به گزارش «شیعه نیوز»،بیش از یک سال از زمان کشته‌شدن ۵۱ نفر در حملات به دو مسجد نیوزیلند که عامل آن «برونتون تارانت» شهروند استرالیایی بود، نمازگزاران استرالیا می گویند که این حادثه هنوز در ذهن آنها است.
تیراندازی به دو مسجد در نیوزیلند در ۱۵ مارس ۲۰۱۹ (۲۴ اسفند ۱۳۹۷) و در ۱۳:۴۰ به وقت نیوزیلند در مسجد نور و مرکز اسلامی لینوود واقع در کرایست چرچ رخ داد.
این حادثه در ذهن مسلمانان استرالیا ماندگار شده، وب سایت SBS در گزارشی به نگرانی‌های مسلمانان استرالیا پرداخته است.
اوایل بعد از ظهر ۱۵ مارس ۲۰۱۹ (۲۴ اسفند ۹۷) در بزرگترین مسجد استرالیا در لاکمبا(Lakemba)، واقع در حومه غربی سیدنی ده‌ها تن از نمازگزاران وارد می‌شوند تا پشت سر امام جماعت مسجد محلی که در حال خواندن نماز است، جای بگیرند. پس از آن، نمازگزاران جمع می‌شوند تا صحبت کنند.
ماها عبدو(Maha Abdo) از انجمن زنان زنان مسلمان در پاسخ به سؤالی در مورد کشتار سال گذشته مسجد کرایست‌چرچ به SBS News گفت: این چیزی فراتر از كلمات، دل و ذهن انسان بود. هنوز هم می‌توانم آن لحظه را به‌خاطر بیارم که اخبار از شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شد و مردم فکر می‌کردند شوخی است تا وقتی که ناگهان همه از واقعی بودن آن یکه خوردند. هنوز این واقعه در ذهن ما مانده است.
احمد مالاس (Ahmad Malas) از اتحادیه مسلمانان لبنان می‌گوید: اکنون اقدامات احتیاطی در همه امور روزمره صورت گرفته است. به‌طور کلی مردم هوشیارتر هستند. حتی با وجود اقدامات حفاظتی که در اینجا در مسجد انجام می‌دهیم مردم خوش‌بین هستند و می‌آیند.
در پی وقوع کشتار مسجد کرایست چرچ، خانم عبدو و همكارانش وارد عمل شدند و گردهمایی‌هایی را برای مسلمانان در ایالت نیوساوت ولزجنوبی ترتیب دادند تا بتوانند از احساس انزوا خارج شوند. بسیاری از این افراد از ترک کردن خانه دچار اضطراب و ترس بودند. تدابیر امنیتی اتخاذ شد كه نمازگزاران هرگز از آن استفاده نمی‌كردند.
عبدو گفت: «بلافاصله پس از این کشتار، اضطراب زیادی به‌وجود آمد ... مادران نگران فرستادن پسران خود به مسجد برای نماز جمعه و جماعت بودند. یادم می‌آید که بعد از کشتار کرایست‌چرچ برنامه چای صبحگاهی ترتیب دادم و مطمئن شدم پلیس محلی درباره آن اطلاع داشته باشد، کاری که هیچگاه در شرایط عادی انجام نمی‌شد. باید هوشیارتر باشیم. باید تلفن خود را همیشه در دسترس داشته و از محیط اطراف خود آگاه باشیم، اما اجازه نمی‌دهیم که این امر ما را ناتوان کند. این یک سال از آن جریان گذشته است که مردم مجبور هستند در مورد خیلی چیزها دوباره فکر کنند».
از سوی دیگر مالاس، دیگر شهروند این کشور می‌گوید که از واکنش جامعه استرالیا تحت تأثیر قرار گرفته و عقیده دارد این امر نشان‌دهنده پیوند محکم بین جوامع مختلف درون استرالیا است.
وی معتقد است که همه ما استرالیایی هستیم و مواردی از این دست همه را گرد هم می‌آورد. بنابراین باید بر اختلافات غلبه کنیم و واقعاً هم نمونه‌های مثبتی از آن دیدیم.
در حالی که نیوزیلند با اصلاحات قانون مالکیت اسلحه سریعاً به این حمله واکنش نشان داد، مهرین فاروقی (Mehreen Faruqi)، سناتور حزب سبز استرالیا می‌گوید از واکنش سیاسی در داخل کشورش ناامید شده است.
فاروقی گفت: «برای استرالیا، متأسفم که می‌گویم، این حادثه یک اتفاق معمولی در یک سال گذشته بوده است. آنچه ما دیدیم ظهور افراط‌گرایی جناح راست است. از سال ۲۰۱۵ تاکنون، قوانینی راجع به رفتارهای نفرت‌پراکنانه وضع نشده و بودجه‌ای برای برنامه‌های ملی ضد نژادپرستی ندیده‌ایم.»
حزب کارگر از دولت موریسون خواسته است در میان افزایش حملات مبتنی بر نژادپرستی، یک کمپین ملی جدید ضدنژادپرستی را تأسیس کند. سخنگوی دادستان کل در پاسخ گفت: دولت موریسون نسبت به تمام اشکال تبعیض به‌ویژه نژادپرستی، تحملی ندارد. متأسفانه دولت تشخیص داده عدم تحمل نسبت به جوامع مسلمان و یهودی استرالیا در این اواخر رو به افزایش بوده است.
برنتون تارانن(Brenton Tarrant) استرالیایی عامل حملات کرایست‌چرچ، به ارتکاب ۵۱ قتل و ۴۰ اقدام به قتل متهم شده و انتظار می‌رود در ماه ژوئن به دادگاه محاکمه شود.او امروز (هفتم فروردین) در تماسی تلفنی با دادگاه اتهامات خود را پذیرفته است و قرار است پس از محدودیت‌های کرونایی جلسه دادگاه او با حضور خانواده قربانیان برگزار شود.
جوامع مسلمان در استرالیا همزمان با نخستین سالگرد حملات کرایست‌چرچ ۲۵ اسفندماه ۹۸، مراسم یادبود و در نیوزیلند برای یادبود آن یک نماز جمعه ویژه برگزار کردند.
پیش از این مراسم مالاس گفت: اگر مردم می‌خواهند حمایت خود را نشان دهند، از آمدن آنها استقبال می‌کنیم. ما به سالگرد حادثه کرایست‌چرچ و دعا برای قربانیان و خانواده‌های آنها خواهیم پرداخت. همه ما یک خانواده هستیم هر نوع خشونت یا جنایت از روی نفرت باید کاملاً رد شود. چیزهایی که ما را به هم نزدیک می‌کند بیشتر از مواردی است که ما را جدا می‌کند.
