به گزارش «شیعه نیوز»، خانم جعفری دربارۀ این دستگاه میگوید که با بکارگیری این دوزسنج که با استفاده از منجوق‌ها یا مهره‌های سادۀ شیشه‌ای ساخته، حالا می‌توان میزان اشعه‌ای را که بیماران سرطانی در زمان رادیوتراپی دریافت می‌کنند، با دقت بسیار بالا و در بازۀ زمانی مناسب اندازه‌گیری کرد.
با دستگاهی که خانم جعفری ساخته در عمل می‌توان پرتودرمانی بیمار سرطانی را با دقت بسیار بالا بهینه‌سازی کرد.
او میگوید: "ساخت ماشین تمام اتومات خوانش دوزسنج که از مهره‌های شیشه‌ای ساخته بودم به حقیقت پیوست و اختراع هم به ثبت رسید. رساندن یک ایده به این مرحله کار آسانی نبود، مخصوصا که در طی یک سال گذشته هم با بیماری سرطان دست و پنجه نرم کردم و هم دوران حاملگی پسرم را می‌گذراندم."
خانم جعفری آرزو می‌کند که کاش این دستگاه در دوره درمان سرطان خودش استفاده می‌شد. ولی در ماه جون سال جاری که خودش تحت درمان بود؛ این ماشین هنوز تایید کمیته اخلاق پزشکی بریتانیا را نگرفته بود و تیم درمانی اجازه نیافت تا از این فناوری برای درمان خود مخترع استفاده شود.
او میگوید: در تحقیقات دوره دکترایش در سال ۲۰۱۲ توانست سیستم بسیار ساده و قابل دسترس دوزسنج را معرفی کند که مشکلات فنی سایر دستگاه‌های مشابه موجود در بازار را نداشت.
ساخت دستگاهی با استفاده از مهره‌های شیشه‌ای بسیار ارزان به عنوان دوزسنج او را بی‌نهایت خوشحال کرد. به گفته خودش توانسته بود به نتایجی دست یابد که با گرانترین سیستم‌های دوزسنج که صدها هزار دلار قیمت دارند، امکان‌پذیر نیست.
خانم جعفری میگوید: "از اول صبح تا ناوقت شب را در لابراتوار می‌گذراندم تا نتایج آزمایش‌ها را هرچه سریع‌تر بدست بیاورم. باید هر دانه منجوق اشعه داده شده را دانه به دانه داخل سیستم خوانش می‌گذاشتم. سیستم خوانش منجوق را تا ۳۵۰ درجه سانتی‌گراد حرارت می‌دادم و میزان اشعه‌ای که منجوق دریافت کرده بود به شکل نور مرئی آزاد می‌شد."
او توضیح می‌دهد که با تلاش شبانه‌روزی، تمامی آزمایش‌های اولیه را تکمیل کرده و در کنفرانس‌های بین‌المللی به شکل مقالۀ علمی ارایه کرده است.
با وجودی که نتایج بسیار عالی بود ولی سرعت خوانش استفاده از این فناوری در بیمارستان‌ها وقت‌گیر و مشکل بود: "برای تسهیل کار یک سیستم خوانش تمام اتوماتیک را طراحی کردم که کار یک روز را در نیم ساعت انجام می‌دهد و به کمک دانشگاه ساری بریتانیا اختراعم را به ثبت رساندم."
خانم جعفری شرکتی ثبت کرده و با استفاده از ۵۰ هزار پوندی که در سال ۲۰۱۶ از جایزه "زنان در نوآوری در بریتانیا" بدست آورده بود. یک مهندس تمام وقت استخدام کرد.
یک سال طول کشید تا نمونه اولیه آن ساخته شود. سپس سرمایه‌گذار پیدا کرد و نمونه اولیه را به شرکت نوآوری و فن‌آوری مورگان دادند تا دستگاه را به شکل صنعتی تولید و روانه بازار شود.
خانم جعفری میگوید: این دستگاه بسیار ساده و با قابلیت حمل طراحی شده که مقرون به صرفه باشد و هر بیمارستانی چه در کشورهای توسعه یافته و یا در حال توسعه می‌تواند به راحتی از آن استفاده کند. این دستگاه نه تنها سرعت بسیار بالا دارد بلکه بسیار ساده است و اگر تولید انبوه آن آغاز شود قیمت آن یک پنجم قیمت دستگاه‌های فعلی خواه بود.
شکردخت جعفری اولین‌بار در سال ۱۳۹۲ خبرساز شد. زمانی که وزارت تحصیلات عالی افغانستان و دانشگاه ساری بریتانیا اعلام کردند که این دانشجوی دوره دکترای افغان توانسته، وسیله جدیدی را برای موثرتر ساختن پرتودرمانی برای کمک به درمان بیماران سرطان ابداع کرده است.
خانم جعفری متولد ولسوالی سنگ‌تخت ولایت دایکندی در مرکز افغانستان است. کودک خردسالی بود که خانواده‌اش در سال ۱۳۶۲خورشیدی به ایران مهاجر شد. شکردخت در سال ۱۳۷۵ وارد دانشگاه علوم پزشکی تهران در رشته تکنولوژی رادیولوژی شد. درجه لیسانس خود را از دانشگاه علوم پزشکی تبریز ایران در سال ۱۳۷۹ گرفت.
شکردخت در سال ۱۳۸۳ همراه با همسر و فرزند خود به افغانستان بازگشت و در دانشگاه پزشکی کابل به عنوان استادیار شروع به کار کرد. علاوه بر تدریس، او در بخش‌های رادیولوژی در بیمارستان کودکان فرانسه در کابل مشغول به کار و نمایندگی وزارت آموزش عالی را در کمیسیون مستقل انرژی اتمی به عهده داشت.
