ
همانند کسى کار کن که مى داند به خاطر بدى ها، بازخواست مى شود و به خاطر نیکى ها، پاداش مى گیرد.
[کنز الفوائد، ج ۱، ص ۳۲]
حدیث هفدهم
شُکْرُکَ لِنِعْمَةٍ سالِفَةٍ، یَقْتَضى نِعْمَةً آنِفَةً
شکر تو بر نعمت گذشته، زمینه ساز نعمت آینده است.
[نزهة الناظر، ص ۸۰]
حدیث هجدهم
مَنْ دَمَعَتْ عَیْناهُ فینا دَمْعَةً بِقَطْرَةٍ اَعْطاهُ اللّه ُ تَعالى الْجَـنَّةَ.
کسى که چشمانش قطره اى اشک براى ما بریزد، خــداوند بهشت را بـه او عطا خواهـد کـرد.
[ینابیع المودة، ص ۲۲۸]
حدیث نوزدهم
خَمْسٌ مَنْ لَمْ تَکُنْ فِیهِ، لَمْ یَکُنْ فِیهِ کَثیرُ مُسْتَمْتَعٍ: اَلْعَقْلُ، وَالدّینُ وَالْأَدَبُ، وَالْحَیاءُ، وَحُسْنُ الْخُلْقِ.
پنـج چیز است اگر در انسـان نباشد، در او بهـره زیادى نخـواهد بود: ۱ـ عقل ۲ ـ دین ۳ ـ ادب ۴ ـ حیا ۵ ـ خوش اخلاقى.
[حیاة الامام الحسین علیه السلام، ج ۱، ص ۱۸۱]
حدیث بیستم
لا اَفْلَحَ قَوْمِ اشْتَرَوْا مَرْضاةَ الْمَخْلُوقِ بِسَـخَطِ الْخـالِقِ
ملتى که خشنودى مردم را با خشم خدا معامله کند هرگز رستگار نخواهد شد.
[عوالم، ج ۱۷، ص ۲۳۴ ـ مقتل خوارزمى، ج ۱، ص ۲۳۹]
