شیعه نیوز:
پرسش
در روایت آمده است هر کس که کلام نیکو داشته باشد و سلامش را آشکارا بگوید، در بهشت قصری به او می‌دهند که داخلش از ظاهرش پیدا است؟ آیا معنایش این است که آنچه داخل قصر است برای دیگر بهشتیان قابل رویت است؟
پاسخ اجمالی
رسول خدا( صلی الله علیه و آله و سلم ) در بیان یکی از ویژگی‌های قصرهای بهشتی فرموده است: «إِنَّ فِی الْجَنَّةِ غُرَفاً یُرَى ظَاهِرُهَا مِنْ بَاطِنِهَا وَ بَاطِنُهَا مِنْ ظَاهِرِهَا یَسْکُنُهَا مِنْ أُمَّتِی مَنْ أَطَابَ الْکَلَامَ وَ أَطْعَمَ الطَّعَامَ وَ أَفْشَى السَّلَامَ وَ أَدَامَ الصِّیَامَ وَ صَلَّى بِاللَّیْلِ وَ النَّاسُ نِیَام ...»؛[1] در بهشت قصرهایى است که درونش از برون و برونش از درون پیدا است؛ کسانى از امتم در آن ساکن هستند که خوش کلام، خوراننده طعام و آشکارکننده سلام باشند؛ شب هنگام که مردم بخوابند آنها نماز بخوانند. على( علیه السلام ) فرمود ای رسول خدا چه کسی از امت شما توان این را دارند؟ فرمود اى على میدانى کلام خوش چیست؟ این است که بامداد و شامگاهان ده بار بگوید «سبحان اللَّه و الحمد للَّه و لا اله الا اللَّه و اللَّه اکبر». اطعام طعام همان خرجى است که مرد به خانواده خود میدهد؛ مقصود از نماز شب این است که هر کس نماز مغرب و عشاء و نماز صبح را در مسجد به جماعت بخواند، گویی همه شب را احیا کرده، و افشای سلام این است که بر هیچ مسلمانى در سلام کردن بخل نورزد.
آنچه در ارتباط با این سخن پیامبر اسلام( صلی الله علیه و آله و سلم ) می‌توان گفت؛ این است که اگر از نگاه حریم خصوصی در بهشت بخواهیم این روایت را تحلیل کنیم، این‌گونه نیست که با این شکل و شمایل، حریم خصوصی بهشتیان برای دیگران قابل مشاهده باشد، اما می‌توان از نگاه دیگری بدان نگریست.
امروزه شیشه‌هایی وجود دارد با آن‌که از بیرون نمی‌توان درون خانه را دید، اما افرادی که درون خانه هستند می‌توانند تمام محیط اطراف خود را مشاهده کنند.
با توجه به وجود این واقعیت در دنیا، می‌توان کاخ‌هایی را در بهشت تصور کرد که صاحبان آن هنگامی که در درون آن کاخ‌اند همزمان بتوانند به زیبایی‌های بیرون نیز اشراف داشته باشند و هنگامی که بیرون کاخ هستند نیز از زیبایی‌های درون کاخ لذت ببرند و شاید این امکان تنها برای صاحبان هر کاخ به صورت مستقل و جداگانه به وجود آید و این از قدرت خدا دور نیست. نه آن‌که دیگران به مسائل خصوصی ساکنان داخل هر قصری آگاه شوند. این صرف نظر از آن است که بهشتیان حتی اگر مانعی وجود نداشته باشد، نگاهشان را تنها در جهتی تنظیم می‌کنند که خدا به آنان اجازه داده باشد.
[1]. شیخ صدوق، امالی، النص، ص 328، بیروت، اعلمی، بیروت، چاپ پنجم، 1400ق.
T
